Possible (DUTCH)

Chapter 15

The most beautiful people we have known are those who have known defeat, known suffering, known struggle, known loss, and have found their way out of depths.
These persons have an appreciaton, a sensivity, and an understanding of life that fills them with compassion, gentleness, and a deep loving concern.
Beautiful people do not just happen.
Het was vrijdagavond, trouwens. Dus morgen had Renesmee vrij. Tate was al aan het slapen. Slaapkop. Renesmee en ik zaten nog steeds hand in hand op bed, al vroeg ik af of ze sliep. En dat deed ze, want toen ik mijn hoofd naar haar toe draaide waren haar ogen dicht en viel me haar rustige ademhaling pas op. Ik liet haar hand los en haalde een pluk haar uit haar gezicht. Vervolgens deed ik een deken over haar heen, ging ik weer zitten. Ik was niet bepaald moe, ik wilde niet slapen en ik wilde ook niet naar huis.
[]
'Het moet hier ergens zijn.' Zei Carlisle. We liepen door het bos, achter Carlisle aan. Hij zal ons het huisje aanwijzen, al vroeg ik me af of hij zich niet gewoon vergist had. Maar na een klein kwartier gelopen te hebben stopte Carlisle. 'Daar.' Zei hij terwijl hij ergens naar wees. Bomen, groen, planten. Dat was het enige wat ik zag. Carlisle begon ernaar toe te lopen, ook al had ik eigenlijk geen idee wáár naartoe. Maar toen we dichterbij kwamen zag ik het. Een klein houten huisje, beschut met planten. Carlisle trok de planten die voor de deur gegroeid waren weg en opende de deur, die open was.
Het huis, eigenlijk huisje, stond leeg. Er lag alleen een houten vloer, die nodig aan vernieuwing toe was, en de witte muren waren beschimmeld. Maar verder zag het er prima uit. Het was groter dan ik dacht, en toen ik naar binnen liep ontdekte ik nog 2 kamers, wat waarschijnlijk een bad en slaapkamer moesten zijn. 'Tof.' Zei Tate terwijl hij rondkeek. 'Zoals je ziet heeft het wel een opknapbeurt nodig, maar, buiten dat, is het een prima huisje.' Zei Carlisle. Tate knikte. 'Thanks, man.' Zei hij met een glimlach van hier tot tokio. Carlisle glimlachte kort. 'Ik moet nu gaan naar een vergadering, als jullie hulp nodig hebben hoor ik het wel.' Zei Carlisle. Ik knikte, en toen ging Carlisle weg.
We begonnen meteen met opknappen, alhoewel, Tate begon al meteen met opknappen, en wij wilden persé helpen. Ik was die middag nog met Tate naar de winkel gegaan om verf en planken te halen, terwijl Renesmee de oude planken eruit ging halen. Ze was niet verder gekomen dan een splinter toen we terug kwamen, uiteindelijk deed ik het in een kwartier. Renesmee had aangeboden te verven, omdat ze dat wel kon, dus nu is ze de muren aan het verven en Tate en ik leggen nieuwe planken neer. Nog een ding, Tate heeft een baan. Hij gooide, laat ik het zo zeggen, zijn charmes in de strijd, en zo werd hij aangenomen. Ik weet nog dat ik een baan wilde en er weken mee bezig was om er een te krijgen.
Het was inmiddels al donker, het was ijskoud en het lampje die we hadden opgehangen gaf misschien 5 cm ver licht. De vloer ligt er nu wel in, maar we kwamen erachter dat het handiger was geweest om eerst te verven en daarna pas de planken neer te leggen. Too late.
We zaten met zijn 3en vermoeid op de grond, Renesmee in het midden, en het volgende wat ik nog weet is dat het licht was en ik in slaap was gevallen.
Het eerste wat ik rook was verf. Het eerste wat ik zag was een schilderende Tate en Renesmee en het eerste was ik voelde was kramp in mijn rug. Ga nooit zittend tegen een muur slapen.
Toen ik mompelend opstond keek Renesmee op. 'Oh, goedemorgen.' Zei ze glimlachend. Haar haar zat in een losse staart en ze zat onder de witte verfspetters. Ik grinnikte zacht. 'Goedemorgen.' Zei ik, ik liep naar haar toe en gaf haar een kus. Vervolgens pakte ik ook een kwast en begon te verven, want er was toch niks beters te doen. Rond 3 pm waren we klaar met verven, het ging best snel, zo met zijn drieën.
