Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφάλαιο 12ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ο

Δεν είχε ερωτευτεί ποτέ ξανά στην ζωή της. Οι γνώσεις της αρκούνταν στα μυθιστορήματα της θείας της, τα οποία "δανείζονταν" τα καλοκαίρια και περνούσε ώρες αγκαλιά με αυτά, συνεπαρμένη με τους κόσμους που περιγράφονταν μέσα στις σελίδες. Μέσα από τα μάτια των ηρώων, είχε ερωτευτεί πολλές φορές, είχε αισθανθεί την καρδιά της να σκυρτά και την αγωνία να κορυφώνεται όταν το ζευγάρι χώριζε.

Όταν γνώρισε τον Άλεκ όμως, η εικόνα που είχε διαμορφώσει για τον έρωτα έγινε πιο... ρεαλιστική. Δεν υπήρχαν τα πυροτεχνήματα, μάλλον, αυτά έσβησαν σύντομα, επειδή ήλθε σύντομα μια ρουτίνα στις ζωές τους. Εκεί κατάλαβε πως ο πραγματικός έρωτας δεν ήταν σαν τα βιβλία... Ήταν αργός, βαρετός ίσως, ήρεμος.

Αν κανείς άκουγε τις σκέψεις της, θα της έλεγε, αδιαφιλονίκητα, πως αυτό που ζούσε δεν ήταν έρωτας. Για εκείνη ήταν ωστόσο και ήταν ευχαριστημένη. Ήταν χαρούμενη με την απλότητα της σχέσης της. Δεν χρειάζονταν χωρισμοί, περιπέτειες... Απλά τον αγαπούσε και την αγαπούσε. Ήταν τόσο όμορφα έτσι...

Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι της, τινάζοντας τις στάχτες από το τσιγάρο της στο τασάκι που είχε αφήσει δίπλα από τον υπολογιστή της και προσπάθησε να συγκεντρωθεί στην παράγραφο που πάλευε τόση ώρα να συντάξει. Ήταν μάταιο όμως. Ο ερχομός της Αμάντα είχε ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Άρχισε να αναρωτιέται πως ήταν άλλα αγαπημένα άτομα. Είχε δύο χρόνια να τους δει...

"Ρενάτα, τι κάνεις;"

Η μαύροφορεμένη κοπέλα έκλεισε την βαλίτσα της με δύναμη. Κοίταξε την θέα του μικρού τους κήπου από το παράθυρο και αναστέναξε, νιώθοντας τα μάτια του πατέρα της να εστιάζουν πάνω της επίμονα. Δεν ήθελε να γυρίσει να τα κοιτάξει, γιατί γνώριζε τι θα έβρισκε μέσα τους : απογοήτευση και παράπονο. Ηδη τον είχε αφήσει η γυναίκα της ζωής του. Τώρα θα τον άφηνε και η δεύτερη, η πιο σημαντική; Ήξερε πως αυτά σκέφτονταν. Και είχε δίκιο να παραπονιέται. Αλλά...

"Τώρα που πήρα το πτυχίο μου, είπα να φύγω για μερικούς μήνες." απάντησε απαλά και γύρισε ξανά στην βαλίτσα της. Το ταξί θα έρχονταν από στιγμή σε στιγμή για να την πάρει.

"Μήπως βιάζεσαι; Καταλαβαίνω ότι δεν είσαι καλά, αλλά η φυγή δεν είναι λύση." της είπε αυστηρά, σταυρώνοντας τα χέρια του μπροστά από το στήθος του. Τώρα ήταν η σειρά της να τον κοιτάξει με παράπονο.