KALBİM SENİN

39.Bölüm

EYMEN ATAMAN

-''Eymen bey..''

-''Eymen bey..''

-''Beni duyabiliyor musunuz?''

-''Duyabiliyor musunuz beni?''

Uzaklardan gelen sesi duyarken,gözlerimi aralamaya çalıştım..Görüşüme bulanık bir yüz girdi önce..

-''Uyanıyor..Doktor beyi çağırın hemen..''

Önümdeki kadın yüzü gittikçe netleşirken,amansız,keskin bir acı boşluğuma saplandı..İstemsizce dişlerimi birbirine bastırdım..Nefes alıp,verirken dahi,sızım sızım sızlayan ciğerlerimi hissediyordum..

-''Neredeyim?'' diyen sesin sahibi olduğumu da,kuruyan dudaklarımı nasıl aralayıp konuşabildiğimi de bilmiyordum..

-''Eymen bey iyi misiniz?Beni duyuyorsunuz değil mi?''

Usulca kafamı salladım,gözlerim karşımdaki genç kadının kehribar gözlerine odaklanmışken..

-''Tamam.Doktor bey geliyor şimdi.'' diyerek yanındaki masanın üzerinden bir şeyler alıp,elime takılı olan seruma yöneldi..

O anda gözümün önüne,arabadaki halim döküldü önce.Ardından arabanın önüne çıkan büyük kamyon ve benim frene basıp,arabayı durdurmaya çalışmam...O dakikanın her bir ayrıntısı yeniden gözlerimin önünde canlanırken,tırnaklarımı avucuma batırdım..

Kaza yapmıştım..Şu an hastanedeydim..

Azra?

Beynimde yankılanan tanıdık isimle birlikte,yatakta biraz doğrulmaya çalıştım..

-''Kıpırdamayın Eymen bey..Dikişiniz yeni..''

-''Telefonum nerede?'' diye sordum sabırsızca...

-''Eşyalarınız dışarıda bekleyen akrabalarınızda..'' derken elleri omuzlarımda,korkuyla kapıya bakıyordu..

-''Onları görmek istiyorum..'' dedim bir çırpıda..

-''Tamam .Bakın doktor bey geliyor.Muayenenizi yapsın,onları odaya alacağız..'' dediği sırada,odanın kapısı açıldı ve önlüklü bir doktor ardında üç kişiyle odaya girdi..

Önde duran erkek doktorun yüzüne çevirince bakışlarımı,yüzündeki tebessümle karşılaştım..İçten tebessümü,bir anlık sersemlememe sebep olsada hemen toparladım kendimi..

-''Sonunda aramıza dönmüşsünüz Eymen bey..'' diyerek yanıma geldi ve gözlerimi yakından izlemeye başladı..''Ağrınız var mı?Ya da görmenizde bulanıklık..''

-''Yok.'' dedim katı bir sesle..

-''O halde ağrı kesiciyi şu anlık azaltabiliriz..'' derken yüzünü hemşireye döndü..

-''Ne oldu?''diye sordum araya girerek..''Neden dikişim var?''

Doktorun bakışları bana döndü..''Eymen bey kaza geçirmişdiniz hastaneye geldiğinizde neredeyse bütün organlarınız zarar görmüştü,ilk müdahaleyi yapıp iç kanamanızı durdurduk fakat böbreklerinizi kurtaramadık..''

-''Yani?'' diye fısıldadım,sözlerinin devamını beklerken..

-''Yani.Tek seçeneğimiz nakil yapmaktı..''

Nakil.

Nakil.

-''Nakil mi?'' diye sordum şaşkınca..

-''Evet böbrek nakli..'' diye cevapladı..

-''Kim...Kimin böbreği?'' diye sordum hissizce..

O anda kapı aralandı ve babam içeriye süzüldü hışımla..Gözleri gözlerime saplanınca,canlı bir tebessüm her bir hattını sarmaladı..Hızlı adımlarla yanıma doğru yanaştı..