Possible (DUTCH)

Chapter 5

You have no idea how much I like you,
How much you make me smile,
How much I love talking to you,
Or how much I wish you were mine.
Het was ochtend en ik voelde me leeg. Want vannacht had ik me helemaal leeg gekotst. De schoonmaak middel gemengd met kots geur drong mijn neus binnen, gadver.
Ik stond snel op en kleedde me maar meteen aan aangezien het al 10:24 am was en liep de woonkamer in. Billy was er niet. Er lag een briefje op de tafel, dat deed hij wel vaker.
Boodschappen doen.
Erg uitgebreid briefje. Not.
De boodschappen waren ook wel nodig, want het enige wat er in de koelkast te vinden was was een beetje melk en beschimmelde kaas. Ik gooide de kaas maar gelijk weg want tja, anders beschimmelde de koelkast, als dat kan.
Ik hoopte nog cornflakes te vinden, en dat hadden we. Ik vulde mijn schaal met cornflakes, het was super weinig, maarja, en deed het laatste van het melk erbij.
Nadat ik gegeten had kleedde ik me aan en schreef een briefje voor Billy. Wat een briefjes liefde hadden wij.
Bij Renesmee.
Ik pakte mijn autosleutels uit het sleutelkastje en reed naar de Cullens. Gelukkig was het een beetje rustig op de weg, want ik had echt geen zin om lang onderweg te zijn. Ik moest al om, omdat de weg waarop ik normaal naar ze toe reed wegwerkzaamheden had.
Ik parkeerde mijn auto en stapte uit. Vervolgens liep ik naar binnen.
"Oh." Esmé liep naar me toe. "Renesmee is weer naar school, wist je dat?" Ik schudde mijn hoofd. Verstandig van Renesmee, om langer dan 3 weken niet te komen zonder een echte reden te hebben...
"Bedankt... Voor het zeggen. Ik ga naar haar kamer." Ze glimlachte vriendelijk en knikte. Esmé had misschien iets teveel liefde in zich zitten, echt.
Ik glimlachte terug, omdat ik het lullig vond om niet terug te glimlachen (???), liep de trap op naar boven en liep haar kamer in.
Het zag er als gewoonlijk uit, netjes en opgeruimd. Het enige wat niet netjes was was haar onopgemaakte bed. De dekens lagen op een hoopje en het kussensloop lag nog maar half om het kussen heen. Normaal draaide Renesmee niet zoveel in haar slaap, maar vannacht dus wel, denk ik?
Ik grinnikte zacht en maakte haar bed op, zover ik dat kan, dan. Ik ging op haar bed zitten en pakte haar kussen om er vervolgens mijn armen omheen te slaan en eraan te ruiken. De zoete geur van Renesmee drong mijn neus binnen. De geur die ik al 2 dagen had gemist.
Renesmee p.o.v.
Ik werd wakker door mijn wekker, die vééls te hard stond. Snel drukte ik op de snooze knop en draaide ik me om, maar ik kon niet meer slapen. Ik had vannacht de ene na de andere nachtmerrie gehad, en elke keer bij het sluiten van mijn ogen zag ik de beelden opnieuw.
Ik lag in mijn kamer in het huis van de Cullens, want ik had geen zin om gisteravond nog terug te gaan naar mijn huis.
Ik moest van Bella en Edward vandaag weer naar school. Eigenlijk best logisch, omdat ik nu al - blijkbaar - 3 weken niet was geweest, en ik had geeneens een echte reden. Ik lag op mijn rug en staarde naar het plafond, wachtend tot mijn wekker opnieuw af zou gaan. Ik wilde mijn warme bed nog niet uit.
De wekker ging kort daarna al, jammer. Ik sprong onder de douche, kleedde me aan, at, deed mijn haar, poetste mijn tanden, pakte mijn tas in, etc. etc.
"Ik ga!" Zei ik terwijl ik mijn schooltas van de tafel pakte en naar de voordeur liep. "Wacht." Zoef, Emmet voor mijn neus. "Edward had me gevraagd je te brengen." Ik rolde met mijn ogen maar knikte toch. Edward en Bella zijn... thuis. Ook al zie ik dit huis meer als thuis, want hier ben ik veel vaker.