[]
We waren klaar. Het had dan wel een week geduurd, maar er was een slaapkamer, badkamer, woonkamer en keuken. Allemaal ingericht. Inclusief de meubels, dus. Ik plofte neer op de stoffen bank in de woonkamer en keek rond. Het zag er best goed uit. Tate was aan het werken en wist nog niet dat het af was, Renesmee en ik gingen hem verassen. 'Zal hij verrast zijn?' Vroeg Renesmee. Ik knikte. Renesmee zette de tafel recht en ging naast me zitten. 'Ik denk het ook.' Zei ze glimlachend. 'Hoe is het eigenlijk met je? De bloedneuzen, hallucinaties en bloeddorst?' Vroeg ik. Het viel me nu pas op dat ik eigenlijk niet zoveel aandacht aan Renesmee had besteed. Meer aan Tate. Renesmee's gezicht vertrok en ze keek weg. 'Prima.' zei ze. 'Alles is prima.' Mompelde ze. 'En nu mag je de waarheid spreken.' Zei ik. Ik legde mijn vinger onder haar kin en draaide haar hoofd naar me toe. 'Eerlijk.' Zei ik met mijn wenkbrauwen opgetrokken. Renesmee slikte. '3 bloedneuzen, meerdere hallucinaties op een dag, en... de bloeddorst word alleen maar erger. Ik probeer Edward te ontwijken.' Zei ze. Ze sloeg haar ogen neer. Ik slikte en haalde mijn hand van haar af. 'Waarom heb je het niet aan me verteld?' Vroeg ik. 'Moet ik je dan alleen maar met mijn problemen opzadelen? Ik wil je gewoon niet bezorgd maken.' Zei ze. Dit keer keek ze weer naar me. Ik zuchtte en keek weg. 'Misschien moeten we het aan Carlisle vertellen, alleen hem.' Zei ik. Maar Renesmee schudde haar hoofd hevig. 'Ik wil het niet. Dat heb ik je al genoeg verteld.' Zei ze. Ze trok haar knieën op en legde haar hoofd tussen haar knieën. Er brak een akelige stilte uit, maar ik wist niet wat ik moest zeggen.
Net als altijd.
Toen het donker begon te worden ging de deur open, het was Tate. 'Wow.' Zei hij terwijl hij de deur achter zich dicht deed. 'Het is af!' Zei hij enthousiast. Zijn gezicht vertrok toen hij naar ons keek. 'Is er iets?' Vroeg hij. Ik keek naar Renesmee. 'Nee.' Mompelde ik. Ik stond op. 'Heb je de badkamer al gezien?' Ik probeerde vrolijk te klinken, maar dat was ik totaal niét, en zo klonk het ook niet. 'Je zegt dat ìk niet kan liegen.' Zei Tate. 'Kom op, wat is er?' Vroeg Tate. Ik zuchtte.
5 minuten later zaten ik en Renesmee op de bank, met een zo groot mogelijke ruimte tussen ons, en zat Tate op de grond, op een kleed, voor de bank in een kleermakerszit. Ter informatie; het was een tweepersoonsbank, dus Tate paste er niet bij. Ik keek naar Renesmee, die voor zich uit aan het staren was.
'Gaan jullie nog vertellen wat er is?' Vroeg Tate. Renesmee keek even naar me en zuchtte. 'Vertel jij het maar.' Mompelde ze. Ik perste mijn lippen op elkaar en keek terug naar Tate. 'Renesmee heeft de laatste tijd... opvallende dingen.' Ik spande mijn kaken aan. 'Zoals...?' Vroeg Tate. Hij keek ons aan alsof we een stel gekken waren, echt. 'Bloedneuzen, hallucinaties, bloeddorst.' Ik keek naar mijn handen, die in elkaar gefriemeld zaten. 'Carlisle is toch dokter? Waarom vraag je het niet aan hem?' Vroeg hij. Ik keek kort naar Renesmee en daarna terug naar Tate. 'Dat wil ze niet.' Zei ik zacht. Tate wisselde zijn ogen van mij naar Renesmee, steeds heen en weer. 'Ik denk dat je het moet vertellen, Renesmee. Al is het alleen aan Carlisle.' Zei Tate. Ik keek aan Renesmee, die een zucht slaakte. 'Néé.' Zei ze langzaam. 'Die hallucinaties komen waarschijnlijk gewoon door die heksen.' Zei ze. 'Je hebt ze meerdere keren op een dag, daar hebben hun niet genoeg kracht voor.' Zei ik. Renesmee perste haar lippen op elkaar. 'Ik ga het niet vertellen.' Zei ze. Ze stond op, pakte haar jas van de kapstok en liep naar de voordeur. 'Veel plezier met je nieuwe huis.' Zei Renesmee op een geïrriteerde toon. Daarna sloeg ze de deur dicht. Ik kon wel achter haar aan gaan, maar dat zou geen nut hebben. Ze zou toch in vampiersnelheid wegrennen, en als mens zou ik dat nooit bijhouden.
