Possible (DUTCH)

Chapter 7

Fall in love with someone who's comfortable with your silence. Find someone who doesn't need your words to know it's time to kiss you.

Renesmee hield haar hand onder haar neus zodat het niet meer op iets zou vallen, alleen op haar hand, en stond op. Ik was in een lichte shock, want er moest wel iets zijn. Snel stond ik ook op. 'Misschien moet je even naar de toiletten gaan.' Bracht ik uit. Renesmee klikte en liep de treden af, liep de zaal uit en liep de toiletten in. Ik wachtte buiten en ging tegen de muur aan zitten, omdat het langer dan ik had gedacht duurde.

Na ongeveer 15 minuten kwam ze terug.

Ik stond op.

'Kan je niks tegen niemand zeggen, alsjeblieft?' Ik dacht even na, maar knikte toch. Wat moest ik anders.

Er was een akelige stilte in de auto.

'Je hebt eindelijk wel een goede filmkeus gemaakt.' Verbrak ik de stilte. Renesmee krulde haar mondhoeken kort op.

Akelige stilte, again.

Toen we bij de Cullens waren vroeg Renesmee of ik vanavond bleef - zoals bijna elke avond -, en ik stemde toe, omdat ik haar niet alleen wilde laten.

We zaten in de kamer van Renesmee. Naast elkaar, vooruit starend. Beide zwijgend. Renesmee steunde haar hoofd tegen mijn arm. Eigenlijk vond ik het wel fijn zo, zwijgend, samen.

'Hoe laat is het?' Vroeg Renesmee na een lange stilte. 'Ik heb geen inwendig klokje die me de tijd aan wijst, sorry.' Renesmee grinnikte kort en liep naar haar laptop, die nog aan stond. 'Misschien moet ik eens een klok gaan kopen.' Ze keek naar het scherm. 'Ugh.' Ze liep weer terug. 'Ga je me nog vertellen hoe laat het is?' 'Half 12.' 'Hm.' 'Ik ben klaarwakker.' 'Same.'

En toen viel de stilte weer en staarde we weer voor ons uit en steunde Renesmee weer tegen me aan en zwegen we beide.

Na voor mijn gevoel een half uur later stond Renesmee op. 'Zullen we naar het bos?' Ik keek even naar de computer. Kwart over 12. 'Nachtje doorhalen.' Zei ze. Ik knikte, net als haar was ik klaarwakker. Teveel cola, of zo. Niet dat cafeïne iets bij me deed.

Dus we liepen naar buiten, het bos in. Het was fris, maar te doen. Ik heb het bovendien toch nooit koud. We liepen een tijdje zwijgend het bos door totdat we een plekje vonden om te zitten en we gingen dus zitten en toen staarden we elkaar aan.

Het viel me nu pas echt op hoe snel Renesmee was gegroeid dit jaar, ze leek wel 17, volwassen. Ik nam de tijd om haar gezicht te bestuderen, maar ze onderbrak me. 'Je weet dat je me nu als een weirdo aan het aanstaren bent, hè.' Ik grijnsde. 'Misschien.' Maar ik bleef haar aan staren. Keek naar elk afwijkend stukje in haar donkerbruine bambi ogen. Keek naar haar neus, ja, sorry, ik weet niet waarom. 'Je hebt nog..' Ik grinnikte en haalde mijn duim onder haar neus langs om opgedroogd bloed weg te vegen.

Wat romantisch toch.

'Oh.' Ze keek beschaamd. En toen ging het staren weer door, totdat er iets gebeurde wat ik niet verwachtte.

Weet je wat er gebeurde?

Renesmee zoende me.

Haar lippen waren warm en zacht en ze rook heerlijk zoet en toen ze haar hand door mijn haar haalde werd ik panisch gek in mijn hoofd bij het besef dat Renesmee me zoende. Ja.

Renesmee stopte en keek me glimlachend aan, en toen zoende ze me weer en voelde haar lippen weer zacht en warm en rook ze zoet. Dit keer duurde het korter dan de vorige keer, maar dat kon me niet schelen. Want Renesmee had me gezoend. En ik had de hele nacht kunnen door zoenen met haar, maar dat is raar.