"Sorry hoor. Edward vermóórd me als ik je niet breng." Zei hij terwijl we naar zijn jeep in de garage liepen. Ik grinnikte kort. "Hij is iets te overbezorgd." "Dat kan ik wel geloven, ja." Emmet grijnsde en opende de deur van zijn jeep en stapte in. Ik liep naar de andere kant en stapte ook in. Zuchtend zette ik de tas tussen mijn voeten en staarde ik voor me uit.
"Niet zo negatief." "Hm?" Ik keek naar Emmet. "Je zucht. Niet zo negatief. Je ziet op zijn minst je vrienden weer." "Waarvan 1 een heks is die sowieso aan deze spreuk heeft meegeworken , ja." Ik klonk licht geïrriteerd. Emmet perstte zijn lippen op elkaar. "Je hebt weer een punt." Ik glimlachte kort en keek weer voor me uit.
[]
"Thanks voor het brengen." Zei ik terwijl ik de deur opende. "Het was niet vrijwillig." Zei Emmet terug. Ik rolde met mijn ogen."Alsjeblieft." Hij grijnsde. Ik glimlachte kort en deed de deur dicht, wachtte tot hij wegreed en liep naar binnen.
Het was binnen een stuk warmer dan buiten, gelukkig maar. Want ik had het ijskoud. Ook overhitte vampiers krijgen het koud. Of alleen ik.
"Hé! Renesmee!" Hard getik van hakken op de grond. Ik draaide me om naar het geluid. Het was Britt.
Ze liep met haar armen wijd open op me af en trok me in een knuffel. "Waarom was je zo lang weg?" Zei ze nadat ze me geknuffeld had. Ehm. Tja. Welke smoes zou het worden? "Ik-ehh, ik was ziek." "Oh." Gelukkig geloofde ze me. Ze keek me medelevend aan. "Maar je bent beter, toch?" Ik knikte. "Kom je mee naar de anderen?" Zei ze terwijl ze naar 2 anderen wees. Luke en Sophie. Ugh, Sophie. Ik wist bijna wel zeker dat ze iets met de spreuk te maken had, wie had het anders moeten doen?
Ik verborg mijn frustraties en liep achter Britt naar de rest.
"Damn! Jij bent gegroeid! Je lijkt wel 10 cm langer!" Zei Luke. Ik keek even naar mezelf - waarom deed ik dat, alsof ik dat aan mijn benen kon zien - en toen weer naar Luke. Ik was inderdaad een stuk gegroeid, misschien wel iets te hard, maar Carlisle had er niks over gezegd, dus het zou wel goed zijn. In ieder geval wist ik dat ik er geen 10 jaar over ging doen om te volgroeien. Eerder 4, 3, 2 jaar.
Voordat ik iets tegen hem kon terugzeggen trok hij me in een knuffel. Dat had ik dus niet verwacht. "Laatmaar." Grinnikte hij. Toen hij me los liet vroeg hij weer wat. "Waarom was je er 3 weken niet?" Ik keek hatelijk naar Sophie, die beschaamd wegkeek. Ze had het sowieso gedaan, dus. "Ik was ziek." Mijn blik ging terug naar Luke. "Hm. Oke."
Nadat het een tijdje stil was begon Britt weer te praten. "Ehm, we moeten je iets vertellen." Britt keek kort naar de anderen, die hun lippen op elkaar persten. Net op het moment dat ze haar mond opentrok om het te vertellen ging de bel. Lekker dan. "We vertellen het wel als we uit zijn." Zei Britt. Ik knikte kort. "Ik ga nog even naar mijn kluis." Zei ik en liep weg. Ik wisselde de boeken en kwam er achter dat ik met wiskunde begon. Feest.
De dag duurde lang. Of het nou kwam dat het de eerste schooldag in weken - voor mij waren het een paar dagen, maar toch voelde het langer dan die dagen - of dat het kwam omdat ze me iets wilde vertellen, ik weet het niet.
Ik liep naar mijn kluis, wisselde boeken en wachtte op het plekje waar we altijd stonden. Al snel kwam Luke aanlopen. Die me kort begroette en ongemakkelijk afwachtte tot de anderen kwamen. Aan hem te zien was het een serieuze mededeling, anders zou hij niet zo doen.
Sophie kwam na Luke, ze begroette me kort, maar ik begroette haar niet terug. Daarna kwam Britt, ook zij begroette, dit keer begroette ik wel terug.
