Possible (DUTCH)

Chapter 36

I hope I cross your mind once in a while just so that I won't feel pathetic for thinking of you all the time.

Het was een week verder, Renesmee knapte minder goed op dan Carlisle gedacht had, maar nog steeds ging het niet..., slechter.

Zoals je al verwacht had zaten Tate en ik beide onderuitgezakt in de stoel, in de kamer. Carlisle kwam binnen, verassend.

De laatste weken had Carlisle kleine updates gegeven, betere dan eerst. Als Renesmee uit de coma zou komen kunnen er complicaties optreden. Van hele kleine tot hele grote dingen.

Laten we ervan uitgaan dat alles goed gaat en Renesmee er geen complicaties aan overhoud.

Nadat Carlisle alles gecheckt had bleef hij staan. 'Als de vloeistof op is wil ik haar uit de coma halen, rond vanmiddag.' Zei hij. Ik keek naar de met vloeistof gevulde zak, die nog voor een kwart volzat. Ik keek terug naar Carlisle en glimlachte. 'Dus ze is beter?' Vroeg ik, mijn stem vol vreugde. 'Ze heeft nog even te gaan, maar ze is buiten levensgevaar, nu. Dat betekend niet dat ze het zal overleven, maar de toekomst is..., rooskleurig.'

Ik haalde even een wenkbrauw op en knikte, al snel nam mijn glimlach de frons over. Ik keek naar Tate, wiens mondhoek ook opgekruld was.

Het enige waar ik die tijd naar heb gekeken was de vloeistof. Kijken totdat het leeg was. En het was leeg, een kwartiertje later kwam Carlisle binnen. Hij liep naar het bed en bleef staan.

'Ik doe dit liever alleen, als ze wakker is mogen jullie binnenkomen.' Zei hij. Ik knikte afwezig en keek naar Renesmee voordat ik de kamer samen met Tate uitliep. Met een zenuwachtig gevoel liet ik me naast de deur op de grond zakken.

De minuten leken wel uren te duren en mijn zenuwen werden met de seconde erger. Elk geluidje wat ik in de kamer hoor liet me opkijken in de hoop dat de deur open zou gaan, maar hij ging niet open. Tate zat naast me, benen voor zich uitgestrekt.

En na een tijd ging eindelijk die deur open. Ik schoot overeind en keek afwachtend aan wat Carlisle zou zeggen, maar het enige wat hij deed was de deur iets meer openen zodat ik naar binnen kon. 'Een persoon per keer.' Zei Carlisle. Ik bleef even staan en keek om naar Tate, die een toestemmend knikje gaf. Ik glimlachte bedankend naar hem en liep langzaam naar binnen, hoorde de deur achter me dichtgaan.

Eigenlijk was er niet veel veranderd, het leek alsof ze sliep, net als de twee weken hiervoor. Ik ging zitten op de stoel en schoof het dichter naar het bed toe. Ik hoorde zacht gekreun uit Renesmee's mond komen.

'Renesmee?' Langzaam draaide ze haar hoofd naar me toe, haar ogen in spleetjes omdat ze te moe was om ze helemaal open te maken. Ze glimlachte.

'Hey.' Zei ik. Ik pakte haar hand vast.

'Wat is er gebeurd?' Vroeg ze, haar stem zo zacht dat een normaal mens het niet eens zou horen. Ze klonk schor en moe.

'Je- ehm,' haar ogen gingen een stukje meer open, waardoor ik moest slikken. Ik had die ogen al 2 weken niet kunnen zien, ik had haar stem al 2 weken niet kunnen horen en ik had haar 2 weken niet kunnen aanraken.

'We hebben je in kunstmatige coma gehouden.' Zei ik. Voor zover ze het kon fronste ze. 'Coma?' Ik knikte.

'Zonder te overleggen?'

'Je zou nee zeggen.'

Ze zweeg en keek weg.

'Als we het niet gedaan hadden was je nu dood geweest.'

Ze keek terug en slikte. Daarna knikte ze zachtjes. 'Oké.' Zei ze. 'Oké?' Vroeg ik verbaasd. 'Oké.' Zei ze opnieuw. Ik keek haar verbaasd aan en knikte toen.