Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφαλαιο 23ο

Κεφαλαιο 23ο

Από μικρός, ο Μιχαήλ είχε την τάση να εξετάζει πολύ προσεκτικά οτιδήποτε αναλάμβανε, ώστε να το κάνει όσο καλύτερα γίνεται. Ο νους του έτρεχε σαν αγωνιστικό αμάξι στην πίστα, προσπαθώντας να βρει όλα τα σφάλματα, όλα τα παραθυράκια. Παρατηρητικός εκεί που έπρεπε, έβλεπε τα πάντα και ήξερε πως να πράξει ανάλογα.

Αυτό ίσχυε για κάθε περίσταση.

Απαλά, ίσα ίσα για να αισθάνεται το ζεστό δέρμα από κάτω, τα δάχτυλα του χάιδεψαν την κοιλιά της, η οποία σφιχτηκε αμέσως προς τα μέσα. Οι γοφοί της σηκώθηκαν προς τα πάνω ενστικτωδώς, ακριβώς όπως το ήθελε, συγκρούοντας τις λεκάνες τους. Το δεξί του χέρι έσπευσε να την σπρώξει απαλά στο κρεβάτι, τραβώντας έναν ήχο που εξέφραζε το παράπονο και την ανυπομονησία της.

Ένα μειδίαμα εμφανίστηκε στα χείλη του ενώ τα γκρίζα μάτια του μισόκλεισαν, λάμποντας με πονηριά και αγχίνοια. Εσκεμμένα, τα ακροδαχτυλα του κύλησαν στο σημείο που ήθελε και έπειτα πιο κάτω, στους γυμνασμένους μηρούς της.

"Μιχαήλ...! Δεν μπορώ!''.

Έγειρε το κεφάλι του στην άκρη, σαν να μην καταλάβαινε τι εννοούσε. Το χαμόγελο στα χείλη του βέβαια έλεγε άλλη ιστορία...

"Εσυ δεν είπες πως μπορώ να σου κάνω οτιδήποτε θέλω; Τώρα το παίρνεις πίσω; Θα έπρεπε να σε τιμωρήσω..." ακουμπώντας το κεφάλι του επάνω στο στήθος της, ένιωσε τους χτύπους της καρδιάς της να αυξάνονται.

"Τοση ώρα τι κάνεις;" ρώτησε εκείνη ξεπνοη, με κάστανα ματιά και κόρες τόσο διεσταλμένες που σε έκαναν να νομίζεις πως το χρώμα τους ήταν το μαύρο.

" Είσαι εξαιρετικά αυθάδης. Μάλλον ξέχασες την θέση σου." για να το αποδείξει έπιασε τους γοφούς της πιο δυνατά και την γύρισε απότομα, ώστε το πρόσωπο της να βυθιστεί στο μαξιλάρι.

"Εγώ... Εγώ δεν είμαι φοιτητριά σου όμως...!" αναστέναξε βαθιά.

"Αν ήσουν, θα σε είχα κόψει σίγουρα." η φωνή του βάρυνε και έγινε πιο αρρενωπή, καθώς έσκυψε από πάνω της, χαϊδεύοντας απαλά το αφτί της με την ζεστή του ανάσα. Ήξερε πολύ καλά πως όσο περισσότερο περιόριζε την επαφή, τόσο πιο πολύ θα τον ήθελε.

Και όσο πιο πολύ αποζητούσε το άγγιγμα του, τόσο πιο πολύ θα την απαξιούσε... Ώσπου εκείνη θα έφτανε στο χείλος του γκρεμού με μοναδική ελπίδα σωτηρίας εκείνον.

Και θα την εσωνε αφού ήταν βέβαιος πως είχε πάρει αυτο που χρειαζονταν πρώτα.

Την υποταγή της.
Τον απόλυτο έλεγχο.