Possible (DUTCH)

Chapter 11

The minute you think of giving up, think of the reason why you held on for so long.

Tate schudde zijn hoofd. 'Nee, nee.' Fluisterde hij. Hij schudde zijn hoofd opnieuw. 'Nee.' Hij schoot overeind. 'Nee.' Opnieuw schudde hij zijn hoofd. Ik wist niet wat ik moest doen, waarschijnlijk had hij iets van een paniekaanval.

'Nee.' Hij keek paniekerig om hem heen. 'Nee, nee, nee.' Renesmee stond op en ging voorzichtig naast hem zitten. Geschokt keek hij haar aan. 'Nee, nee.' Zijn ogen waren glazig en wisten niet waar ze heen moesten kijken. 'Nee, nee.' Hij begon op zijn hoofd te slaan. Alsof hij de gedachtes uit zijn hoofd wilde slaan. 'Shhhh.' Zei Renesmee geruststellend. Ze pakte zijn handen en wreef er met haar duimen over. 'Rustig maar.' Het leek erop dat Renesmee een stuk meer wist hoe ze er mee om moest gaan, want al snel werd hij rustiger. Hij ademde zwaar. 'Shh. Rustig.' Fluisterde Renesmee. Ze trok hem in een knuffel en wreef over zijn rug. 'Rustig.'

Ik moet toch toegeven dat ik jaloers was. Renesmee die een andere jongen gerust stelt, knuffelt. Maar het was voor een goed doel, dat moest ik onthouden.

Toen Tate rustig was liet Renesmee hem los. Kort keek ze naar mij, en toen weer terug. 'Wil je vertellen waar je vandaan komt?' Ze had zijn handen nog steeds vast en keek hem aan in zijn ogen. Tate knikte. Zijn ogen waren vochtig. 'Vertel het maar.' Zei ze.

'Georgia.' Zei hij terwijl hij naar Renesmee staarde.

Ik was jaloers. Dat was ik. Jaloers dat Renesmee zijn handen vast hield en hem troostte.

Renesmee keek me geschokt aan, maar keek snel terug naar hem.

Georgia. Dat was vér van hier. Hier is California. Georgia ligt niet vlak bij California.

'En waarom ben je hier?' Zei ze. Tate schudde zijn hoofd 'nee, nee, nee.' Hij keek weer paniekerig rond. Renesmee stelde hem gerust.

'Waarom ben je hier?' Vroeg Renesmee opnieuw toen hij rustig was. Tate's ogen waren open gesperd en glazig.

'Er was een brand. Heel veel benzine. Mijn huis.' Hij praatte snel en al snel begon de paniek opnieuw in te spelen op zijn stem. 'Shht. Kijk naar me. Rustig.' Zei Renesmee. Tate knipperde zijn ogen droog. 'Probeer het nog een keer.' Zei ze. Tate knikte en haalde een diepe teug adem.

'Mijn huis, mensen hadden het in brand gezet met benzine. Iedereen was thuis. Ik, mijn moeder, mijn vader, mijn twee zusjes, Valerie en Bethany. We waren er allemaal. Totdat we vuur roken. Mijn ouders, ze, ze waren te laat. En.. Ik wilde.. Ik wilde mijn zusjes helpen, maar Valerie, ze zat vast en Bethany wilde haar niet verlaten. Ik was er als enige levend uitgekomen.' Hij veegde de tranen onder zijn ogen weg en haalde diep adem. 'Ik..' Renesmee stopte hem. 'Rustig maar, vertel de rest later maar.' Zei ze. Tate knikte alleen maar en veegde opnieuw zijn tranen weg. 'Misschien moet je maar weer gaan slapen, je hebt een hoop in te halen.' Zei ze. Tate knikte en ging liggen. Renesmee deed de dekens over hem heen en bleef naast hem zitten totdat hij in slaap viel.

'Ik heb wel medelijden met hem.' Zei Renesmee toen hij eindelijk sliep. Ik knikte. 'Ja...' korte stilte. 'Ik ook.' Zei ik erachter aan. Renesmee stond op en liep naar me toe. Vervolgens ging ze op mijn schoot zitten en leunde ze haar hoofd tegen mijn borst. Ik zette mijn kin op haar hoofd en staarde vooruit. 'Hoe zou hij in zijn eentje zover hebben kunnen lopen.' Zei ze. Ik zweeg en zuchtte. Dat was ook waar ik over na dacht.

Toen ik wakker werd was het nog donker. Ik was op de stoel in slaap gevallen, net als Renesmee. Tate lag ook nog te slapen. Voorzichtig ging ik wat meer rechtop zitten en haalde ik een hand door Renesmee's haar. Ik luisterde naar haar ademhaling. Naar haar kloppende hart.

Na een tijdje werd ze wakker. Ze kreunde zacht en rekte - zover dat kan in een stoel, op iemands schoot - zich uit. 'Goedemorgen.' Zei ze. Ze kneep een oog dicht voor het felle zonlicht wat inmiddels tussen de gordijnen door naar binnen scheen. 'Goedemorgen.' Zei ik terug. Het was weekend, dus Renesmee had geen school.