Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφάλαιο 20ο

"Αν χάσεις την υπομονή σου, χάνεις και την μάχη".
- (;).

"Συγγνώμη."

Τρεις συλλαβές ήτανε, αλλά δεν τις είχε ακούσει ποτέ. Τις είχε προφέρει μονάχα, ακόμη και δεν τις εννοούσε. Περίμενε να αισθανθεί διαφορετικά όταν θα τις άκουγε, πως θα ταρακουνούσαν το είναι του και θα τον ξυπνούσαν, πως θα ήταν το κλειδί για κάτι. Το τι ήταν αυτό το κάτι βέβαια του ήταν άγνωστο. Όπως και να είχε, περίμενε η λέξη αυτή να σημαίνει κάτι για εκείνον. Να έχει κάποια υποβόσκουσα, βαριά σημασία.

"Γιατί;" η φωνή του βγήκε σιγανή, κάνοντας φανερή την απορία του, αν και στα γκρίζα του δεν εμφανίζονταν κανένα συναίσθημα.

"Για όλα, παιδί μου." το χέρι της ακούμπησε απαλά το μάγουλο του. Το μητρικό χαδι δεν του προξένησε κανένα συναίσθημα, όπως έκανε παλαιότερα.

"Οι γενικολογίες προδίδουν ότι δεν ξέρεις." η έκπληξή δεν κρύφτηκε από το πρόσωπο της. Η καχυποψία στο βλέμμα του, την πόνεσε πιο πολύ από οτιδήποτε. Την πόνεσε επίσης, πως είχε δίκιο.

"Πολύ παρέα κάνεις με τον πατέρα σου..." Αστειεύτηκε, μέσα σε λίγους μήνες, το γλυκό της παιδί είχε μεγαλώσει απότομα. Το βλέμμα του είχε γίνει πιο σκληρό και τα γκρίζα μάτια του δεν έμοιαζαν μαλακά, σαν τα σύννεφα, αλλά κρύα σαν γρανίτη.

"Δεν μου έδωσες άλλη επιλογή." κούνησε το κεφάλι του για να ξεφύγει από το κράτημα της.

Αυτό ήταν λοιπόν... Τόσο άσχημα περνούσε με εκείνον τον άνθρωπο; Τι του είχε κάνει τέλος πάντων; Ήταν η ζωή τόσο άσχημη δίπλα του; Για αυτό τόση ψυχρότητα; Ή μήπως η συμπεριφορά του Μιχαήλ ήταν απόρροια της πικρής συμπεριφοράς του πατέρα του; Σίγουρα του έβαζε λόγια, ήταν βέβαιη για αυτό. Απλά δεν ήξερε ότι ο Μιχαήλ θα τον πίστευε τόσο εύκολα. Ήταν ένα παιδί όμως... Τι άλλο να έκανε;

"Μιχαήλ... Θες να σε βοηθήσω;"

Μία παύση επικράτησε ανάμεσα τους. Τα γκρίζα μάτια του Μιχαήλ έμειναν πάνω της, παγωμένα και... Θυμωμένα. Ένα σαρδόνιο χαμόγελο άνθισε στα χείλη του, γεμάτο αγκάθια και δηλητήριο. Κανένα ίχνος χιούμορ. Σαν να τον χλεύαζε άθελα της. Ο μικρός σκέφτηκε πως η μητέρα του ζούσε υπερβολικά πολύ στην κοσμάρα της ή ήταν εξίσου σκατένια στην ψυχή με τον πρώην, πλέον, σύζυγο της.

"Από σένα δεν θέλω τίποτα!''. Της φωνάζει, τόσο που εκείνη παίρνει ένα βήμα πίσω. Τόσο που ο Μιχαήλ αισθάνεται τα πνευμόνια του να καίνε και να πασχίζουν να τον κρατήσουν στην ζωή. Μακάρι να τον εγκατέλειπαν. Μακάρι να τον άφηναν ελεύθερο από το άσχημο παιχνίδι που του είχε φτιάξει η Μοίρα.