Possible (DUTCH)

Chapter 37

Extra hfst. Voor vandaag omdat het bijna 2015 is :)

________________________________________________

Remember that I love you
Remember that I care about you
Remember that I'm here for you

'B-ben je me aan het vertellen dat je denkt dat het terugkomt? Het transformeren.' Mijn adem stokte in mijn keel. Ik had nog nooit een "veranderd" iemand gezien en het idee maakte me zenuwachtig omdat ik wist hoe vreselijk het was.
Tate knikte langzaam.

'Wil je dat ik iets voor je doe?' Vroeg ik.
Tate knikte.
'Wat?'
'Me niet behandelen met medelijden.' Zei hij.

Ik slikte en knikte. 'Sorry.'

Het was een tijd stil voordat ik weer begon te praten.

'Misschien is Renesmee's bed iets comfortabeler.' Zei ik.
Tate fronste. 'Je wilt dat ik in haar bed ga liggen?'
Ik knikte. 'Waarom niet?' Vroeg ik. Tate zweeg een tijdje en zuchtte. 'Laat maar.' Zei hij. Kreunend duwde hij zichzelf omhoog en stond hij op. Vervolgens liet hij zich op Renesmee's bed vallen.

Fijn dit, twee "zieken" in een huis.

Tate trok de dekens over zich heen en zakte wat meer onderuit.

'Can you leave me alone, please?'
Ik fronste
'Ik roep als ik iets nodig heb.' Zei hij. Ik knikte met tegenzin en stond toen op. 'Succes.' Zei ik voordat ik de kamer uitliep.

Succes? Serieus, Jacob?

Ik liep terug naar Renesmee's kamer en hoopte stiekem dat ze wakker is, maar dat was ze niet. Toch liep ik verder en ging ik zitten op de stoel. Haar hoofd was naar de andere kant gedraaid, dus het enige wat ik zag was... haar.

Ik haalde een hand door mijn haar en wreef in mijn ogen. Ik moest er meer dan vreselijk uitzien, alsof ik sinds 2002 al geen slaap gehad had.

Ik wachtte in stilte totdat Renesmee wakker zou worden.

Na een lange tijd verveling draaide Renesmee zich om, ogen open.
'Goedemorgen.'
'Hèhè, eindelijk.'
Ze grinnikte.

'Goedemorgen.' Antwoordde ik terug en ik gaf haar een kus.
'Hoe voel je je?' Vroeg ik. Renesmee haalde haar schouders op.
'Moe.'

'Oh, dat verklaard waarom je net 11 uur hebt geslapen.' Zei ik grijnzend. Ze rolde met haar ogen.

Het was een tijdje stil voordat ik weer begon te praten.
'Tate is changing.'

'Hoe bedoel je?'
'De weerwolf.., dingen.'

Renesmee's mond zakte een stukje open. 'Oh.' Bracht ze uit.
'Gaat het goed met hem?'
Nee, waarschijnlijk niet.
'Hij zal roepen als hij hulp nodig heeft, hij wilde niet dat ik hem met medelijden behandel.'
Renesmee fronste en knikte.

***

'Ik ga checken hoe het met Tate gaat.' Het was donker aan het worden en ik kon niet geloven dat Tate deze dag zonder klagen zou voltooien. Renesmee knikte kort.

Ik stond op en liep de kamer uit. Ik liep zo stil mogelijk naar de kamer waar Tate lag en opende de deur, stelde me het ergste voor.

Ik stapte naar binnen en keek pas naar hem nadat ik de deur dicht had gedaan. Hij lag op zijn zij met zijn ogen dicht en een bezweet hoofd. Hij ademde kort in en uit.

'Tate?' Ik liep naar hem toe en hurkte zodat ik op ooghoogte met hem was.

'Tate?'

'Jezus, ik hoor je wel.' snauwde hij. Ik schrok van zijn reactie en slikte.
'Sorry.' Zei hij zacht. Hij deed zijn ogen open en mijn adem stokte in zijn keel.

Zijn ogen waren knalblauw, niet het bescheiden blauw als eerst. Felblauw.

'Wat?' Mompelde hij.

'Je ogen.'

'Mijn ogen?'

'Ze zijn, anders...'

'Oh, je bedoeld blauw?'

Ik knikte langzaam.

'Oh, dat heb ik altijd gehad, maar het verdween toen ik... je weet wel.'

Ik knikte kort en nam een hap adem, ik had niet door dat ik het de hele tijd ingehouden had.

Tate dook in elkaar en kneep zijn ogen dicht. Hij kreunde van pijn.

'Tate?' Ik keek alleen maar hulpeloos toe hoe hij kapot ging van pijn.

'Leave me alone.'

Ik bleef alleen maar met een geschokt gezicht zitten.

'Moet ik het nog een keer zeggen?!' Hij deed zijn ogen weer open en hij keek angstaanjagend uit. Ik huiverde even en schudde mijn hoofd. 'N-nee, sorry.' Snel stond ik op en strompelde ik de kamer uit. Nog even keek ik naar Tate, die weer in elkaar gedoken zat door de volgende pijnscheut, en liep ik de kamer uit. Ik leunde tegen de deur en nam een diepe hap adem voordat ik weer naar Renesmee ging.

'Het gaat slecht, hm?' Vroeg Renesmee toen ik binnenkwam. Ik slikte en knikte. Zuchtend stopte ik mijn handen in mijn broekzakken en liep ik naar haar toe.

'Hij wil dat ik hem alleen laat.'
Ze knikte.

'Zijn ogen zijn felblauw.'
Renesmee fronste.
'Hij zei dat hij dat altijd al had gehad.'
Renesmee knikte kort en keek toen levenloos voor zich uit.

***

'Jake.' Ik keek op uit mijn levenloze staarblik. Ik huiverde even bij het zien van Renesmee's wit weggetrokken gezicht. 'Im not feeling good.' Ze pakte de tafel naast haar vast en boog naar voren, ademde diep in en uit.
Ze zat, trouwens.
De monitor begon sneller te piepen, dus Renesmee's hart ook. Snel stond ik op. 'Carlisle!' Schreeuwde ik. Ik rende om het bed heen en hurkte voor Renesmee neer.

'Renesmee, Renesmee, houd je ogen open. Renesmee, kijk me aan.' Ik hield haar gezicht zo vast zodat ze me aankeek, maar haar ogen zakten dicht. Haar adem was kort en maakte zelfs mij benauwd. Haar hart begon alleen nog maar meer te kloppen.

'CARLISLE.' schreeuwde ik opnieuw. Mijn ogen vulden zich met water. 'Renesmee, Renesmee kijk me aan.' Ik probeerde haar aan te kijken, maar ik zag niets door het vocht voor mijn ogen. Ik knipperde een paar keer en voelde de tranen over mijn wangen gaan. Haar ogen waren nu dicht. 'Renesmee, Renesmee, doe je ogen open.' Mijn stem trilde. Ze deed haar ogen niet meer open.

Net toen de deur openging werd de kamer gevuld met een lange eentonige piep en ontsnapte alle energie uit Renesmee's lichaam.

Was ze dood?
Was dat het dan?
Wat ik wist was dat ik niet wilde leven zonder haar.

Het enige wat ik kon horen was de hoge piep. Mijn zicht was wazig en het enige wat ik me kon herinneren was dat ik Renesmee niet moest laten vallen.

Vote, comment & follow.