Possible (DUTCH)

Chapter 26

Even ter informatie. Soms staan zinnen in het Engels (schuingedrukt), omdat uh ja sommige dingen klinken beter in het Engels dan in het Nederlands PLUS ze spreken eigenlijk ook Engels dus ja logics.

________________________________________________

There comes a time when you have to choose between turning the page and closing the book.

'Misschien moet je naar huis gaan. Bijslapen, spullen halen. Je zult vast moe zij.' Zei Renesmee.

Ik was moe. Ik heb de laatste dagen amper geslapen. Ik schudde mijn hoofd.

'Ik ga niet weg.' Zei ik vastbesloten.

Het was 2 dagen nadat Renesmee pas echt doorhad wat er aan de hand was.

Renesmee pakte mijn onderarm en keek er even naar. 'Al ga je alleen maar wat spullen halen.' Zei ze. Ik wilde nee zeggen, maar de doordringende blik die ze had liet me toch ja zeggen.

'Ik ben binnen een uur terug.' Zei ik. Renesmee knikte en liet mijn arm weg.

'Tot zo.' Zei ik. Ik gaf haar een kus en liep toen naar buiten. Ik had geen auto. De snelste manier was dus om in een weerwolf te veranderen.

Ik knoopte mijn broek aan mijn enkel en begon te rennen. Al snel liep ik op 4 poten en liet ik de wind vrijspel op mijn vacht spelen.

Ik nam de kortste weg naar mijn huis. Ik stopte net voor het eind van het bos en transformeerde terug, trok mijn broek aan en liep verder richting mijn huis.

Ik had geen sleutels.

Ik klopte op de deur in alle hoop dat Billy er zou zijn.

De deur ging open. Thank god.

'Hoi.' Zei ik voordat ik langs hem naar binnen glipte. Ik pakte een tas uit mijn kast en propte er kleding in.

'Ga je nog vertellen waarom je zolang bij Renesmee was? En waarom ben je aan het inpakken?' Billy stond aan de deuropening van mijn kamer.

'Renesmee gaat dood. Kan je opzij gaan, alsjeblieft?'

Billy ging naar achter zodat ik er door kon. 'Wat?' Zei hij.

'Ze gaat dood, zoals ik je vertelde.' Zei ik. Ik pakte nog een paar dingen en ritste de tas daarna dicht.

'En nu ga ik terug. Dag.' Zei ik. Ik pakte mijn autosleutels en liep naar buiten. Billy keek me verward na, met zijn mond een stukje opengevallen. Ik gooide de voordeur dicht en sprintte naar mijn auto, ging zitten en reed weg.

'Is er iets gebeurd?' Vroeg ik bezorgd toen Carlisle de voordeur opendeed. Hij schudde zijn hoofd. Ik zuchtte opgelucht. 'Mooizo.' Zei ik. Ik liep naar boven, de kamer in.

Renesmee sliep.

Ik zuchtte nog een keer opgelucht toen ik zag dat ze nog levend en wel was en zette daarna mijn tas neer, waardoor Renesmee haar ogen opende.

'Oh. Ik wilde je niet wakker maken.' Zei ik zacht. Ze glimlachte kort. Ik liep naar haar toe en ging zuchtend zitten.

'We hebben het Tate nog niet verteld.' Zei Renesmee zacht. Ze staarde naar haar samengeklampte handen. Ik gaf een zacht knikje.

Ik hoorde van beneden geklop op de deur.

De deur ging open.

'Oh, Carlisle. Hoi. Ik-eh, kwam voor Renesmee. Ik heb haar de afgelopen dagen niet gezien, net als Jacob, en ik dacht dat ze misschien hier was.'

Het was Tate.

Precies op tijd.

'Ze is boven. Eerste kamer links.' Hoorde ik Carlisle zeggen.

Niet veel secondes later hoorde ik de trap. Ik keek naar Renesmee, die paniekerig naar de deur staarde.

De deur ging open.

Tate stond in de deuropening. Zijn mond zakte een stukje open toen hij Renesmee zag.

'Waarom zit er een infúús in je arm?' Vroeg hij. Renesmee maakte een gebaar dat hij moest gaan zitten, en dat deed hij. Op de stoel waar ik bijna een week zonder op te staan heb gezeten.

