Possible (DUTCH)

Chapter 10

Sometimes quiet people really do have a lot to say... They're just being careful about what who they open up to.

Mijn adem stokte kort in mijn keel.

Ik kon niet wegrennen, ik kon geen reactie tonen, ik kon alleen maar kijken hoe hij nu op de grond lag. Zijn hart was slecht te horen, maar het was er wel.

Wat moest ik doen?

Hem laten liggen, hem op zijn lot overlaten? Dat kon ik niet. Moest ik hem meenemen naar mijn huis? Hoe? Ik had geen kleding. Dit was een openbare weg, no way dat ik hier naakt ging lopen. Dan zou ik hem vooruit moeten rollen, ofzo.

Uiteindelijk besloot ik hem mee naar huis te nemen. Ik kon hem hier niet laten liggen.

Hoe ik het gedaan had? Zo;

Ik liep naar hem toe en duwde met mijn snuit tegen hem aan. Geen reactie.

Ik gromde zacht. Misschien zou hij op mijn geluid reageren. Geen reactie.

Nog een keer gaf ik hem een duwtje met mijn snuit. Opnieuw, geen reactie.

Uiteindelijk besloot ik de kraag van zijn half kapotte t-shirt met mijn tanden te pakken en hem een stukje op te tillen, waardoor hij zat. En zo sleepte ik hem het bos door, over de vreselijkste objecten, totdat ik bij mijn huis aankwam. Hij was nog steeds niet bij bewust zijn gekomen. Billy had me al horen aankomen en kwam naar buiten. Ik transformeerde terug, tilde hem op en liep met hem naar binnen. Ik legde hem op de bank en schoot naar mijn kamer om snel iets aan te trekken. Vervolgens kwam ik terug.

'Wie is dat?' Vroeg Billy. 'Weet ik niet.' Zei ik terwijl ik met mijn handen in mijn zij naar hem keek. 'Ik rook een vreemde geur toen ik in de bossen aan het rennen was en toen ben ik hem gaan besluipen. Maar toen stond ik op een krakend blaadje waardoor hij me opmerkte.' ik zweeg even. 'Hij wist dat ik een weerwolf ben. Daarna zakte hij in elkaar.' 'Hoe?' Ik haalde mijn schouders op. 'Weet ik niet.'

'Wil je hem hier houden?' Zei Billy. 'Moet ik hem de straat op gooien, dan?' Billy schudde zijn hoofd. 'Nee, nee. Maar... Nee, laat maar.' Zei hij. Ik hoopte dat hij zijn laat maar nog ging uitleggen, maar dat deed hij niet. Ik liep naar mijn kamer en pakte wat oude kleding bij elkaar wat de jongen aan kon als hij wakker zou worden. Aangezien zijn kleding vol met gaten en vlekken zat. Vervolgens liep ik weer terug.

Beide wachtte we totdat hij wakker zou worden. Maar dat deed hij niet. Na een half uur duurde het me te lang. 'Ik ga Carlisle bellen.' Ik kon hem niet dood laten gaan omdat we zaten te wachten totdat hij wakker zou worden. Ik stond op en liep naar mijn mobiel. Vervolgens belde ik hem en legde alles uit. Carlisle zei dat hij meteen zou komen.

Binnen 10 minuten hoorde ik een auto, daarna een deur die open en dicht ging en daarna voetstappen op het trappetje. Ik opende de voordeur.

'Hoi.' Zei ik. Carlisle begroette me kort terug en liep door. Hij had een dokters- koffer in zijn hand en zette hem op de grond. 'Waar heb je hem gevonden?' Vroeg hij terwijl hij zijn polsslag meette. 'De weg.'

Wauw, erg uitgebreid. Jacob.

Carlisle knikte alleen maar en meette daarna zijn temperatuur. 'Hij wist dat ik een weerwolf ben.' Zei ik. Opnieuw knikte Carlisle. 'Ik herken zijn geur niet. Het word onderdrukt door iets.' Zei hij. Ik knikte, aangezien ik hetzelfde probleem had. '44 graden.' Zei Carlisle. Dus het was of, een super- overhit mens, of, een onderkoelde weerwolf, of, een ik- weet- het- niet.

'Ik denk dat hij ondervoed en ge de-hydrateerd is.' Zei Carlisle terwijl hij in zijn koffer rommelde. Op het moment dat ik hem een naald tevoorschijn zag halen keek ik weg. Ik hoorde hoe Carlisle grinnikte.