Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφαλαιο 49ο

Ελπίζω ότι η πραγματική αγάπη και η αλήθεια είναι πιο δυνατά στο τέλος από οποιοδήποτε κακό ή ατυχία στον κόσμο.
-Τσάρλς Ντίκενς.

"Παρακαλώ;"

"Αν πας σπίτι τώρα, θα καταλάβεις τι συμβαίνει με τον αρραβωνιαστικό σου".

"Συγγνώμη;" Η Ρενάτα έλεγξε τον αριθμό αλλά μάταια. Την έπαιρναν με απόκρυψη.

Ο συνομιλητής της έκλεισε την γραμμή.

Άλλο πάλι και τούτο...

.

Βγαίνοντας έξω, ανακάλυψαν προς μεγάλη τους χαρά ότι δεν έκανε τόσο κρύο. Ο καιρός ήταν αρκετά καλός για να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο με τα πόδια.

Για αρκετή ώρα, σιωπή διαφέντευε ανάμεσα τους. Ο Μιχαήλ φαίνονταν βαθύτατα σκεπτικός αφού έφυγαν από το σπίτι της παιδικής του φίλης και δεν θέλησε να τον ενοχλήσει. Με τα χέρια βαθιά στις τσέπες του γκρίζου παλτού του, κοιτούσε ενίοτε προς το μέρος της, για να είναι βέβαιος πως βρίσκονταν κοντά του, προτού κοιτάξει μπρος ξανά. Κάποια στιγμή ωστόσο, η Ρενάτα δυσανασχέτησε, αδυνατώντας να ακολουθήσει τον ρυθμό του. Πιάστηκε από το μπράτσο του και τον ανάγκασε να περπατήσει πιο αργά.

"Που ταξιδεύει ο λογισμός σας, κύριε καθηγητά;"

"Πουθενά." Κούνησε το κεφάλι του. Έβγαλε το χέρι του από την τσέπη του και αγκάλιασε τους ώμους της. Δεν φάνηκε να τον πιστεύει αλλά δεν σχολίασε κάτι.

Η αλήθεια ήταν πως ένιωθε κάπως... χαμένος. Η Σμαράγδα είχε αναφερθεί άπλετες φορές στο παρελθόν, αν και προσπαθούσε να την στρέψει σε αλλά θέματα, μπας και γλίτωνε από τα διακριτικά βλέμματα που του έριχνε η Ρενάτα που και που. Ίσως έφταιγαν οι αναφορές στον βιολογικό πατέρα του, που τον έκαναν να σφίγγεται κάθε φορά και να αλλάζει αμέσως συζήτηση. Δεν είχε κάτι να της πει όμως... δεν είχε τα λόγια. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Συνειδητοποίησε πως δεν ήθελε να πει κάτι. Όχι επειδή δεν την εμπιστεύονταν, όχι επειδή φοβόταν την αντίδραση της. Μάλλον, αυτό που τον απασχολούσε ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα τον έβλεπε αργότερα. Τώρα ήταν ο σκληρός, μα ενίοτε τρυφερός, καθηγητής της. Άμα μάθαινε την αλήθεια, τότε τι θα σκέφτονταν; Του άρεσε η εικόνα που είχε διαμορφώσει. Δεν ήθελε να φανεί αξιολύπητος. Αλλά δεν ήταν και σωστό να κρύψει την αλήθεια... Ποια ήταν η καλύτερη λύση άραγε; Έπρεπε να σκεφτεί. Στην Βοστόνη θα ήταν χώρια, ίσως, για λίγο. Θα του δινόταν η ευκαιρία.