Possible (DUTCH)

Chapter 22

'Put your hand on your heart.'
The old man said.
'Inside you, there is a power, there are ideas, toughts that no one has ever thought of, there is the strength of love, purely and intensely, and to have have someone love you back- there is the power to make people happy, and to make people laugh- it's full compliments, and the power to change lives and futures. Don't forget that power. And don't ever give up on it.'

Dag 13 zonder Renesmee.
Dit begon me steeds meer af te takelen. Ik had nooit geweten dat leven zonder Renesmee zo moeilijk kon zijn. Ik hoopte met heel mijn hart dat ze het binnenkort op zou geven. Maar eigenlijk dacht ik meer dat ìk het op zou geven.

Ik zat bij Tate. Ik kwam nu om de dag, want Tate had me verteld op welke dagen en tijden Renesmee altijd kwam.

Dus eigenlijk vertelde hij me hoe ik haar het beste kon ontlopen.

Zoals we de afgelopen dagen ook hadden gedaan, waren we aan het gamen. En geloof me, ik was beter aan het worden. Zelfs beter dan Tate.

Na een tijdje ging de deur ineens open, en het eerste wat door mijn hoofd schoot was haar naam.

Renesmee.

Maar ik wist nog niet of het haar was. Want ik zag niet wie het was. Want de deur stond open. Ik keek met opgetrokken wenkbrauw naar Tate, die zijn schouders ophaalde.

De deur ging dicht.

Ja, het was Renesmee.

Maar ze was anders. Haar haar was anders. Haar kleding was anders.

Ze had een wijde trui met strakke jeans aan -dat is niets voor Renesmee, geloof me, Renesmee wilde nooit wijde dingen aandoen - en haar haar was in blonde highlights geverfd en in een ander model geknipt.

Eigenlijk was haar haar wel leuk. En haar kleren ook.
Maar ik heb liever het oude.
Oude Renesmee.
Maar misschien was ze wel niet meer zo, en misschien was ze over me heen en wilde ze me niet meer, en misschien had ze wel gewoon een weddenschap.
Nee, Jake. Dat zal Renesmee niet doen voor een weddenschap.

Zo te zien wist Tate hier niets van, want hij keek me kort verbaast aan.

'Ik was vroeg uit, du-' ze stopte met praten toen ze me zag. 'oh, jij bent hier.'

'Renesmee.' Begon Tate. Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauw aan.

Hoeveel iemand in 2 weken kon veranderen. Zelfs haar houding was veranderd.

'Wat heb je gedaan?' Zei hij. 'Hoe bedoel je' ze keek me kort aan, maar keek snel weg alsof ik haar niets kon schelen.

Dat was iets wat ze niet kon verbergen.

'Je kleding... Je haar?'

'Oh, dat.' Renesmee keek naar beneden, om haar kleding te bekijken, en keek toen weer naar Tate.

'Ik vond dat het tijd voor verandering was.' Zei ze.

'Dus, moet ik gaan? Of ga jij? Of ben je over je kinderachtige gedrag heen gestapt?' Renesmee keek me met een geïrriteerde blik aan. Ik slikte en klemde mijn kaken op elkaar.

Ik wisselde kort blikken uit met Tate en stond toen op. 'Zie je morgen, ofzo.' Mompelde ik tegen hem. Ik pakte mijn jas en liep naar buiten.

Ik wist niet hoe ik me moest voelen. Of ik me nou boos, verdrietig of depressief moest gaan voelen. Ik miste Renesmee. Ik wist niet eens wat ik nou miste. Ik miste háár.

Ik liep terug naar huis en ging op de trap voor mijn huis zitten. Ik had geen zin in Billy. Ik had geen zin in niemand. Ik wilde gewoon ergens heen waar je zeker wist dat je niemand tegen zou komen. Waar je kon doen wat je maar wilde zonder beoordeeld te worden.

[]

Dag 17 zonder Renesmee.
17 dagen. Ik kon dit niet meer.
Gisteren had ik mezelf opgesloten in mijn kamer omdat ik anders naar Renesmee was toegegaan.

Ik had Seth en de andere al een lange tijd niet meer gezien. Dus ik had besloten om vanavond maar weer eens naar een van de kampvuur- avonden te gaan.

Op de een of andere manier hadden we een tennisbal in huis. Het felgroene balletje was zo te vinden. Op de grond, net niet onder de tafel. Het was tegen de stoelpoot aangerold.

Ik stond op en liep er naartoe om het vervolgens op te pakken en in mijn hand rond te draaien om hem te bekijken

Groen met witte rubberen symmetrische strepen. Ik plofte terug op de bank en besloot uit verveling om het tegen de muur te gooien en het weer op te vangen.

Gooi.
Vang.

Gooi.
Vang.

Gooi.
Vang.

Boem.
Dof.

Boem.
Dof.

Zo ging het 5 minuten totdat Billy geïrriteerd zuchtte en me aankeek met een blik die niet veel goeds kon betekenen. Ik rolde met mijn ogen en stuiterde het hard op de grond, waardoor het opveerde en tegen het plafond stuiterde. Toen het balletje weer op de grond stuiterde rolde het onder de kast.

'Nu blij.' Mompelde ik. Mijn blik op Billy gericht, maar hij was nu al iets anders aan het doen.

[]

Het was net donker geworden toen ik naar buiten liep om naar het strand te gaan. Het was koud, vlakbij het vriespunt, en dat voelde raar. Mijn lichaam stootte zoveel hitte af dat ik me net een zon in het ijs voelde.

Niemand was er toen ik aan kwam, dus begon ik zuchtend aan het kampvuur en ging ik op een van de half bevroren boomstronken zitten.

Al snel kwam Seth aanlopen, die verbaast naar me toeliep.

'Waar de fuck was je?' Hij trok me in zo'n bro- knuffel - ik weet de naam ervan nogsteeds niet - en ging naast me zitten. Hij keek me onderzoekend aan.

'Jake?' 'Mhm?' 'Je ziet er niet uit, wat is er?' 'Thanks voor je compliment.' Mompelde ik op een geïrriteerde toon. Seth rolde met zijn ogen en wachtte af tot ik het zou vertellen. Maar er kwam alleen maar een hele, diepe zucht uit mijn keel.

Ik staarde naar het vuur toen ik maar besloot om het te vertellen. Waarom niet?

'Ruzie met Renesmee.' Mompelde ik.

'Oh, dus omdat je ruzie hebt heb je de grootste wallen ooit, een halve baard die je 10 jaar ouder doet lijken en zijn je ogen rood?' Hij trok zijn wenkbrauw op.

Geïrriteerd stond ik op.

'Ik had beter niet kunnen komen.' Mompelde ik tegen mezelf terwijl ik weg begon te lopen.

'Jezus Jake. Wacht eens. Serieus, wat heeft Renesmee met je gedaan om je zó te krijgen?!' Zei Seth dit keer -ook- geïrriteerd.

Ik draaide mijn hoofd naar hem om en mompelde; 'Eigenlijk ben ik degene die het gedaan heeft' voordat ik verder liep.

Nu maakte ik ook al ruzie met vrienden.

Well done, Jacob.

Vote, comment & follow