Possible (DUTCH)

Chapter 12

I always swore to you that I would never fall apart.
I guess I lied.
-o.t.t.
Hoewel Tate gisteren een heleboel verteld had, wilde hij vandaag niks vertellen. Had hij zijn paniekaanvallen weer en deed zijn hoofd pijn van de blauwe plekken door het slaan. Ik wist dat het nog een tijd ging duren voordat we nieuwe dingen konden vragen en antwoord konden krijgen. Mijn geduld begon op te raken. Echt.
Na 4 dagen begon mijn geduld pas echt op te raken. Dus.
'Ga je ons nog vertellen over je gehoor, of wat dan ook?' Vroeg ik. 'Want dat weten we niet.' Mompelde ik er geïrriteerd achter aan. Tate bleef zwijgend voor zich uit staren. 'Hallo?!' Ik zwaaide met mijn hand voor zijn ogen, waardoor hij me geïrriteerd aan keek. 'Ik probeer er al dagen achter te komen wat er in jou hoofd om gaat. Hor moet ik iets over je leren weten als je niks zegt?! Paniek aanvallen krijgt?! Je hebt al anderhalve maand een dak boven je hoofd, maar we zijn bijna niks verder dan dag 1!' Schreeuwde ik. Gefrustreerd schopte ik een van de eetkamerstoelen om, iets te hard, want een van de poten ging eraf. 'Ugh!' Schreeuwde ik. Vervolgens rende ik naar buiten, deed mijn kleren uit en veranderde in een weerwolf. Ik kon mezelf niet meer tegengehouden. En nu zit Renesmee waarschijnlijk bij Tate opgeschept en denkt ze dat nu ik de psychopaat ben, niet hij.
Toen ik na zo'n anderhalf uur mijn benen moe voelde worden transformeerde ik me terug, trok mijn kleding aan en liep terug naar mijn huis.
Met een nieuwe lading geduld.
Ik had geen idee wat ik moest doen als ik thuis was, sorry zeggen, hem negeren?
Ik deed de voordeur open en liep naar binnen met ogen 4 ogen die ik op me voelde branden. Ik keek kort naar Renesmee, die me bezorgd aankeek, en ontweek Tate's blik. Ik ging op een stoel zitten, zakte onderuit en legde mijn voeten op tafel.
Niemand zei iets, het was heel lang stil, totdat Tate's stem de kamer vulde.
'Ehm...' Stilte. 'Sorry.' Stilte. 'Ik snap dat je boos werd. Ik snap dat je geduld niet eindeloos is.' Opnieuw, stilte. 'Het spijt me van mijn paniekaanvallen, waar ik niks aan kan doen, het spijt me dat ik niet alles in een keer verteld heb en het spijt me dat ik hier anderhalve maand zit zonder een bedank of wat.' Weer stilte.
'Toen ik klein was was ik al een van de sterkste wolven, en toen ik ouder werd al helemaal.' Weer stilte. 'Anderhalf jaar geleden werd ik ziek, en ik verloor al mijn weerwolf- zintuigen. Ruiken, proeven, voelen, zien... Het enige wat ik over hield was mijn weerwolf gehoor.' Lange stilte. 'Mijn ouders vertelden me dat ik nooit meer kon transformeren naar een weerwolf, en dat het een wonder zou zijn als het wel zou gebeuren. Dus... Hier ben ik. Een weerwolf wat niet eens kan veranderen, een weerwolf zonder weerwolf- zintuigen. Een nutteloze weerwolf.' Hij slikte. Ik keek kort naar Renesmee, maar ze luisterde naar Tate, ze keek naar Tate. 'Mijn ouders vertelden me dat ik alleen mijn weerwolf- zintuigen terug kon krijgen als ik op iemand inprint. En als ik mijn zintuigen terug heb en ik sterk genoeg zal zijn zou ik weer kunnen transformeren. Dat gaat nooit lukken, dus.' Zei hij. Hij staarde voor de zoveelste keer levenloos vooruit. 'En morgenochtend ga ik weg en zullen jullie nooit meer last van me hebben.' Eindigde hij. Ik keek licht geschokt naar Renesmee, die me een spottende blik gaf. 'N-nee.' Zei ik. Hij keek dit keer mij, levenloos aan. 'Je kan hier blijven.' Zei ik. Tate bleef me een tijd aankijken, en keek toen weer vooruit. Alles zwijgend. Alweer verstopte hij zijn gedachtes.
Ik hoopte dat hij de volgende dag niet weg zou gaan, dus sliep ik op de stoel, zodat ik het hoorde als hij weg wilde gaan.
De volgende dag was hij er nog. Hij lag op de bank te slapen. Ik zuchtte opgelucht en keek op de klok.
09:27
Renesmee was al weg, dus. Ik hoorde het gesnurk van Billy uit zijn kamer komen, oftewel, ik was de enige die wakker was in dit huis.
