Possible (DUTCH)

Chapter 59

"Een, zeg geen.., dingen. Vampiers horen alles, oké?"
"Jij ook?"
"Ik luister altijd naar je hart."
Hij glimlachte even en ik praatte verder.
"Twee, herinner dat mijn vader gedachtes kan lezen."

Hij grijnsde, knikte.

"Oké." Zei ik.
Ik stapte uit de auto en wachtte op Luke, liep toen naar binnen.

"Uhm, wil je iets drinken?"
Ik liep al naar de keuken voor hij iets kon zeggen. Edward zat op de bank, deed alsof hij ons niet hoorde.
Ik kon de grijns op zijn gezicht al zien.

Wat doe je, doen alsof je ons niet hoort?

Ik hoorde de grijns op zijn gezicht groter worden en rolde met mijn ogen.

Ik schonk twee glazen in en overhandigde er een aan Luke.
"Laten we naar boven gaan." Mompelde ik.
Ik keek alleen maar naar Edward, die vanuit zijn ooghoeken naar ons keek.
Ik liep naar de trap en ging naar boven.

Ik liep mijn kamer in en plofte neer op de bank.
"Sorry voor mijn vader." Ik zei het hard genoeg zodat Edward het kon horen.

"Graag gedaan!" Hoorde ik Edward van beneden zeggen.
Luke kon het niet horen.

Ik rolde met mijn ogen, stond op en deed de kamerdeur dicht.
Ik ging weer zitten en keek naar Luke, die rondkeek.

Hij pakte mijn tekenblok van het bureau.
Ik had pas alles wat met Jacob te maken had van mijn kamer gehaald.
Álles.

"Mag ik kijken?" Hij keek naar me en ik knikte zacht.
Hij opende het en bekeek het een voor een.
"Cool." Zei hij zacht. Hij keek kort op naar me en glimlachte.
"Thanks."

Hij legde het terug, liep mijn kamer rond.
Toen zijn 'inspectie' klaar was kwam hij naast me zitten.

Ik haatte het om hier te zijn met andere mensen, puur om het feit dat iedereen in dit huis je zonder moeite kon afluisteren.
Het was frustrerend.

"Lets go for a walk." Ik knikte, als teken dat hij ermee in moest stemmen.
"Uhm, oké?" Hij fronste.

Toen we buiten waren, het bos inliepen, praatte ik pas weer.

"Sorry, ik haat het om daar te zijn met anderen."

Luke stak zijn handen in zijn zakken. "Waarom?"
"Omdat iedereen onze gesprekken kan horen." Ik keek naar mijn voeten, schopte een takje weg.
"Oh." Zei hij.

"Kom hierheen." Ik trok hem mee aan zijn arm.

"Wat is dit?"
"Mijn huis."
"Ik dacht-"
"Het is het huis van mijn ouders, mijn huis." Onderbrak ik hem.

Hij fronste, knikte toen. Hij liep achter me aan naar binnen en ik hing mijn jas op.

Het was ijskoud hier.
Fijn voor Bella en Edward dat ze het nooit koud of warm hadden, maar ik had dat wel.

"Sorry voor de kou." Mompelde ik terwijl ik verder liep.
Ik liep naar de openhaard, keek ernaar, had geen idee hoe ik hem aan kon zetten.

Luke grinnikte. "Ga je me vertellen dat je niet weet hoe je een openhaard kan aanzetten?"
"Uhm, ja." Ik haalde een hand door mijn haar en keek naar de openhaard.

"Kan jij het?" Ik keek naar Luke. Hij knikte.
"Wil je het aandoen?"
Luke grijnsde, knikte. "Natuurlijk, Renesmee."
Hij kuste mijn voorhoofd en hurkte voor de openhaard.

"Waarom zijn je ouders hier niet, eigenlijk?" Vroeg hij toen hij bezig was met weet-ik-veel wat.

"Uhm, hechte familie, denk ik."
"Hm." Zei hij.