Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφάλαιο 7ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7Ο

Δεν άργησαν να φτάσουν έξω από την πολυκατοικία της. Η Ρενάτα έσπευσε να φορέσει το παλτό της και να πάρει τα πράγματα της. Πήγε να μιλήσει στον Κλαρκ αλλά εκείνος την πρόλαβε, πριν πει αυτό που ήθελε.

"Είπαμε, παρακαλώ." ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη του μόλις τα μαγουλα της κοπέλας κοκκίνησαν. Έπειτα, ένα δειλό χαμόγελο ανέβηκε στα χείλη της και ένευσε, έτοιμη να βγει έξω, όταν ο Μιχαήλ συνειδητοποίησε πως δεν είχε ομπρέλα. Της έκανε νεύμα να μείνει μέσα και έσπευσε   να αρπάξει την ομπρέλα του απο το πίσω κάθισμα, για να την συνοδεύσει μέχρι την πόρτα της.Μετά βιας είχαν κατορθώσει να στεγνώσουν τα μαλλιά της, ήταν κρίμα να ξανα-βραχεί.

'Οι σωστόι άνδρες είναι ευγενικοί με τις κυρίες...να το θυμάσαι αυτό, Μιχαήλ.'

Ένιωσε μια ανατριχίλα να διαπερνά την σπονδυλική του στήλη, καθώς έκλεισε το αμάξι και συνόδευσε την δεσποινίδα μέχρι την πόρτα της. Η Ρενάτα άνοιξε την τσάντα της με προσοχή, ώστε να μην τον βρέξει και έψαξε για τα κλειδιά της. Ο Μιχαήλ κοίταξε το αμάξι του, το οποίο είχε παρκάρει με μεγάλη δεξιότητα ανάμεσα σε άλλα δύο και χαμογέλασε στιγμιαία. Γύρισε ξανά στην Ρενάτα, η οποία ακόμη προσπαθούσε να βρει τα κλειδιά της και ένιωσε τον εκνευρισμό του να επανέρχεται. Τι της έπαιρνε τόση ώρα; Είχε ξεπαγιάσει εδώ πέρα. Ήθελε να επιστρέψει στο αμάξι του και να ζεσταθεί. Τον περίμενε και το κολυμβητήριο...

"Δεσποινίς Χάρτ, θέλετε βοήθεια;" την ρώτησε, χτυπώντας ελαφρώς το πέλμα του πάνω στην άσφαλτο. Η κοπέλα κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και έβγαλε τα κλειδιά της, χαμογελώντας ξανά. Φαίνονταν να είναι προσφιλής της κίνηση αυτή. Χαμογελούσε με το παραμικρό, πράγμα εκνευριστικό και παράλληλα αξιοθαύμαστο, καθώς απο την μια θα μπορούσε να μοιάσει με χαζοχαρούμενο ενώ απο την αλλη το χαμόγελο ήταν τόσο μικρό και διακριτικό, εμφανίζονταν μόνο όταν συνέβαινε κάτι θετικό. Έμοιαζε στην Αμάντα, δεν μπόρεσε παρά να σκεφτεί, η οποία προσπαθούσε να βρίσκει τρόπους για να χαμογελά και να ειναι ευγνώμων, ακόμη και απέναντι στις αντιξοότητες. Για αυτό είχε άραγε βοηθήσει την δεσποινίδα Χαρτ; Επειδή του θύμιζε την μικρή του ξαδελφη; Ή μήπως ήταν εξαιτίας εκεινης της γυναίκας...;

Στο τελευταίο του ερώτημα, κούνησε απότομα το κεφάλι του και επανήλθε στην πραγματικότητα, βλέποντας την λεπτή φιγούρα της δεσποινίδος Χαρτ να μπαίνει μέσα στο κτήριο. Τον κοίταξε πολύ ντροπαλά, δειλά, σαν να ήταν μικρό παιδί.