De spanning in de kamer was vreselijk, de blik op Tate's gezicht was er een die ik nog nooit had gezien. Hij had een diepe frons in zijn gezicht, kijkend naar het infuus.

Geduldig wachtte hij af totdat Renesmee zou praten. Wat ik wel wist was dat hij doorhad dat dit niet een klein ding was.

'Dus...' Begon Renesmee. Ze friemelde met het deken.

'Je weet toch nog wel de bloedneuzen, al die dingen?' Tate knikte. 'Nou, ik lig hier nu omdat ik eigenwijs was om het tegen Carlisle te vertellen.'

Ze perste haar lippen op elkaar en een akelige stilte kwam tot stand.

'Ik groei te snel voor mijn organen. Mijn organen groeien te langzaam voor mijn lichaam. Ze kunnen mijn lichaam niet meer bijhouden, en als ze binnen een maand niet groeien dan...,' ze zweeg.

'Dan ga je dood.' Maakte Tate haar af. Zijn stem was zacht, bijna fluisterend, levenloos staarde hij naar zijn handen. Renesmee knikte, waardoor hij kort opkeek.

'Is er kans dat je het overleeft?' Hij fluisterde bijna. Alsof er geen geluid uit zijn keel wilde komen.

'6 procent.' zei Renesmee. Nog steeds friemelde ze zenuwachtig met de lakens.

Die hele middag hebben we zwijgend gezeten. Renesmee al die tijd friemelend met haar deken. Tate die levenloos voor zich uit staarde en ik..., die eigenlijk niets deed.

Renesmee trok haar deken een stukje naar beneden en zuchtte.

'Is het hier warm of ligt het aan mij?'

Aan jou, Renesmee. Het ligt aan jou.

Ik legde mijn hand op haar voorhoofd.

Koorts.

Renesmee zuchte kort toen ze doorhad wat er aan de hand was en ging op haar zei liggen.

Onbegrijpelijk keek Tate van Renesmee naar mij en terug.

'Koorts.' Informeerde Renesmee hem.

zijn mond zakte een klein stukje open en hij gaf een klein knikje. 'Is dat een van de symptonen?' Vroeg Tate. Ze knikte.

'Maar, hoe kan je koorts hebben terwijl je al overhit bent?' Vroeg Tate.

Renesmee haalde langzaam haar schouders op. 'Carlisle weet niet welke temperaturen gevaarlijk voor me worden als ik onderkoeld word of koorts krijg.' Zei ze. Tate liet een kleine frons zien. 'Dus je kunt ook nu doodgaan, als je koorts te hoog is?' Vroeg hij. Renesmee slikte en knikte zacht. Tate keek weg en zuchtte.

'Waarom ben jij degene die dood gaat?' Hij tikte geïrriteerd met zijn voet op de grond. 'Waarom niet ik, of... Weet ik veel.' Zei hij gefrustreerd. Hij stond op en begon te ijsberen door de kamer.

Peinzend keek ik naar hem.

'Tate.' Zei Renesmee. Hij keek op. 'Misschien moet je naar huis gaan, het is donker en... ik ben best wel moe.' Ze glimlachte onschuldig.

Tate keek kort naar mij en ik gaf hem een knikje voordat hij terug naar Renesmee keek.

'Goed.' Mompelde hij. 'Maar morgen kom ik terug.' Tate liep naar Renesmee en bleef even bij haar bed staan.

'Stay strong, Renesmee.' Zei hij voordat hij wegliep.

Renesmee zuchtte van opluchting zodra de voordeur dicht ging.

Een ding was zeker, dit vertellen aan mensen was vreselijk.

'You should go to sleep.' Ik deed de deken die ze van haarzelf af had getrokken weer over haar heen. Renesmee draaide op haar zij en zuchtte. 'Kom je naast me liggen? Je bent kouder dan me en misschien koel ik dan af.' Een klein, onschuldig grijnsje ontstond op haar gezicht. Ik grinnikte kort en knikte, trok mijn shirt uit en ging naast haar in bed liggen. Ik sloeg mijn arm over haar heen en trok haar naar me toe. Ze draaide zich naar me toe en gaf een kus.

'Dankje.' Glimlachte ze. Ik krulde mijn mondhoek op en daarna draaide Renesmee zich weer om, zodat ik haar vast kon houden.

Vote, comment & follow