Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφαλαιο 64ο

"Λοιπόν, που βρίσκεται ο Θεός", είπε η κυρία Κόλτερ, "αν ειναι ζωντανός; Και γιατί δεν μιλάει πλέον; Στην αρχή του κόσμου, μπήκε στον κήπο της Εδέμ και μίλησε με τον Αδάμ και την Εύα. Ύστερα άρχισε να απομακρύνεται και απαγόρευσε στον Μωυσή να τον κοιτά στα μάτια. Αργότερα, στα χρόνια του Δανιήλ, μεγάλωσε. Έγινε ένας απο τους αρχαίους. Πού βρίσκεται τώρα; Ζει ακόμη, σε προχωρημένη ηλικία, βασανισμένος και ξεχασμένος, ανήμπορος να σκεφτεί ή να πράξει ή να μιλήσει και ανήμπορος να πεθάνει, ένα σάπιο πτώμα; Και αν βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, δεν θα ήταν πράξη ελέους, πραγματική πράξη αγάπης για τον Θεό, να τον βρούμε και να του δώσουμε το δώρο του Θανάτου;".
-His Dark Materials, Philip Pullman.

Σφαίρα Τριτη και έκτη: Αφροδίτη ( εκείνοι που αγαπούν [Τον Θεο] ).
Δίας (οι δικαστές).

«Σ'αγαπώ, όμως πρέπει να αποδεχτούμε και οι δυο μας πως οι συγκυρίες δεν οι κατάλληλες».
Είναι άσχημος ο πόνος της απώλειας. Εκείνος το ήξερε από πρώτο χέρι, διότι τον είχε βιώσει απανωτά στα πιο σημαντικά στάδια της ζωής του.
Τέτοιον πόνο όμως, δεν είχε ξανανιώσει.
«Η απουσία σου ραγίζει την καρδιά μου». Θέλει να ψελλίσει όμως αδυνατεί να βρει τα λόγια. Μήπως τελικά αυτό είναι το τέλος τους;

"Τι παπαρδέλες!" Ο καθηγητής αναστέναξε βαριά και σχεδόν πέταξε το βιβλίο του, δώρο της αδελφης του, στο ξύλινο κομοδίνο.

"Ουάου, πως φαίνεται πως είσαι φιλόλογος." Τα μάτια της Ρενατας γύρισαν προς τα πάνω. Κάθισε στην άκρη με την λοσιόν της, περιμένοντας τον να γκρινιάξει.

"Μα πως είναι δυνατόν να χωρίζουν για κάτι τόσο ηλιθιο; Και εκείνος για ποιο λόγο να την αφήσει να φύγει; Ας μην εξαιρέσουμε την γραφή που είναι άθλια! Τώρα καταλαβαίνω γιατί η συγγραφέας δεν αποκαλύπτει το όνομα της, για να μη της πετάνε ντομάτες!".

"Λούλη, μην εξάπτεσαι." Η εικόνα της απόλυτης ηρεμίας, η Ρενάτα Χαρτ συνέχισε να απλώνει την κρέμα της.

"Είναι ώρες ώρες που αναρωτιέμαι τι παίρνεις."

"Θα μπορούσα να πω το ίδιο." Γύρισε και τον κοίταξε, σηκώνοντας ένα φρύδι προς τα πάνω. Touché.

"Απλώς δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο δεν μπορούν να τα βρουν." Στον Μιχαήλ άρεσε όταν τα πράγματα είχαν μια λογική σύνδεση. Όταν δεν καταλάβαινε κάτι, τον έπιανε υστερία. Έπρεπε να ξέρει, έπρεπε να καταλάβει, διότι αν έμενε με την απορία αδυνατούσε να λειτουργήσει.