Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφάλαιο 19ο

Κεφάλαιο 19ο

Στα παραμύθια συχνά γίνεται λόγος για τον πόλεμο μεταξύ καλού και κακού, ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι. Το Φως νικά πάντοτε στο τέλος. Το Φως είναι το καλό, η ζέστη, η αποκάλυψη, η διαύγεια, η αγνότητα. Το Λευκό θωρακίζει, προστατεύει, αγαπά και καθαρίζει. Για αυτό οι άγγελοι φορούν λευκά ρούχα, μπορεί κανείς να τους ξεχωρίσει από το κακό και το Φως που μεταδίδουν προσφέρει την απαραίτητη προστασία απέναντι στο Σκότος, το κακό, το απειλητικό, οτιδήποτε εχθρικό.

Στάθηκε στο πεζοδρόμιο απέναντι από το σπίτι του με το τσιγάρο να κρέμεται από τα χείλη της. Η λάμπα που φώτιζε συνήθως τον δρόμο είχε σβήσει και δεν είχε αντικατασταθεί ακόμα, με αποτέλεσμα να γίνει ένα με το σκοτάδι, μέσα στο σκούρο παλτό της. Κανονικά, μια κοπέλα μόνη σε ένα τέτοιο μέρος, θα έπρεπε να αισθάνεται φόβο. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, όντως θα φοβόταν. Τώρα όμως, ένιωθε κομμάτι του σκότους. Ένιωθε περισσότερη ασφάλεια και ζεστασιά καλυμμένη από το πέπλο του.

Τα γαλανά μάτια της έπεσαν στο φωτισμένο παράθυρο του σπιτιού. Κάποιος είχε τραβήξει τις κουρτίνες και δεν μπορούσε να δει μέσα. Αναγνώρισε ωστόσο την σιλουέτα που πέρασε από μπροστά και ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται.

Μέσα στο σκοτάδι, έβλεπε πολύ πιο καθαρά.

"Χίλια συγγνώμη..." ψιθύρισε, αν και ήξερε πως αυτή η αξιολύπητη της φράση δεν θα έκανε τίποτα, ακόμη και αν την άκουγαν.

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Στο νου της ήρθαν τα λόγια του ποιητή :

Τα πιο ζεστά μέρη στην κόλαση προορίζονται για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε περιόδους ηθικής κρίσης.

Ένα ειρωνικό χαμόγελο ανέβηκε στα χείλη της. Ήταν αστείο.

Για κάποια που ζούσε στο φως υποθετικά τόσα χρόνια, το σκοτάδι ήταν πολύ πιο ασφαλές για εκείνη.

«Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα, εσείς που τολμάτε να εισέλθετε εδώ».

"Δηλαδή τώρα πρέπει να σε αποκαλώ κυρία Χαρτ;" ο Τζέιμς κάθισε δίπλα της μόλις την είδε στην καφετέρια, ακουμπώντας την τσάντα του στην άλλη καρέκλα, δίπλα στην δική της.

"Τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα, βλέπω." η Ρένα χαμογέλασε αμήχανα, στρώνοντας την φούστα της. Σπάνια φορούσε πλέον και ένιωθε πως ήταν υπερβολικά κοντή. Κάποτε η παραλίγο πεθερά της της είχε προτείνει να φοράει, για να κρύβει τα μπούτια της που ήταν λίγο πιο τροφαντά σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα της, λόγω πολύωρης μελέτης. Απέφευγε καιρό να τις βάλει μετά από αυτό, σαν να έκανε μια μικρή επανάσταση. Κάπου ωστόσο της είχαν όντως λείψει.