"Misschien kunnen we beter ergens gaan zitten?" Sophie en Luke knikte. Dus dat deed ik ook maar. Ik volgde ze naar de kantine, waar we aan een tafel gingen zitten. Luke en ik aan de ene kant, Sophie en Britt aan de andere kant. Ugh, kon Sophie alsjeblieft weggaan.
"We moesten je dus iets vertellen." Britt's stem sloeg om. O god, wat was er aan de hand.
"Alex is dood." Britt's ogen werden waterig, maar ze knipperde het weg. Ik zweeg. Ik wist al dat Alex dood was, maar toch stokte mijn adem in mijn keel. Het liefst wilde ik naar ze schreeuwen dat hij me gestoken had, met een mes, recht in mijn maag. Maar ze mochten dat niet weten. Ik moest doen alsof ik het niet wist en alsof het me kon schelen en alsof ik het erg vond. Het kon me niet schelen dat hij dood was, want ik was bijna dood door hém. Ik vond het niet erg, het was zijn eigen schuld.
Maar toen de beelden van de goede tijden met hem door mijn hoofd schoten moest ik de brok die in mijn keel zat doorslikken. Luke sloeg een arm om me heen en ik leunde tegen hem aan. Normaal deed ik dat alleen met Jacob, maar het boeide me even niet. "Hij had een hele zwakke hartslag toen zijn ouders hem vonden." Ik wist zeker dat hij er geen meer had toen Jacob en ik weggingen. "Maar voordat de ambulance kwam was zijn hart al gestopt met kloppen." Britt's stem zwakte af. Ze nam een diepe adem. "Hij had hele erge verwondingen, en ze konden niet vaststellen waardoor het kwam. Er was alleen een plas bloed gevonden, het was niet van hem. Maar ze konden niet vaststellen van wie wel." van míj, de bloedplas was van mij. Want hij had mij in mijn maag gestoken.
Ik knikte kort en hoopte dat ze niet nog meer dingen die ik al wist ging vertellen, gelukkig niet.
Na een tijdje ging ik weer rechtop zitten. "En de begrafenis?" Ik wist niet waarom ik het vroeg. Ik wilde het weten. "Die was gisteren. Hij is een tijd in het mortarium geweest voor onderzoek." Om de een of andere reden wilde ik naar zijn graf. Waarom? Ik wist het niet. Ik knikte kort en stond op. "Ik moet nu gaan." Ze knikten, en ik liep naar buiten. Oh. Dat was waar ook, ik was gebracht, dus ik moest ook opgehaald worden. Het was niet Emmet die me op stond te wachten, ook niet Edward, maar Jacob. Ik glimlachte kort toen ik hem zag en liep naar hem toe. "Hoi." Zei ik, hij begroette me terug. Ik ging in de auto zitten en zuchtte kort. Nadat ik een tijdje gezwegen had besloot ik het te vertellen.
"Alex is dood." Jacob bleef vooruit kijken. "Dat wist je toch al?" Ik zweeg weer een tijdje. "Toen zijn ouders hem vonden had hij een zwakke hartslag. Maar voordat de ambulance er was was zijn hartslag al weg." "Oh." Jacob slikte.
Het was weer een tijdje stil.
"Gister was zijn begrafenis." Ik zakte iets onderuit en perste mijn lippen op elkaar. "Hm." Zei hij. Kort keek ik hem aan. Hij had zijn handen strak om zijn stuur geklemd en keek recht voor zich uit.
"Kun je me er misschien heen brengen?" Ik slikte. Sowieso dat hij nee ging zeggen, of dat hij boos zou worden. "Naar waar?" Zijn spieren spanden aan. "Zijn graf." Ik slikte. Jacob keek me aan en klemde zijn kaken op elkaar. "En je weet zeker dat je erheen wilt? Na alles wat hij je aangedaan heeft?" Ik knikte kort. Jacob zuchtte en keek weer vooruit. "Goed." Ik kon mijn kleine glimlach niet tegenhouden, dus ik glimlachte kort. "Dankje." Jacob kon nooit nee tegen me zeggen. Het was al heel wat dat ik er nog geen misbruik van gemaakt had.

Ik heb een nieuw boek! Het heet whatever. Ik zou t leuk vinden als je m gaat lezen??:)

Vote, comment & follow