Possible (DUTCH)

Chapter 33

Don't talk
Act.
Don't say
Show.
Don't promise
Prove.

Bij het idee dat Renesmee in coma lag kreeg ik rillingen over mijn rug, maar tegelijk ook een opgelucht gevoeld. Opgelucht omdat ze nu haar pijn niet voelde en dat ze misschien wel beter zou worden.
Beter.

Ik wist dat ik nu weg kon zonder me zorgen te hoeven maken dat er iets gebeurde.

__
Ik keek even naar Renesmee en keek toen op naar de deur die openging. Het was Rosalie.

Alle Cullens kwamen een of meerdere keren per dag langs, al vanaf het begin. Ze gaven om Renesmee.

Rosalie glimlachte kort en liep toen verder naar het bed en bleef staan toen ze naast het bed stond.

'Zelfs nu is ze nog mooi.' Zei ze, ze glimlachte. Ik keek even op naar haar en toen terug naar Renesmee en glimlachte ook kort.
Ze was mooi.

Ondanks dat ze dun was, te dun, was ze nog steeds mooi. Haar bleke huid en gekleurde wangen, haar bruine haar wat om haar gezicht heen viel. Haar lippen, ogen.

Rosalie ging naast me zitten en plaatste haar handen op haar knieën.

'Hoelang denk je dat ze erover doet om te herstellen?' Vroeg ze. Ik keek op naar haar en fronste.

Het verbaasde me hoe positief en optimistisch de Cullens over dit waren. Alsof ze nu al wisten dat ze het wel zou overleven.

'Ik weet het niet...' Ik keek weer naar Renesmee, wie regelmatig in en uit ademde. 'Ik hoop zo snel mogelijk.' Zei ik zacht.
Ik zag Rosalie in mijn ooghoeken zacht knikken. 'Al duurt het 2 maanden, als ze het maar overleeft.' Zei ze.

__

Ik hoorde geklop op de voordeur, en voor het eerst in tijden kon ik zonder me zorgen te maken naar beneden lopen om de deur open te maken. De Cullens waren aan het jagen dus ik was alleen met Renesmee.

Niet dat Renesmee veel gezelschap bood...

Ik opende de deur, Myths ging naast me zitten. Myths was er nogsteeds.

'Myths!' Tate pakte Myths op en gaf hem een aai over zijn kop. 'Ook hallo.' Ik stak kort mijn hand op als begroeting en deed de deur dicht toen hij verder naar binnen liep.

'Sorry dat ik zo lang niet ben langsgekomen, i-' 'het is oké.' Onderbrak ik hem. Ik had geen zin in lange grote verhalen van Tate nu.

Tate stopte met praten en keek me licht ongemakkelijk aan. 'Sorry.' Hij begon de trap op te lopen, met nog steeds Myths in zijn armen, en ik volgde hem.

'Ehm, ik moet je iets ve-' Voordat ik ook maar iets over Renesmee's situatie kon uitleggen deed hij de deur al open. Hij stapte naar binnen en zette Myths op de grond.

'Ze slaapt?'
'Uhm...ja, een soort van.' Zei ik. Ik slikte en schoof mijn handen in mijn broekzakken.

'Soort van?' Tate fronste. Ik slikte en keek even weg.
'We hebben haar in een kunstmatige coma gebracht.' Zei ik.

Tate knipperde een paar keer achter elkaar met zijn ogen en haalde een hand door zijn haar. 'Coma?' Ik knikte. Hij keek om naar Renesmee en liep naar haar toe.

'Het zou het beste voor haar zijn. Ze weet er niets van af.' Zei ik. Tate keek even op en knikte zacht terwijl hij levenloos naar Renesmee staarde. 'Hoelang gaan jullie haar in coma houden?' Hij keek op naar me. Ik haalde mijn schouders op. 'Een of twee weken, misschien langer, als ze... opgeknapt is. Ze had 2 dagen geleden een terugval nadat het goed met haar ging en daarna ging het alleen maar weer slechter.' Ik praatte langzaam en zacht en slikte toen ik klaar was met praten. Ik besefte nu pas wat er de afgelopen dagen wel niet gebeurd was. Tate knikte zacht en zuchtte. 'Oké.' Zei hij.