Possible (DUTCH)

Chapter 62

Zou hij me vergeven?
Zou hij me vergeven na al deze dingen?
Zou het echt zo makkelijk gaan?

Jacob p.o.v.

3 maanden, dat was hoelang ik Renesmee al niet had gezien.
6 maanden geleden, het was 6 maanden geleden dat Renesmee de brief had gegeven.

Ik miste haar nog steeds, vroeg me af hoe het ging met haar en school en vrienden, alles.
Ik wilde haar zien.
Ik wilde haar voelen en aanraken.
Ik wilde haar ruiken.
Ik wilde haar zien lachen.

Ik wilde teveel, en ik wist dat het nog weken, maanden, kon duren voordat ze terug zou komen.

Een voordeel was dat ik een stuk meer tijd met vrienden doorgebracht had de laatste weken.

Ik wilde Renesmee zien, elke dag meer en meer. Maar ik moest haar met rust laten, het was moeilijk.

Ik stapte uit de douche, trok iets aan en keek zuchtend in de spiegel naar mezelf.

Ik liep de badkamer uit, liep naar de koelkast en staarde erin.

Wat verassend, we hadden niets.

"Wanneer ga je boodschappen doen?" Ik draaide me naar Billy, sloot de koelkast.

"Ik wilde net gaan."
Yeah right, dacht het ook.

Ik keek naar hem totdat hij weg was en plofte toen op de bank neer.
En opnieuw verzonken mijn gedachtes naar Renesmee.

Ik was benieuwd of ze nog was gegroeid, van binnen en buiten.
Ik wilde meer weten.

Iemand klopte op de voordeur en ik stond op. Het was waarschijnlijk Tate, aangezien hij op de meest random tijden langskwam.

Ik opende de deur. Mijn mond zakte een stukje open.

"Hey."
Ik had die stem gemist.

Haar haar was kort geknipt, tot haar schouders.
Ze zag er volwassener uit.
Ze glimlachte.

Het was Renesmee.

Ik liet mijn hand van de deurknop gaan en keek naar hem.

"Ik mis je." Zei ze zacht.

Ik zou haar niet zo makkelijk moeten vergeven.
Niet na alles wat ze gedaan had.
Niet zo makkelijk.

Ik keek naar haar, nog steeds licht geschokt.

Ze liep naar me toe en klemde haar armen om me heen. Mijn armen hingen nog steeds langs mijn lichaam en ik sloeg ze langzaam om Renesmee heen.

Ze was warm, vertrouwd.
En ik wist dat ik haar niet niet kon vergeven.
Ik moest haar wel vergeven.

Ze liet me langzaam los en keek omhoog naar me.

"Vergeef je me?"
Ik kon geen nee zeggen.

+++++++++++++++++++++++++++
THE END

oke dit is waarschijnlijk het kutste eind ooit, maar ik vond dit eigenlijk wel een mooi moment om te eindigen. Er komt een epiloog, geen nieuw boek.

Ik hoop dat jullie dit boek leuk vonden, nu ga ik aan lost werken :)