Possible (DUTCH)

Chapter 25

When all of your flaws and all of my flaws are laid out one by one look at the wonderfull mess that we made. We pick ourselves undone. -Bastille

Ik hoorde voetstappen van buiten, gevolgd door de voordeur die open gemaakt werd. Ik hoorde Carlisle iets zeggen, daarna hoorde ik de trap en daarna ging de deur open.

Er stond een lang, bruinharig meisje in de opening. Haar ogen waren knalgroen en ze had een muts op. Ze had een jurkje met een groene parka- winterjas aan met bruine laarsjes tot net iets over haar enkel.

'Renesmee! Wat is er aan de hand?'

Dat moest Britt zijn.

Renesmee glimlachte kort.

'Hoi Britt.' Zei ze.

Het meisje, Britt, liep naar Renesmee toe en bleef aan het voeteneind staan.

'Waarom heb je een infuus en zie je eruit alsof je in de witte verf hebt gezwommeb?' Vroeg ze.

Renesmee grinnikte kort.

'Ik vertel het zometeen.' Zei ze zacht.

'Zometeen?' Ze trok een wenkbrauw op.

'Zometeen, Britt.' Zei Renesmee.
Britt rolde met haar ogen voordat ze naar mij keek.

'Hoi Jacob.' Zei ze. Ik groette haar terug.
Ze keek mompelend om zich heen. 'Heb je nog een stoel?' Renesmee grinnikte. 'Nope.' Zei ze.

Ik stond op van mijn stoel en wees mijn hand ernaar. 'Ga daar maar zitten.' Zei ik. Ze keek me kort twijfelend aan, maar knikte daarna en liet zich op de stoel neerzakken. Ze keek met afschuw naar het infuus.

Ik hoorde weer voetstappen, dit keer van 2 mensen, dus waarschijnlijk Luke en Sophie.

Net zoals net ging de voordeur open, werd er iets gezegd en gingen de voetstappen over naar gestamp op de trap. Daarna ging de deur open.

Dit keer stond er een gespierd gebouwde jongen, iets langer dan het meisje, met bruin haar en blauwe ogen. Daarnaast stond een meisje wat ik herkende. Sophie. Haar haar in een staart naar achter.

Ze liepen zwijgend naar het bed en bleven verward bij het voeteneind staan.

'Hoi.' Zei Renesmee zacht. Ze krulde haar mondhoeken op, maar die vervaagden al snel. Ze speelde zenuwachtig met het draadje van haar infuus in haar handen.

'What's wrong?' Vroeg Luke. Renesmee keek me kort aan, en keek toen terug naar de anderen.

'Misschien is het beter als ik jullie even alleen laat.' Zei ik. Ik stond op van het bed, maar Renesmee pakte mijn onderarm en trok me met de kracht die ze had terug.

'Nee, blijf hier. Alsjeblieft.' Zei ze. 'Ik kan dit niet alleen vertellen.' Zei ze. Ik perste mijn lippen op elkaar en ging weer zitten.

Er was een lange stilte.

'Dus..?' Britt.

Renesmee hield even diep adem.

'Laat ik maar met het minst ergste beginnen.

Ik ben een vampier. Half vampier.'

'Wat?' Luke haalde verward een wenkbrauw op en grinnikte.

'Vampiers bestaan niet.'

'Luke, je zit in een huis vol vampiers.' Zei Renesmee.

Hij slikte.

'Oh, dus als ze willen kunnen ze me dooddrinken, als ze dat willen. Net als jij?'