Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφαλαιο 66ο

"Τώρα το μόνο πράγμα που έχει απομείνει είναι να περιμένεις. Πρέπει να σου είναι δύσκολο, μα υπάρχει η σωστή στιγμή για τα πάντα, σαν την κίνηση των κυμάτων. Κανεις δεν μπορεί να τα αλλάξει.

Οποτε αν είναι στιγμή σου να περιμένεις, περιμενε."

- Χαρουκι Μουρακάμι (Το Κουρδιστό Πουλί).

Σφαίρα τελευταία : Primum Mobile

Ένας χρόνος και κάτι αργότερα.

Η πρώτη ημέρα του καλοκαιριού ξεκίνησε ασυνήθιστα. Το θερμόμετρο είχε ήδη φτάσει υψηλή θερμοκρασία, πράγμα παράξενο για την Βοστώνη, η οποία γίνονταν Κόλαση αρχές Ιουλίου.

Διεσχιζε την οδό Κέιμπριτζ  με γρήγορους διασκελισμούς, κοιτάζοντας τακτικά το ρολόι της που της υπενθύμιζε πως έπρεπε να βρίσκεται στον προορισμό της εντός δέκα λεπτών. Ο χρόνος κυλούσε πολύ γρήγορα, ειδικά σήμερα, γεγονός που προμήνυε έναν εξαιρετικά γρήγορο ή αργό Ιούνιο. Είτε του ύψους, είτε του βάθους εν ολίγοις. Απουσία μεσότητος, την οποια είχε κατορθώσει να διατηρήσει μέχρι το τέλος των μεταπτυχιακών της σπουδών. Η μετέπειτα προαγωγή της σε διδακτορική φοιτήτρια ήταν γεμάτη χάος και έλλειψη χρόνου. Η σκέψη ότι οι ώρες της ημέρας ήταν ελάχιστες για να προλάβει να κάνει όσα ήθελε την ακολουθούσε από τον περασμένο Αύγουστο που είχε μετακομίσει επισήμως, ξανά, στην πόλη της.

Ο χειμώνας της προηγούμενης χρονιάς είχε περάσει αργά και βασανιστικά εν αντιθέσει με τον πρόσφατο. Εκείνες οι ημέρες ήταν σκοτεινές και μουντές. Ίσως φαίνονταν έτσι επειδή βρίσκονταν σκυμμένη μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή της μονίμως. Μπορεί και να έφταιγαν οι συγκυρίες που επέφεραν μια αναγκαστική, σταδιακή αλλαγή του τρόπου ζωής της.

Η ζωή της στην Φιλαδέλφεια πλέον φάνταζε μακρινή ανάμνηση, σαν κάτι που είχε ζήσει πριν από καμία δεκαετία. Και όμως, παράξενο, μερικές φορές που επέτρεπε στον εαυτό της να θυμηθεί, τα θυμόταν όλα σαν να ήταν χθες. Ήταν μια παράξενη αίσθηση, ελαφρως γλυκόπικρη μα όχι τόσο στενάχωρη.

Είχε πατήσει το κουμπί της ' αναστροφής ' και είχε επιστρέψει στην ζωή που κάποτε είχε αφήσει, απλώς με μερικές μικρές αλλαγές.  Πλέον είχε μπει στο Χαρβαρντ, όπως στόχευε για χρόνια, με υποτροφία μετά από διαταγές του Τζακσον στην πρυτανεία του τμήματος ιταλικής φιλολογίας. Δούλευε τα απογεύματα, πήγαινε τακτικά στο γυμναστήριο και διαβαζε ασταμάτητα. Τα Σαββατοκύριακα ήταν αφιερωμένα σε φίλους, που όλως παραδόξως είχε αποκτήσει όταν επέστρεψε. Κανεις βέβαια δεν ήταν από το τμήμα της. Το τμήμα της ήταν μικρό, υπερβολικά μικρό θα έλεγε κανείς, και οι διδακτορικοί φοιτητές επιδίωκαν καλές σχέσεις με τους καθηγητές τους και υψηλούς βαθμούς. Ο χώρος των ειδικών στον Δάντη ήταν δυστυχώς κομματακι σκληρός, όπως της είχε πει κάποτε και ο...