Possible (DUTCH)

Chapter 52

They said goodbye,
And she didn't see him sad.
She never saw him cry.
She never knew...
His last whisper was I will always love you.

Ik klemde mijn handen om het stuur, sloot mijn ogen om me te kalmeren.
Ik wist dat dit het beste was voor nu.

Ik hoorde mijn mobiel afgaan, keek om te zien dat ik een sms had.
Laat het alsjeblieft niet van Jacob zijn.

From, Luke:
Ik ben thuis, mijn vader is stabiel.

Ik glimlachte even, knipperde de tranen in mijn ogen weg. Ik stopte mijn mobiel weg.

Ik startte de auto en reed weg. Naar Lukes huis.
Ik wilde niet bij familie zijn.
Ik wilde niet dat Edward mijn gedachtes zou lezen.
Ik wist wel dat ze zich zorgen maakte over waar ik was en het verbaasde me dat niemand me gebeld had.

Ik stopte voor Lukes huis. Ik leunde mijn hoofd tegen het hoofdsteun en zuchtte voordat ik de auto uitstapte.

Ik wist niet welke sleutel van de voordeur was en ik wilde niet aanbellen, ik nam mijn tijd om de sleutels een voor een te proberen.
Het waren er niet veel, 7. Bij de 6e opende de deur.

Ik liep de woonkamer in en legde de sleutels waar Luke ze de vorige keer gepakt had. Ik liep terug naar de gang en trok mijn jas en schoenen uit voordat ik zacht naar boven liep.

Ik opende zijn kamerdeur en keek toe hoe Luke snel opstond. Alsof hij op me gewacht had en van me schrok.

'Hey, hoe ging het?'

Ik keek hem alleen maar aan, mijn armen hingen langs mijn lichaam.

'I could use a hug right now.'
Dus hij liep naar me toe, sloeg zijn armen om me heen. Ik sloeg mijn armen ook om hem en Luke ging op het bed zitten, nogsteeds met zijn armen om me heen.
Ik zat op zijn schoot, mijn benen om hem heen geslagen. Mijn armen om hem heen geslagen.

Ik wilde het liefst voor altijd zo blijven zitten. Zijn warme lichaam maakte me rustig en ik nam zijn geur in me op.

We zaten daar, armen om elkaar heengeslagen. Er was alleen maar stilte en ik wilde hem niet loslaten.

Zo zaten we een tijd, totdat ik zachtjes zuchtte en hem los liet. Hij haalde zijn hoofd van mijn schouder en keek me alleen maar aan.

'Hoe gaat het met je vader?'

Ik wilde niet meer over Jacob praten.

'Ze zeggen dat hij er waarschijnlijk bovenop komt. Ik ga hem vanavond weer bezoeken in het bezoekuur. Vanochtend sliep hij.'
Ik knikte, glimlachte even.

'Je moet me een paar dingen vertellen.' Zei Luke. Hij keek naar me, haalde een hand door mijn haar.
'Wat?'
'Gewoon een paar random dingen.'
'Prima.'

Hij keek naar me.

'Dus je bent een vampier?'
'Was dat waar je vragen over wilde stellen?'
'Ik vraag iets en verwacht een antwoord.'

'Half.' Antwoordde ik.
'Mijn moeder was mens toen ze me kreeg. Mijn vader was vampier. Laten we zeggen dat het een ongelukje was.'
Luke fronste en knikte.

'Jacob?'
'Hij is weerwolf. Kunnen we nu stoppen over dat onderwerp?'

Luke knikte.

'Je speelt piano?'
Ik knikte.
Ik zat nog steeds op zijn schoot, mijn benen om zijn heup geslagen. Het zat comfortabel.

'Wat voor muziek vind je leuk?'
'Uhm, dat verschilt.'

'Zomer of winter?'
'Waarom vraag je dat allemaal?' Ik keek hem een beetje verward aan, maar hij haalde zijn schouders op.