Possible (DUTCH)

Chapter 23

Perhaps our eyes need to be washed by our tears once in a while, so that we can see life with a cleaner view again.

23 dagen zonder Renesmee.

Ik werd wakker door het harde geluid van piepende autoremmen, het geluid was zo hard dat zelfs een normaal mens daar nog wakker van zou kunnen worden.

Aan het geluid te horen was de auto voor ons huis gestopt. Mompelend duwde ik mezelf omhoog en kneep ik mijn ogen dicht voor het felle zonlicht wat tussen een kier in het gordijn scheen.

Er klonk hard gebonk op de deur.

Welke idioot doet zoiets?!

Ik stond vloekend op en liep door de woonkamer naar de voordeur en deed het langzaam en verveeld open.

Het was Edward die voor de deur stond.

'Wat?' Mompelde ik.

'Je moet meekomen.' Zei hij. Hij klemde zijn kaken op elkaar.

'Ik bepaal zelf wel of ik mee kom of niet.' Zei ik geïrriteerd en sloeg de deur dicht.

Maar daar waren die oh zo vervelende vampier kunstjes.

Zonder veel moeite te doen hield hij de deur open.

'Jezus! Ga weg man! Wat heb je hier te zoeken?!' Ik probeerde de deur dicht te krijgen, maar dat lukte niet in mensenvorm.

Eikel dat hij was.

Mijn irritatie gehalte was hoog, heel hoog. En als ik me niet inhield zou ik makkelijk naar weerwolf kunnen veranderen zonder het te willen.
Een ochtendhumeur, dat is wat ik had. En dan was ik ook nog eens boos op alles en iedereen, terwijl de enige op wie ik boos zou moeten zijn mezelf is.

'Het is Renesmee.' Zei Edward op een kalme toon.

Tss, "kalm"

'Renesmee en ik hebben ruzie, dus bij deze laat ik haar mooi barsten.' Zei ik geïrriteerd.

Het boeide me niet eens of de voordeur dicht zat of niet. Ik liep sloffend terug naar mijn slaapkamer.

'Doe de hatelijke groeten aan haar!' Riep ik vanuit mijn slaapkamer. Ik ging weer in bed liggen.

Net toen ik mijn ogen wilde dichtdoen stond Edward voor mijn neus.

Godverdomme.

'Jezus! Rot op man!' Schreeuwde ik.

Ik wilde niks meer met die verdomde vampiers te maken hebben. Ookal mistte ik Renesmee zo erg, ik heb haar iets verteld waar ik me aan ga houden.

'Renesmee heeft je nodig.'

Ik liet een kort niet- humoristisch lachje achter en draaide me op mijn zij zodat ik niet meer naar Edward hoefde te kijken.

Beter.

Ik hoorde hem zuchten.

Leuk hè? Gedachtes kunnen lezen? Dacht ik.

'Ga je al? Want anders ga ik.' Zei ik.

Hij bleef staan.

'Prima.' Ik stond op en bleef een paar tellen dreigend voor Edward staan voordat ik langs hem liep.

Maar hij pakte mijn arm.

Godv-

'Nu ga je eens luisteren.' Zei Edward geïrriteerd, licht dreigend. Zijn grip verstevigde en het deed aardig pijn. Ik keek weg van hem, naar een foto die op mijn bureau stond.