Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφαλαιο 40ο

Κεφάλαιο 40ο

Βρίσκονταν ξανά στο γραφείο του πατέρα του.

Θυμόταν κάθε λεπτομέρεια, λες και ήταν εχθές.

Ο χώρος μύριζε έντονα χαρτί και μελάνι. Κάθε σπιθαμή ήταν καλυμμένη από βιβλία και έγγραφα. Ένα χάος επικρατούσε, το οποίο δεν επέτρεπε σε κανέναν να συμμαζέψει. Ίσως το δωμάτιο αυτό να ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους μισούσε την ακαταστασία όταν έγινε μεγαλύτερος.

Όταν είχε δουλειά, ο Τζέιμς τον καλούσε στο γραφείο του. Ο Μιχαήλ στέκονταν μπροστά απο την καρέκλα του, αδυνατώντας να τον αντικρίσει. Όταν σήκωνε το κεφάλι του, ο πατέρας του φαίνονταν πολύ πιο τρομαχτικός, πολυ πιο επιβλητικός. Αν τον αντίκριζε, άρχιζε να τρέμει και δεν μπορούσε να κάνει ο, τι του ζητούσε.

Το χέρι του πατέρα του, βαρύ, έπεσε πάνω στον ώμο του.

"Ευτυχως που έχω και σένα... Ευτυχως..."

"Μιχαηλ; Μιχαήλ!"

Γκρίζα μάτια άνοιξαν διάπλατα. Του πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να επανέλθει στο παρόν.

Ποτέ δεν είχε υπάρξει πιο ευγνώμων για την επιστροφή του σε αυτό.

Η Ρενάτα είχε σκυψει από πάνω του. Στο πρόσωπο της καθρεφτίζονταν η ανησυχία της. Δεν του άρεσε αυτή η έκφραση στο πρόσωπο της, δεν της ταίριαζε καθόλου. Δεν του άρεσε έτσι.

Καθώς έκλεισε τα μάτια του άλλη μια φορά, έπεσε στιγμιαία στο στήθος της.

Αυτό όμως του άρεσε πολύ.

"Τι συνέβη;" την ρώτησε, κουνώντας το κεφάλι του. Δεν έπρεπε να είναι τόσο γάιδαρος.

"Μιλούσες στον ύπνο σου." αποκρίθηκε εκείνη απαλά. Το χέρι της χάιδεψε το μέτωπο του, φροντίζοντας να κάνει πέρα μερικές τούφες που είχαν πέσει πάνω του. Η κίνηση, για εκείνον, ήταν απίστευτα... Τρυφερή. Ένιωσε πως οι ξέφρενοι χτυποι της καρδιάς του επανερχόταν στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Τι περίεργο. Να βρίσκει ηρεμία...

"Με πήρε ο ύπνος εδώ;" ξεφυσηξε. Έγραφε πόση ώρα στο λαπτοπ όσο η Ρενάτα μελετούσε στο γραφείο του. Κάποια στιγμή είχε αποφασίσει να κλείσει για λίγο τα μάτια του και εν τέλει δεν είχε τα αντέξει. Ήταν μεγάλη η μέρα και κατ'επέκταση και η κούρασή του.

"Λογικό είναι. Είναι αργά." το ρολόι έδειχνε μια." Είσαι καλά;" Δεν ήξερε αν έπρεπε να τον ρωτήσει τι έβλεπε. Κάτι της έλεγε πως θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση. Δεν μπορούσε να πιάσει κάτι από τα μουρμουριτά του. Ίσως ήταν ένας απλώς εφιάλτης... και οι καθηγητές έχουν που και που. Μπορεί να τον κυνηγούσε στον ύπνο του ο Δάντης, όπως έβλεπε εκείνη στον ύπνο της.