Ik slaakte een zucht en keek naar Tate. Die naar mij keek. 'Misschien moet je haar even laten, misschien veranderd ze nog van gedachtes.' Zei Tate. Ik knikte, maar ik wist zeker dat Renesmee niet van gedachte zou veranderen. Want dat doet ze nooit.
Nooit.
Die avond bleef ik bij Tate slapen, in de hoop dat ze nog terug zou komen. Maar ze kwam niet terug.
Tate en ik lagen in het zelfde bed, trouwens, en ik kon er elk moment uitvallen omdat ik aan de rand lag. Ik ging rechtop zitten en had toen pas door dat Tate al wakker was. Hij lag op zijn rug naar het plafond te staren met zijn handen op zijn buik.
'Ze is nog niet terug.' Zei hij. Ik knikte. 'Ik ga haar straks maar zoeken. Ze zit waarschijnlijk gewoon bij de Cullens, of zo. Maar toch.' Tate knikte, zover hij dat liggend kon, en ging daarna rechtop zitten. Hij slaakte een diepe zucht, maar ik besloot maar niet te vragen waarom.
Nadat we ontbeten hadden met pannenkoeken uit een pakje - dat was het enige wat in de koelkast lag, en we hadden beide superveel honger - besloot ik Renesmee te gaan zoeken. Tate zou hier blijven, voor als ze toch terug zou komen. Maar toen ik de deur opende stond ze in de deuropening. Ze staarde naar haar voeten, alsof ze twijfelde of ze aan moest kloppen of niet.
'Oh. Ik-ehh, wilde je net zoeken.' Zei ik. Renesmee keek op, en glimlachte nep. Ik hield me in om niet te zuchten en stapte een stap opzij zodat ze naar binnen kon lopen. Ze hing haar jas aan de kapstok en ging zitten. 'Ehmm- hoi.' Zei Renesmee ongemakkelijk tegen Tate. Het werd me al snel duidelijk waarom, hij liep in alleen zijn boxershorts. Hij was gespierder dan ik had verwacht, trouwens. Tate grijnsde. 'Ik wist niet dat je er was, ik ga wel wat aantrekken.' Zei hij. Hij stond op en strompelde naar zijn kamer. Renesmee keek hem ongemakkelijk naar en schoof een pluk haar achter haar oor voordat ze op de bank ging zitten. Ze staarde naar haar knieën en keek toen op. 'Ik wilde sorry zeggen.' Zei ze. Ik zweeg. 'Misschien overdreef ik een beetje. Maar ik wil het niet tegen Carlisle zeggen, dat weet ik zeker.' Zei ze. Ze slikte. Ik ging naast haar zitten en staarde in haar hazel bruine ogen. Ze sloeg haar ogen neer, waardoor ik ongemakkelijk wegkeek. 'Ik ga niet zeggen dat ik het met je keus eens ben.' Zei ik. Ik zweeg weer een tijd. 'Maar ik ga je niet dwingen om het te vertellen.' Ik keek terug naar Renesmee. Ze knikte zacht. Op dat moment kwam Tate aanlopen en zuchtte hij kort. 'Jij staat altijd wel vast met je besluit, hè?' Zei hij grijnzend. Renesmee glimlachte kort. 'Shit.' Zei Tate. Ik keek hem vragend aan. 'Ik kom te laat voor werk. Overwerk. Ik krijg er dubbel loon voor, ik moet nu gaan, doei, en niet flikflooien in mijn huis, hè.' En toen was hij weg. Ik schudde grinnikend mijn hoofd en keek naar Renesmee.
'Is het weer... oké?' Vroeg ik. Renesmee knikte. 'Helemaal oké.' Zei ze terwijl ze haar hoofd dichterbij bracht. Ze glimlachte kort en zoende me toen, met haar hand in mijn haar en mijn hand op haar wang. En toen ging de voordeur weer open. Tate liep naar zijn kamer en kwam er met een - waarschijnlijk voor zijn werk - uniform uitlopen 'vergeten.' Zei hij zonder op te kijken naar ons. Toen hij toen hij bij het naar buiten gaan naar ons keek realiseerde ik dat ik mijn hand nog op haar wang had, en zei had haar hand nog in mijn haar gevlochten, en Tate rolde met zijn ogen. 'Ik zei, niet flikflooien in mijn huis.' En toen ging de voordeur opnieuw dicht. We grinnikten beide, en toen zoende we opnieuw.
'Ik hou van je.'
'Ik hou ook van jou.'

Vote, comment & follow