Possible (DUTCH)

Chapter 53

Beautiness attacts the eye but personality captures the heart.

'Misschien moeten we naar huis gaan.' Zei Luke. Ik keek op.

'Droom ik of zei je dat echt?' Ik grijnsde en hij rolde met zijn ogen. Het was rond 1 uur s'nachts en ik zat naast Luke op de bank, tussen de andere jongens opgepropt.
Serieus, opgepropt.
Ik kon geen kant op.

'Als je weg wilt zal jij eerst op moeten staan.'
Luke grinnikte en stond op.
Het voelde als een bevrijding.
Ik haalde opgelucht adem en stond toen op.

'Wij gaan maar eens.' Luke stak zijn handen in zijn zakken.
'Nu al?' Vroeg Ryan.
Luke knikte.
'Oké. Doei.' Zei hij tegen Luke, hij keek nu naar mij. 'Doei Renesmee.' Hij knipoogde en ik rolde met mijn ogen.

Nadat we doei hadden gezegd stapten we de auto in en ik zakte iets onderuit.

'Zal ik je naar huis brengen?'
Ik keek op naar Luke, schudde mijn hoofd. 'Nee.'
'J-'
'Nee, ik blijf bij jou.'
Hij glimlachte even en knikte. 'Oké.'

We reden naar zijn huis en waren beide stil. Maar ik wilde geen stilte en begon te praten.

'Wat voor werk doen Ives' ouders, eigenlijk?'
Luke keek even naar me en focuste zich daarna weer op de weg.
'Zijn moeder is rechter, zijn vader dokter.'
'Denk je dat hij het erg vind? Ik bedoel, dat ze er nooit zijn.'
'Uhm.' Luke keek weer even naar me, toen terug naar de weg.
'Hij praat er nooit echt over.'
'Oh.'
En dat was het eind van de conversatie.
De rest van de weg waren we stil.

We stapten uit en liepen naar binnen. Ik trok mijn jas uit en opnieuw, zoals elke keer, hing hij mijn jas op. Een triomfantelijke grijns verscheen op zijn gezicht.
'Wat?'
'Niets.'
'Wat?'
'Ik vind het gewoon grappig dat je niet bij de kapstok komt, misschien moet ik zo'n kinderkapstok kopen.' Hij grijnsde en ik rolde met mijn ogen.
'Het is beter dan een reus zijn, toch?'
'Misschien.' Luke grijnsde opnieuw.
'Sukkel.' Ik gaf hem een duw, wat waarschijnlijk harder aankwam dan ik verwacht had.

'Dat krijg je terug.' Ik grijnsde en rende van hem weg en hij rende achter me aan.
We leken op 2 kleuters, maar het boeide me niet.
Ik rende gillend door het huis heen en Luke rende achter me aan.

Wat zouden de buren wel niet denken.

Ik werd na een tijd moe en rende langzamer, waardoor Luke me te pakken kreeg.

Hij kwam van achter en sloeg zijn armen om je heen. 'Gepakt.' Fluisterde hij in mijn oor.
Het gaf me rillingen, goede, en ik draaide me naar hem toe.

'Wacht maar totdat ik mijn conditie terug heb.' Ik grijnsde en hij grinnikte zacht. Hij plaatste een kus op het topje van mijn neus en keek me aan.
Ik glimlachte en ging op mijn tenen staan. Vervolgens gaf ik hem een kus op zijn mond en ging ik weer op mijn voeten staan.

'Waarom ben je zo lang?'
'Waarom ben je zo klein?'
Hij grijnsde en haalde een hand door mijn haar, schoof het achter mijn oor.
Hij boog een stukje omlaag en ik ging op mijn tenen staan.
Dit lengteverschil was vreselijk.

Grinnikend kuste hij me. Ik glimlachte even, onze lippen op elkaar.
We zoenden, zijn adem was warm en gaf me rillingen.
Ik vlocht mijn hand in zijn haar en hij legde zijn hand op mijn wang.

Waarom pakte ik altijd iemand zijn haar vast?

Ik stopte, hield mijn lippen lichtjes op die van Luke.
'Misschien moeten we naar je kamer gaan.'
Ik keek omhoog naar hem, glimlachte kort.
'Zelerweten?'
'Ja, Luke.'
Hij glimlachte even. 'Oké.'
Hij pakte mijn hand en we liepen naar boven.

'Wacht hier.' Zei hij toen we voor zijn kamerdeur stonden. Ik fronste even, maar liet hem toe. Hij liep zijn kamer in en ik wachtte.

'Als je wilt dat ik je niet hoor zal je toch iets zachter moeten doen.' Riep ik naar hem.
'Renesmee! Stop je vingers in je oren ofzo.'
Ik grinnikte en beet even op mijn lip.