Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφάλαιο 11ο

Ακολούθησε τον Κλαρκ στην άλλη πλευρά του δωματίου που τους οδήγησε σε έναν μακρύ διάδρομο με τέσσερις πόρτες. Στο βάθος η μία από αυτές ήταν μισάνοιχτη και υπέθεσε πως ήταν ο ξενώνας, αφού είδε την την κόκκινη βαλίτσα της φίλης της.

Ο Κλαρκ την οδήγησε στην μεσαία, η οποία ανακάλυψε αμέσως μετά πως οδηγούσε στο γραφείο του καθηγητή. Τα χρώματα ταίριαζαν με το υπόλοιπο σπίτι, οι τοίχοι ήταν βαμμένοι σκούρο μπλε και όλα τα έπιπλα ήταν ξύλινα. Η δεξιά πλευρά του τοίχου ήταν γεμάτη από ράφια με εκατοντάδες βιβλία, από φιλοσοφία και ιστορία μέχρι και κλασσικά, μοντέρνα έργα. Η Ρενάτα δεν είχε δει ξανά τόσα βιβλία μέσα σε έναν χώρο, εκτός από την βιβλιοθήκη και έμεινε να θαυμάζει σιωπηλά τα αμέτρητα αναγνώσματα.

"Τα έχετε διαβάσει όλα αυτά, κύριε καθηγητά;" τον ρώτησε, μαγεμένη. Φυσικά και θα τα είχε διαβάσει, σκέφτηκε. Αν όχι όλα, τα περισσότερα, ειδάλλως δεν θα τα είχε υπό την κατοχή του.

"Τα περισσότερα, ναι. Μάζευα αρκετά βιβλία όσο βρισκόμουν στο πανεπιστήμιο, αργότερα έτυχε να... Μου δωρίσουν μερικά ακόμη." μουρμούρισε, σφίγγοντας το σαγόνι του στην σκέψη, προσπαθώντας να κρατηθεί και να μην σκεφτεί εκείνο το άτομο. Η ματιά του έπεσε πάνω στην δεσποινίδα Χαρτ, η οποία κοιτούσε την βιβλιοθήκη του με μάτια που έλαμπαν, σαν μικρού παιδιού. Ένα μικρό, συγκρατημένο μεν, χαμόγελο υπήρχε στα χείλη της. Αν και προσπαθούσε να φανεί άνετη, ολόκληρο το σώμα της ήταν σφιγμένο.

"Είστε πολύ τυχερός. Και εγώ θα ήθελα να έχω τόσα βιβλία. " η κοπέλα πήρε ένα διστακτικό βήμα πίσω και του χαμογέλασε.

"Αν δουλέψετε σκληρά, σας εγγυώμαι πως θα έχετε τόσα και περισσότερα." το χαμόγελο της άνοιξε περισσότερο ενώ τα μαγουλα της κοκκίνησαν. Η Ρενάτα ένευσε.

" Θα κάνω ο, τι μπορώ. " του υποσχέθηκε. Για κάποιο λόγο, ο Μιχαήλ πίστευε πολύ τα λόγια της. Ίσως επειδή μπορούσε να δει την επιθυμία στα μάτια της, μια επιθυμία που υπήρχε κάποτε και στα δικά του. Θυμήθηκε στιγμιαία τον εαυτό του ως φοιτητή και ένιωσε την καρδιά του να σφίγγεται. Αν δεν υπήρχε το πανεπιστήμιο, η ζωή του θα ήταν... Εντελώς άδεια. Η έρευνα του ήταν το μοναδικό πράγμα που τον ενδιέφερε, περισσότερο από καθετί άλλο. Άντε και η ξαδέλφη του....

Φυσικά δεν είναι ανάγκη να το ξέρει αυτό.

"Ελάτε να σας δείξω, δεσποινίς Χαρτ." της ετεινε το χέρι του, ίσως λίγο πιο γρήγορα, σαν να έδιωχνε κάποιο ενοχλητικό έντομο.