Possible (DUTCH)

Chapter 39

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^Tate als wolf, maar Tate's wolvenvorm is wel groter.
Het gaat eigenlijk meer om de oogkleur van de wolf, omdat Tate dezelfde oogkleur heeft nu.

HAPPY NEW YEAR

________________________________________________

Never place your happiness in someone elses hands, because once they're gone, so your happiness is.

Ik huiverde even bij het zien van hem.

Ten eerste kende ik Tate niet als wolf.

Ten tweede huiverde ik van het ijzige gevoel in me.

Ten tweede huiverde ik omdat ik niet had verwacht dat Tate er zo uit zag.

Hij was groot, misschien wel groter dan mij, even groot. Maar het enige waar ik op kon letten was zijn sneeuwwitte vacht dat de blauwe ogen nog feller maakte dan ze al waren.
Ik had nog nooit een witte wolf gezien.

Mijn lichaam voelde aangetrokken tot hem, ik wist niet waarom, maar iets, hoe klein dat ook was, gaf me een beschermend gevoel bij hem en maakte me sterker doen voelen.

Ik stond bijna een minuut bevroren naar hem te kijken voordat ik eindelijk iets deed.

Ik glimlachte kort en liep naar hem toe.

'Nooit gedacht dat je wít zou zijn.' Ik aaide door zijn vacht en keek hem aan.

Ik keek naar de gescheurde kleren op de grond en grinnikte.

'Ik weet niet wat je gaat doen, maar ik ga kleding halen voor als je terugkomt.'
Tate knikte kort en liep toen met een huppelende pas weg, ik grinnikte en liep met mijn hoofd schuddend naar binnen.

Ik pakte iets uit mijn koffer en liep terug naar buiten, bij de rand van het bos bleef ik staan en legde ik het neer.

Vervolgens liep ik weer naar binnen, naar Renesmee.

***

Renesmee was wakker toen ik binnen kwam. Ze duwde zich overeind.

'Hij is getransformeerd, hm?' Ik knikte. Ze glimlachte kort en trok haar knieën op. 'Hoe zag hij er uit? Als wolf dan.' Ze legde haar hoofd tussen haar knieën.

'Hij is wit.' Zij ik. Langzaam liet ik me in de stoel zakken. 'Wit?' Ze fronste. Ik knikte.

We waren beide een tijdje stil voordat Renesmee weer begon te praten.

'Heeft hij een roedel?'
Hij had het een keer verteld, maar zeker wist ik het niet.

'Ik denk het niet.' Ik keek kort naar haar en toen weer weg.

'Sinds dat hij die koorts had voelde ik een connectie met hem. Ik kon zijn pijn voelen en hij laat me sterker voelen.'
Ik keek terug naar Renesmee, die me aankeek met een levenloze blik.

'Misschien moet je hem vragen of hij in je roedel wilt komen.' Zei ze zacht.

Ik knikte langzaam. 'Misschien.'

***

Carlisle kwam binnen om Renesmee te checken.

Nadat hij klaar was, bleef hij staan.
'Het gaat veel beter met je.' Zei hij tegen haar.

'Ik wil een paar dingen doen.' hij keek kort naar me voordat hij terug naar Renesmee keek.

'Ten eerste wil ik je pillen afbouwen.' Hij keek naar het nachtkastje gevuld met pillendozen.

'Ehm,' onderbrak Renesmee hem. 'Ik ben al begonnen met afbouwen.'
Carlisle fronste.
Ze wees een paar doosjes aan terwijl ze praatte. 'Met deze ben ik gestopt.' Ze schoof ze naar de linkerkant van het kastje.
Ze begon verder met wijzen. 'Hiermee ben ik begonnen met afbouwen.' Ze schoof ze naar het midden, het waren vooral pijnstillers.
'En die slik ik nog.' Ze wees de overgebleven doosjes aan en keek terug naar Carlisle.

'Ehm, oké.' Zei hij met kleine verwarring.
'En dat gaat goed?'

'Anders zou ik me nu zo niet voelen.' Zei ze, haar mondhoek krulde op.

Carlisle knikte en liep naar het tafeltje. Hij begon de doosjes te verschuiven en keek naar Renesmee.

'Deze moet je nemen, deze afbouwen en deze niet.' Hij wees het een voor een aan en pakte de doosjes die ze niet meer mocht slikken. Hij deed het laatje in het nachtkastje open en schoof de doosjes die ze niet mocht erin.

Hij stond weer op. 'Verder wil ik dat je gaat proberen te lopen. Een half uur per dag is genoeg, je spieren moeten aansterken dus doe rustig aan. Jacob kan je daarmee wel helpen, toch?' Hij keek mijn kant op. Ik knikte snel.

'Dus, eigenlijk. We werken naar herstel. Je organen zijn zo goed als hersteld.' Hij glimlachte kort, net als mij en Renesmee.

'Dankje.' Zei Renesmee zacht. Carlisle gaf een "het is al goed" knikje en liep toen de kamer uit.

Toen hij de kamer uit was draaide ik naar Renesmee en glimlachte ik. Ik trok haar in een knuffel en trok haar dicht tegen me aan. Na een tijdje liet ik haar los en gaf ik haar een kus.

'Ik ben trots op je.'
'Waarom?'
'Omdat je een vechter bent.'

***

Het was rond 3 uur toen Renesmee rechtop ging zitten.
'Zullen we een stukje gaan lopen?'
Ik staarde haar even aan voordat ik knikte. 'Prima.'
Ze glimlachte kort en stak haar handen uit, wachtend totdat ik haar ging helpen met opstaan.

Ik grinnikte en hielp haar overeind. 'Wil je dat ik je loslaat?' Ik had mijn arm om haar heup geklemd zodat ze niet zou vallen. 'Nee, dan val ik.' ze keek omhoog om me aan te kijken en grijnsde. Ik gaf haar snel een kus nu ze omhoog keek en grijnsde terug.

Ik hielp haar met de trap aflopen en haar schoenen aan te trekken. Ze trok zelf haar jas aan, wat een hele verbetering was.

Ik ritste haar jas dicht, omdat ze teveel trilde om het zelf te doen, en liep toen met haar naar buiten.

'Geen sneeuw, hm.' Zei ze teleurgesteld. Ik grinnikte en keek omlaag naar haar. 'Waarschijnlijk gaat het volgende week weer sneeuwen.'
Ze knikte en we begonnen weer te lopen.

Ik had nooit verwacht dat dit ooit nog zou gebeuren.
Dat ik Renesmee kon vasthouden en dat we samen liepen en dat ze nog leefde.

Niets was wat ik verwacht had.

Renesmee was een vechter.