Possible (DUTCH)

Chapter 57

Deamn dit verhaal begint echt lang te worden lol
________________________________________________

Ik zette mijn dorst aan de kant en pakte Luke's arm, gooide het over mijn schouder en hielp hem de auto uit.
Er zat weinig leven in hem, hij kon amper lopen.

Dus wilde Jacob het zo spelen?

Ik liep met hem naar de voordeur, tilde al zijn gewicht. Hij was zwaar, en als ik geen vampier was was ik allang omgevallen.

Ik opende de deur en duwde het met mijn voet open, hielp Luke naar binnen en duwde de deur met mijn voet weer dicht.
Hij strompelde met me naar de bank en ik zette hem neer.
Hij kreunde en zakte iets onderuit.

"Waar is je EH-"
Luke wees naar de keuken. Ik knikte en liep snel naar de keuken, ging de kastjes een voor een af om de EHBO-doos te vinden.

Toen ik het vond liep ik snel terug. Ik ging naast hem zitten en opende het.

"Please don't pass out."
"I won't."
"You will."

Ik pakte jodium en een watje, ik had niet veel verstand van deze dingen.
Ik deed maar wat.

Ik deed jodium op het watje en depte het voorzichtig op de wond bij zijn haarlijn. Zijn bloedneus was al gestopt, thank god.

Hij kneep zijn ogen dicht en een pijnkreet vulde de kamer. Geschrokken haalde ik het watje van hem af en keek ik hem aan.

Hij pakte mijn arm, kneep erin. "Ga door." Zei hij.
Ik knikte en depte weer, keek toe hoe hij pijn leed.

Toen ik de wond ontsmet had viel de energie uit zijn lichaam.
Hij was flauw gevallen.

Shit.

Ik ging door met de wonden schoonmaken, hij zal zo wakker worden en ik wilde hem de pijn besparen.

Na 2 minuten kwam hij bij, hij kreunde.
"Luke?"
"Renesmee."
Ik glimlachte, blij dat hij wakker was.

"Je viel flauw."
"Hoelang?"
"2 minuten." Antwoordde ik. Ik depte de wond schoon op zijn wang en hij klemde zijn kaken op elkaar.

"Sorry." Fluisterde ik.

"Je oog ziet er vreselijk uit." Zei ik terwijl ik opzoek was naar zalf, ofzo.

"Zo voelt het ook."
Ik keek even naar hem, ontmoette zijn ogen.
Snel keek ik weer weg. Ik voelde me schuldig.
Ik had dit kunnen voorkomen.

"Heeft hij je geslagen?" Vroeg hij terwijl hij naar mijn wang uitreek.

Ik knikte zachtjes, ontweek zijn blik.

"Je bloed." Mompelde hij.
"Oh." Zei ik.

Ik keek toe hoe hij een watje en jodium pakte en het op mijn wang depte.
Het prikte, nu pas merkte ik de pijn die ik had.

Nou, het was niet te vergelijken met Luke's gezicht.

Zijn oog was blauw, opgezwollen. Zijn gezicht zat onder de blauwe plekken en wonden, hier en daar nog wat bloed.

"Waar is die wonderzalf van je?" Vroeg ik terwijl ik zijn hand pakte en het van mijn wang afhaalde. Ik wilde niet dat hij zich om mij zorgen zou maken, hij kon dat beter over zichzelf doen.

"Op mijn kamer."
Ik knikte en stond op.
"Ik ben zo terug."

Ik liep zijn kamer in en keek even rond voordat ik het vond, liep toen weer naar beneden.

Ik ging weer naast Luke zitten en smeerde zijn oog in met de zalf.

Ik wist niet of het verantwoord was om het op je oog te smeren, maar het had wonderen gedaan met mijn wang.