Ik liep naar mijn kamer om iets anders aan te trekken, deed mijn haar fatsoenlijk, poetste mijn tanden en liep vervolgens naar Tate. Ik schudde hem wakker. 'Tate' Schud, schud. 'Wakker worden.' Hij bromde iets wat ik niet kon verstaan en opende moeizaam zijn ogen. 'Ik hou er niet van als mensen me wakker maken.' Mompelde hij. Hij wilde zich om draaien, maar ik hield hem tegen. 'Dan heb je pech, want nu ben je wakker en ga je mee.' 'Mee waarheen?' 'Mee naar buiten, een frisse neus halen.' Ik besefte hoe stom dat geklonken moest hebben. Tate zuchtte diep. 'Kom op, je bent al weken niet buiten geweest.' Zei ik. Tate keek me geïrriteerd aan, maar stond uiteindelijk zuchtend op. Ik liep naar de voordeur en deed hem open, liet Tate voorgaan. Hij strompelde vooruit en kneep zijn ogen samen tegen het zonlicht. 'Dat noem je daglicht.' Zei ik. Ik liep langs hem het trappetje af, en wachtte tot hij zou komen. Ik hoopte dat ik niemand tegen zou komen, want ik had al weken niet meer tegen ze gesproken, alleen een kleine "hoi" als ik ze tegemoet liep, en dan liep ik altijd snel verder.
Toen Tate beneden stond, naast mij, begon ik naar het strand te lopen. Tate liep naast me en nam alles wat hij zag in zich op. 'Zijn wij de enige, hier?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Weerwolven of mensen?' 'Weerwolven' Antwoordde ik. 'Dus je zit in een roedel?' 'Ik-eh, ik léid, een roedel.' Tate keek naar zijn voeten. 'Oh.' Zei hij.
'Met hoeveel heb je een roedel, eigenlijk?' Vervolgde Tate. Ik keek hem kort aan, maar hij leek er niks achter te zoeken. Ik keek weer vooruit en antwoordde. 'Met mij erbij, 5. De vorige roedel was uit elkaar gevallen doordat... Dingen. Toen werd ik alfa van mijn roedel en sloten mijn vrienden zich bij mijn roedel.' Tate knikte zwijgend.
'Wat is Renesmee eigenlijk van je, je vriendin?' Hij keek me vragend aan. Ik haalde een wenkbrauw op. 'Ik vertel je mijn verhaal, jij verteld jouw verhaal.' Zei hij. Ik grijnsde kort. 'Dat is waar.' Antwoordde ik. 'Dus..?' Zei hij. 'Ze is mijn vriendin, ja.' 'Als vriendin, of vriendinnetje?' Zei hij. Ik grinnikte. 'Plus de "tje.' Antwoordde ik. 'En dat kan gewoon, een weerwolf en een vampier?' 'Half vampier.' Verbeterde ik hem. 'Half vampier, dan.' Zei hij. Ik antwoordde. 'Ehm, ja, dat kan. Anders zouden we niet bij elkaar zijn.' 'Hoe heb je haar ontmoet, dan?' Ik rolde met mijn ogen. 'Wat deed jij voor werk, interviews?' Tate grijnsde kort. Ik besloot maar antwoord te geven, aangezien hij me zo goed als alles over hem had verteld, en hij al weken bij iemand leefde die eigenlijk meer een vreemde was. 'Bella was een oude vriendin van mij, maar ze verhuistte. Later verhuisde ze terug naar hier, en toen begon ik haar vaker te zien. Ze kreeg een vriendje, Edward, een vampier. Later verlaatte hij haar omdat hij dacht dat dat beter zou zijn. Toen zijn Bella en ik heel veel met elkaar omgegaan. Ik werd verliefd op haar, zij nooit op mij. Ik werd een weerwolf en ontweek haar, maar later kwam ze erachter.
Dat was allemaal niet zo interessant, dus laat ik maar bij het eind komen.
Later waren Bella en Edward weer samen, trouwden ze en kregen ze een kind, het was een ongeluk, Renesmee. Ze had Bella bijna vermoord, praktisch, ze had haar vermoord, en ik was zo boos dat ik dat kind iets aan wilde doen, of zo. Maar toen ik Renesmee zag printte ik op haar in.' Tate luisterde al die tijd aandachtig. 'En wat is er met Bella gebeurd?' 'Ze is vampier.' zei ik, perste mijn lippen op elkaar. 'Oh.' Zei hij alleen maar.
