Possible (DUTCH)

Proloog

Hoii. Nieuw boek, nieuw hoofdstuk. Dit is een Twilight fanfiction, voor als je het nog niet doorhad :) Als je dit wilt lezen moet je wel eerst het andere deel -Impossible- lezen.

Het boek word btw voor het grootste deel uit Jacob's p.o.v. geschreven.

And I will stumble and fall.

I'm still learning to love.

Just starting to crawl.

"We moeten naar huis." Zei Renesmee terwijl ze zich uit mijn armen wurmde. Ze veegde een pluk van haar haar wat voor haar gezicht hing achter haar oor en keek na me een korte blik,- met haar grote, donkerbruine ogen,- te richten snel weg. Ik knikte kort en liet een kleine, mompelende ja horen, hoewel ik niet goed begreep wat dit keer mis was. Want ze deed afstandelijk. Maar dat zou waarschijnlijk niet eens zo raar wezen, aangezien ze me maanden heeft genegeerd. Ik wilde haar niet tegenspreken. Niet na al deze dingen.

Renesmee stond op en duizelde even, waardoor ze bijna omviel. Meteen stond ik op om haar vast te pakken. "Gaat het ?" Renesmee knikte snel en kneep een keer haar ogen dicht. "Ja, prima. Niks aan de hand." Zei ze wanneer ze begon te lopen richting haar huis.

Tegengeslagen liep ik haar achterna. Ik wilde haar vasthouden, haar aan kijken, met haar praten, maar het voelde onnatuurlijk. Onnatuurlijk omdat ze me zolang had afgewezen.

Hoe dichter we bij huize Cullens kwamen, hoe meer spanning in me op kwam.

"Renesmee ?" Zei ik terwijl ik stopte met lopen. "Hm?" Zei ze waarna ze zich omdraaide. Ik keek omlaag, vervolgd weer naar Renesmee. "Laat maar." Snel begon ik verder te lopen, langs Renesmee, en verder. Ik hoorde hoe Renesmee ook haar stappen vervolgde, maar lette er niet op.

Het leek alsof we uren hadden gelopen, wat waarschijnlijk maximaal een uur geweest was, wanneer het huis in zicht kwam. Ik bleef voor een paar seconden staan, liep verder nadat ik doorhad dat Renesmee me voorbij was gelopen.

Ze opende de deur en liep naar binnen, richting de woonkamer, gevolgd door mij.

Alice had een visioen gekregen, dat was duidelijk. Iedereen zat in de woonkamer, en hetgene wat me het meest opviel, was dat iedereen donkere ogen had. Niet de groengele ogen van normaal, de donkere, bijna zwarte ogen. Hoe dat kon, wist ik niet. Gisteren was ik er nog, gisteren waren hun ogen zoals ze hoorden te zijn. Groengeel.

Edward stond verdedigend op en wierp een blik naar Renesmee, genoeg om te zeggen dat ze naar hem toe moest komen. Renesmee stapte naar hem toe, eenmaal bij Edward stond Bella op, ging naast Edward staan en zette Renesmee beschermend achter haar.

"Ik wil dat je gaat." Siste Edward naar me. Nu pas viel het me op met hoeveel haat Bella en Edward me aankeken. "W-wat?" Verbaasd, was ik. "G-a." Dit keer duidelijker, harder, agressiever. Hij zette een stap naar voren, waardoor ik er een naar achter stapte. "W-wat heb ik gedaan?" "Alsof je dat zelf niet weet, hond." To be honest, had ik Edward lang niet zo boos en agressief gezien. Doordat ik geschokt bleef staan stapte Edward zover naar voren dat hij me wegduwde. Weg het huis uit.

"Ik wil dat je vanaf nu bij haar uit de buurt blijft!" Schreeuwde hij eenmaal buiten. "Wat heb ik gedaan?!" Ook al wilde ik het totaal niet, ik kon het niet tegenhouden, mijn ogen vulden zich met water.

"Ga."

Ik wist dat ik er niks aan kon doen. En als ik Edward pijn zou doen, zou ik Renesmee pijn doen.

Kort trok ik mijn lip op, gevolgd met een grom. Daarna draaide ik me om en voordat ik het wist stond ik op 4 poten, rennend naar huis.

"Jake!" Ik keek toe hoe Billy wanhopig voor de voordeur bleef staan, in zijn rolstoel. Ik kwam de bosjes -teruggetransformeerd naar mens- uit lopen en liep naar hem toe. "Waar was je?" Vroeg hij. "Wat?" Zei ik terwijl ik verder naar binnen liep. Ik liep naar de koelkast en haalde er een flesje water uit. "Je bent anderhalve week weggeweest, Jake." Verbaasd keek ik hem aan, sloeg de koelkastdeur dicht en ging aan een eettafelstoel zitten. "Anderhalve week weggeweest? Hoe kom je daarbij?" Ik deed er vrij luchtig over en nam een slok water. "Jake. Je hebt niks laten horen aan ons. Weet je niet hoe we bezorgd we zijn geweest?" Ik kneep zo zacht mogelijk in mijn flesje uit woede, want als ik me hierbij niet kon beheersen had het flesje fijngeknepen in mijn handen gezeten, en had het water overal gelegen. "I haven't done anything." Zei ik terwijl ik mijn harde greep op het flesje verminderde en nog een teug water nam. Mijn stem klonk bot.