Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφαλαιο 1ο

Σήκωσε αργά το κεφάλι της και κοίταξε τριγύρω. Το αμφιθέατρο είχε μόλις αρχίσει να γεμίζει, με το χτύπημα του κουδουνιού που ήταν και υπαίτιο για τον προσωρινό εξωστρακισμό της απο την χώρα των ονείρων. Έπνιξε το χασμουρητό της και τέντωσε τα χέρια της προς τα μπρος, καθώς ένας απο τους συμφοιτητές της έπαιρνε την θέση του δίπλα της.

"Κάποια φαίνεται κουρασμένη." σχολίασε, βγάζοντας ενα παχουλό ντοσιέ απο την τσάντα του. Γνωστός για τον ψυχαναγκασμό του, το άνοιξε και το τοποθέτησε ακριβώς στην μέση της ξύλινης επιφάνειας και έπειτα έβγαλε απο την κασετίνα του δυο μολύβια, δύο στυλό και ενα διορθωτικό, καθώς και τον αγαπημένο του υπογραμμιστή. Αυτό, βέβαια, αποτελούσε και το μοναδικό 'κόλλημα' στην ζωή του Τζέιμς. Σε γενικές γραμμές, εκτός της αιθούσης, ήταν ενας φυσιολογικός, μεταπτυχιακός φοιτητής.

"Η εργασία μου έβγαλε την ψυχή, μέχρι τις πέντε έμεινα ξύπνια." μουρμούρισε εκείνη. Ο Τζέιμς την κοίταξε, άναυδος.

"Την τελείωσες ήδη; Μα...αυτή ήταν τεράστια, ακατόρθωτη! Πως τα κατάφερες;" την ρώτησε. Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της.

"Δεν ξερω... το μοναδικό πράγμα που γνωρίζω είναι οτι απλά έγραφα χωρίς σταματημό. Δεν ξέρω τι έγραψα, δεν με νοιάζει τι έγραψα. Απλά ας μου βάλει έναν βαθμό, να ησυχάσω." ο φίλος της κοίταξε μπροστά καθώς οι πόρτες άνοιγαν.

"Απίστευτο..."μονολόγησε εκείνος. Ο ξινομούρης (ο καθηγητής τους δηλαδή) είχε βάλει μια εργασία οχτώ χιλιάδων λέξεων όπου τους ζητούσε να συγκρίνουν τον Δάντη με τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα, τους δυο μεγάλους αρχαίους φιλοσόφους. Το θέμα δεν ήταν τόσο δύσκολο, ήταν η αλήθεια, το σύνολο των λέξεων όμως ήταν κάτι παραπάνω απο υπερβολικό. Ο Τζέιμς είχε φτάσει μετά βίας το μισό,  όπως και οι υπόλοιποι φοιτητές, που είτε είχαν υποβάλει έτσι τις εργασίες τους ή είχαν ζητήσει, όσο πιο ευγενικά γίνονταν, παράταση. Μια τέτοια 'απαίτηση' βέβαια δεν θα ευχαριστούσε καθόλου τον καθηγητή τους, για αυτό και εκείνη δούλευε μέχρι αργά κάθε βράδυ για τις δύο πρώτες εβδομάδες, ψάχνοντας βιβλία και διάφορα ακαδημαϊκά ιστολόγια και έρευνες. Ο,τι βοηθούσε. Αν και ήξερε πως το μεταπτυχιακό πρόγραμμα των Δαντικών σπουδών ήταν αρκετά δύσκολο, δεν περιμένε να είναι τόσο πολύ... Δεν ήθελε όμως να τα παρατήσει με την πρώτη δυσκολία. Ήθελε να το παλέψει όσο τις το επέτρεπαν οι δυνάμεις της και να αποδείξει στον καθηγητή ότι δεν ήταν σαν αυτούς που τα παρατούσαν στα μέσα του πρώτου εξαμήνου (όπως είχε αναφέρει μια καλή της φίλη, η οποία είχε παρατήσει στο μαθημά του συγκεκριμένου καθηγητή εξαιτίας της πίεσης).