Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφάλαιο 18ο

'Και όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν βγεις από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας.'
- Ο Κάφκα στην Ακτή, Χαρούκι Μουρακάμι.

Γκρίζα μάτια πέρασαν βαριεστημένα πάνω από την σελίδα. Διαβάζοντας για άλλη μια φορά τα λόγια 'του αγοριού που λέγονταν Κρόου', αισθάνθηκε την καρδιά του να σφίγγεται από ένα συναίσθημα που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Το αγόρι στο βιβλίο εγκατέλειψε το σπίτι όπου διέμενε με τον πατέρα του και εξαφανίστηκε σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Ιαπωνίας, μετά από χρόνια προετοιμασίας για το ταξίδι του.

Μακάρι και ο ίδιος να μάζευε μερικά λεφτά και να εξαφανίζονταν από εδώ.

Κλείνοντας το βιβλίο του, κοίταξε το δωμάτιο του. Ήταν μεγάλο, ευρύχωρο. Στην ντουλάπα του υπήρχαν ρούχα και παπούτσια από γνωστές μάρκες. Στην μια πλευρά του δωματίου, δίπλα από τον υπολογιστή τελευταίας τεχνολογίας που είχε λάβει ως δώρο για τα γενέθλια του, υπήρχε μια πελώρια βιβλιοθήκη με εκατοντάδες βιβλία και CD. Κάπου ήταν καταχωνιασμενη και μια παιχνιδοκονσολα, την οποία χρησιμοποιούσε όταν έρχονταν σπίτι οι φίλοι του, αν και ο πατέρας δεν ενέκρινε τέτοιες δραστηριότητες. Συνέβαλαν στην νέκρωση του εγκεφάλου. Δεν έφτανε που οι νέοι ήταν ήδη πανηλιθιοι, δεν ήταν ανάγκη να επιμηκύνουν την έλλειψη φαιάς ουσίας τους.

Παρά την αντιπάθεια που έτρεφε για το πρόσωπο του, είχε τα πάντα σε αφθονία. Χάρης σε εκείνον.

Κοιτάζοντας τα όμως, αδυνατούσε να τα εκτιμήσει.

Διότι το τίμημα για να τα αποκτήσει ήταν πολύ πιο μεγάλο. Ήταν ένα μυστικό που βάραινε την καρδιά του, ένα μυστικό που έσφιγγε τον λαιμό του μέρα παρά μέρα και τον εμπόδιζε από το να μιλήσει ελεύθερα. Όσο μεγάλωνε και καταλάβαινε, τόσο πιο δυνατή γίνονταν αυτή η αίσθηση ώσπου μετατρεπόταν σε μια αρρωστημένη νηνεμία που κατέκλυζε τον νου του, σαν μην είχε σημασία πια...σαν να είχε συνηθίσει.

Από την άλλη, ίσως έφταιγε ότι δεν εμπιστευόταν κανέναν. Κανείς δεν θα τον πίστευε, κανείς...

Μακάρι να μεγάλωνε σύντομα. Ίσως έτσι να τον άφηνε πια.

Όπως και να είχε, το γυαλί είχε σπάσει και τίποτα δεν μπορούσε να το κολλήσει...