Possible (DUTCH)

Chapter 51

In life we do things.
Some we wish we had never done. Some we wish could replay a million times in our head.
But they all make us who we are, and in the end they shape every detail about us.
If we were to reverse any of them we wouldn't be the person we are.
Just live.
Make mistakes, have wonderful memories, but never ever second guess who you are, where you have been, and most important where it is you're going.

Ik slikte. Wachtte totdat hij zou gaan praten.
Er liep een rilling over mijn rug.
Luke keek voor zich uit en ademde diep in.
'Ik denk niet dat dit een goed moment is, eigenlijk is het nooit een goed moment.' Hij lachte kort en nerveus voordat hij verder praatte. 'Ik wil dit al een tijd vertellen, ik heb het uitgesteld.'

Ik wachtte.
Ik wachtte op wat hij zal gaan zeggen.

'Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, verwacht geen speech.'

Ik wachtte, werd ongeduldig.

'Ik ben verliefd op je, Renesmee.
En ik weet dat ik geen kans heb, je hebt Jacob.
Maar elke keer, elke keer dat je lacht of praat of als ik je aanraak, elke keer heb ik dat gevoel wat ik niet kan negeren.
Ik ben bijna alles van vrijdag vergeten, behalve dat ene ding.
En ik weet dat het nooit meer opnieuw zal gebeuren.
Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven, ik moest het kwijt. Mijn gevoelens gaan vanzelf wel weg.'
Mijn mond zakte open.
'Onthoud dat Jacob heel veel geluk met je heeft.' Hij liet een kleine glimlach zien en ik huiverde alleen maar.
Verbaast.

Dus alles was waar.
Alles.

Hij wilde opstaan, maar ik pakte zijn arm en trok hem terug. Hij keek verbaast, wachtte af tot ik iets zou gaan doen.

Ik slikte en haalde een brief uit mijn broekzak. Gaf het aan hem.

Luke keek ernaar. 'Wat is het?'
'Een brief voor Jacob. Ik wil dat je het leest voordat ik hem aan hem geef.' Ik keek toe hoe hij het open vouwde.
Ik beet op mijn lip, keek naar de woorden die ik een voor een geschreven had.

Hij las het in stilte.
Woord voor woord.

En ik keek toe met een hart wat in mijn keel klopte.

'Wat betekend dit?' Hij keek op.

Ik wees naar een zin, las het op.
'Nu weet ik hoe verliefdheid voelt.'
Ik keek op naar hem, beet op mijn lip.

'Luke, die verliefdheid die ik heb voel ik voor jóú.'
Zijn mond zakte een stukje open en hij keek me verward aan.

'W-wat?'
'Ik denk dat jij de gelukkige bent.
Niet Jacob.'

Het leek alsof hij het nu pas realiseerde.
Hij glimlachte.
Glunderde.

Hij boog zich naar voren en drukte zijn lippen op de mijne. Hij bracht zijn hand naar mijn wang en de andere lag op mijn heup. Ik pakte zijn haar vast en er ging een moment van oplucht door me heen. En verliefdheid.

We zoenden, totdat Luke zich met tegenzin losliet en mijn hoofd vasthield tussen 2 handen.
Hij glimlachte, en ik glimlachte ook.

Hij gaf me een kus voordat hij me losliet.
'Jij zit vol verassingen hm?'
Ik grinnikte.
'Je kan beter zeggen dat ik niet weet wat ik met mezelf wil. Ik ben 2 dagen bezig geweest om al mijn gedachtes op een rijtje te zetten. Ik heb er 4 dagen over gedaan om die brief te schrijven.' Ik zuchtte zacht.

'Hier.' Hij vouwde de brief op en gaf het terug aan me. Ik pakte het aan en stopte het in mijn zak.
Ik voelde me schuldig tegenover Jacob omdat ik hem niets verteld had.
Ik wilde hem zien. De brief geven.
Ik wist niet wat ik wilde.
Ik had een dubbel gevoel.