'Hoe heten degene eigenlijk, die hier wonen?' 'Mijn roedel?' Tate knikte. 'Er is Quil, mijn beste vriend. Ingeprint op Claire, ze is 2.' Ik grijnsde kort. 'Dan is er Seth, hij was, voor ons, al vroeg in een weerwolf veranderd. Er is Leah, de enige vrouw in onze roedel, en Embry.' Tate knikte. 'En ze weten van me?' Ik schudde mijn hoofd. 'Niet?' 'Nog niet.' 'Oké, en ze vinden je niet verdacht, of zo?' ik grijnsde. 'Ze zijn wel meer van me gewend.' Zei ik. Tate haalde alleen zijn wenkbrauw op en knikte.
'Dankje.' Zei hij na een tijd. 'Dankje voor wat?' Vroeg ik. 'Dankje voor alles. Onderdak, eten, steun.' Zei hij. Ik glimlachte kort. 'It's okay.' Zei ik. Hij glimlachte terug.
Nadat we het strand afgelopen hadden gingen we naar mijn huis.
Renesmee was binnen. 'Hoe kom jij binnen?' vroeg ik verbaasd. 'Ook hallo.' Ze rolde met haar ogen en gaf me een kus. 'Ik heb de sleutel.' Zei ze. Oja, dat was waar ook.
'Wat hebben jullie gedaan?' Vroeg Renesmee. Ik haalde mijn schouders op. 'Wat rondgelopen. Ik vond dat Tate na al die weken wel eens naar buiten mocht.' Zei ik. Tate deed de voordeur achter zich dicht en bleef ongemakkelijk staan.
'Oh, hoi Renesmee.' Zei hij om de kleine stilte te verbreken. Ze stak haar hand glimlachend op als begroeting en plofte neer op een stoel.
'Vroeg uit?' vroeg ik aan haar. Ik wist eigenlijk niet waarom im het vroeg, want het antwoord was al duidelijk. Renesmee knikte. 'Wiskunde viel uit.' Antwoordde ze. Ik grinnikte. 'Daar zou je niet veel moeite mee hebben gehad.' Zei ik. Ze grijnsde.
Ik ging zitten, net als Tate, en legde mijn voeten op de tafel.
'Tate.' Begon Renesmee. Tate keek op. 'Mhm?' 'Mag ik álsjeblieft, je haar knippen?' De blik die ze gaf was bijna onmogelijk te weigeren. 'Hoezo?' Tate haalde een hand door zijn haar, wat bijna tot zijn schouders kwam. '1) Je wilt er niet onverzorgd uit zien, 2) Kort haar staat je beter, 3) Kort haar is makkelijker, 4) Je wilt niet op Jacob in zijn vroegere tijden lijken.' Ze grijnsde triomfantelijk. Grinnikend gooide ik een kussen naar haar hoofd, maar, zoals altijd, ving ze hem al voor het haar aan raakte op. 'Mag het, alsjeblieft?' Tate keek betwijfelend. 'Misschien heb je gelijk.' Zei hij. Renesmee sprong glimlachend op. 'Jacob, waar heb je een schaar?' 'Ik denk niet e-' ze onderbrak me. 'Zeg gewoon waar een schaar ligt!' Ja, Renesmee werd enthousiast.
'Heb je ooit iemands haar uberhaupt wel eens geknipt?' Zei Tate terwijl hij op een eetkamerstoel zat. Renesmee had een pluk haar vast en knipte er een stuk af. 'Nope, je bent mijn eerste keer. Tenminste, ik heb het wel eens bij mezelf gedaan, maar... Dat is anders.' Ze grinnikte. Nog een pluk haar op de grond.
Na een tijd was Renesmee klaar, en tot mijn verbazing had ze het best goed gedaan.
Zijn haar was kort, maar langer dan het mijne. Het viel nu pas op hoe licht zijn haar was geworden door de zon.
'Wil je het zien?' Zei Renesmee grijnzend met een spiegel in haar hand. Tate wilde de spiegel uit haar hand pakken, maar Renesmee was veel te snel. Tate rolde met zijn ogen.
'Ben je er klaar voor?' Vroeg Renesmee grijnzend. Tate haalde een wenkbrauw op. 'Ik denk het?' Renesmee keerde de spiegel om, en hij keek in de spiegel. 'Renesmee!!' Schreeuwde hij. Hij haalde een hand door zijn haar. 'Je bent een topkapper.' Zei hij grijnzend. Renesmee rolde met haar ogen. 'Weet ik.' Zei ze.
Nadat we alles weer opgeruimd hadden zaten we weer. Dit keer ik en Renesmee op de bank en Tate op de stoel. Renesmee schoof naar me toe en ik legde mijn arm om haar heen. Ik gaf een kus op haar slaap en staarde vooruit.
Plotseling keek Renesmee angstig om haar heen. 'Wat is er?' Geen antwoord. Ze kneep haar ogen dicht en begon onverstaanbare dingen te zeggen.
Dit was raar.

Mijn verhaal staat op nummer 7! Wow. Thanks guys!:)

Vote, comment & follow