Possible (DUTCH)

Chapter 24

In all the wild world, there is no more desperate a creature, than a human being. On the verge of losing love.

Ik was uitgehuild. Geen tranen meer. Het enige wat ik nog voelde was een woede over mijn lichaam. Omdat Renesmee voor haar eigen dood had gezorgd, om het maar zo te zeggen. Maar aan de andere kant had ik nog nooit zo'n sterke aantrekkingskracht voor haar gevoeld.

Ik liep terug naar binnen en nam een diepe adem voordat ik Renesmee's kamer in liep. Ze glimlachte zwak naar me, en ik probeerde ondanks hoe kut ik me voelde terug te glimlachen.

'Wat heeft Carlisle je verteld?' Vroeg ze zacht, nogsteeds was haar stem schor.

Had Carlisle het haar niet verteld?

Ik keek weg.

'En waarom heb je gehuild?' Vroeg ze. Ze bracht haar hang naar mijn gezicht en wreef met haar duim over mijn wang. Ik pakte haar hand op mijn wang en sloot mijn ogen een paar seconden voordat ik hem diep uitademend terug legde op haar buik.

Hoe kon ik Renesmee nou weer gaan vertellen dat ze dóód ging als haar organen niet binnen een maand zouden groeien?!

Waarom werd de taak om het te vertellen aan mìj opgelegd? Waarom deed Carlisle het niet zelfs? Of Edward of Bella, hun waren tenslotte haar ouders.

Ik keek naar onze in elkaar gevlochten handen voordat ik naar haar keek.
Ik ademde diep in.

'Je groeit te snel.' Begon ik.
Ze rolde met haar ogen. 'Dat had ik al door, ja.'
'Renesmee.' Zei ik zacht als teken dat ze stil moest zijn. Ze perste haar lippen op elkaar en wachtte met een lichte frons op haar gezicht totdat ik verder zou praten.

'Je groeit te snel voor je organen.' Ik slikte. 'Je organen zijn te klein om je lichaam te onderhouden, je lichaam is te groot voor je organen. Ze hebben tijd nodig om te groeien. Maar dat hebben ze niet.'

Ik keek weg en slikte de brok in mijn keel weg.

'Renesmee, als je organen niet gaan groeien binnen nu en 2 maanden zal je hart het uiteindelijk opgeven...' Zei ik zacht. Ik durfde haar niet aan te kijken, maar ik deed het toch.

Haar mond zakte een stukje open en ze haalde haar adem in.

'Oh.' Ademde ze uit.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek toen levenloos voor zich uit.

'Dus ik ga dood?' Fluisterde ze.

Ik gaf een klein knikje, net genoeg zodat ze het zou zien. Ze slikte.

'Ik ga dood.' Fluisterde ze.

Ik verstevigde mijn greep op haar hand en knipperde de tranen in mijn ogen weg.

Renesmee ging dood.

'I-ik zal je alleen laten.' Fluisterde ik terwijl ik mijn hand los maakte van de hare en op stond.

'Nee, blijf hier.' Ze pakte mijn onderarm net voordat ik weg wilde lopen. Ik keek om. Haar gezicht stond strak. 'Alsjeblieft?' Fluisterde ze. Ik gaf een klein knikje en ging weer naast haar zitten.

'Op zijn minst heb ik een mooi leven gehad.' Fluisterde ze zacht.

Ik pakte haar kin en draaide haar hoofd naar me toe. 'Renesmee, je gaat niet dood. Je gaat dit overleven.'

Alsof dat zo was.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek toen weg.

'Ik heb een mooi leven gehad, Jake.' Herhaalde ze.