Καρδιά Από Χρυσάφι

Κεφάλαιο 48ο

Απόψε θα σου μιλήσω σε πρώτο ενικό πρόσωπο. Δεν το έχω κάνει ξανά. Η σκέψη με κάνει να αισθάνομαι άβολα. Προτιμώ να κρύβομαι ανάμεσα σε λέξεις, δίχως να σου δείχνω το πρόσωπο μου. Αυτή την στιγμή μπορεί να είμαι ο Μιχάηλ ή η Ρενάτα. Μπορεί και όχι. Μπορεί να είμαι είτε η Αμαντα ειτε ο Άλεκ ή ο Γκαμπριέλ. Δεν θα μπω στον κόπο να προβώ στην αποκάλυψη του ομιλητή. Συνεχίζω να αρέσκομαι στο κρυφτό που παίζω τόσο καιρό μαζί σου. Μπλέκομαι με τόση δεξιοτεχνία ανάμεσα τους, στις λεξεις θέλω να πω, σε μια, ίσως, ατελέσφορη προσπάθεια να έρθω σε επικοινωνία μαζί σου, που φαντάζω αράχνη. Θα πεις είναι δειλός αυτός ο άνθρωπος. Γιατί κρύβεται;

Δεν ξέρω. Αλλά δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να σε απασχολεί. Η μέθεξη μου είναι καθαρά βοηθητική, μια απόπειρα επικοινωνίας με τον πνευματικό κόσμο, τον κόσμο των ιδεών και των αισθητών.

Στο έργο του Πολιτεία, ο Πλατωνας περιγράφει μια αλληγορία. Κατά πάσα πιθανότητα, την γνωρίζεις από πρώτο χέρι και τώρα βρίζεις και εκνευρίζεσαι που την βρίσκεις μπροστά σου και εδω. Δεν θα ζητήσω συγγνώμη. Και εγώ το ίδιο κάνω, ωστόσο τι να κάνω που ο λογισμος μου με έφερε εδώ; Ζητώ την κατανόηση σου.Τα μελετώ τόσα χρόνια... και δυσκολεύομαι κάθε φορά με την αφομοίωση των πληροφοριών, που το κεφάλι μου πονά. Το μισώ και εγώ εξίσου.

Ο Πλατωνας όπως πιθανόν ξέρεις στην αλληγορία του, περιγράφει την ύπαρξη ενός σπηλαίου. Δεν θα μπω σε πολλές λεπτομέρειες. Μέσα στο σπήλαιο υπάρχουν δεσμώτες, με τα χέρια και τα πόδια τους δεμένα. Κουβαλάνε αγγεία και διαφορα αλλά σκευάσματα. Η σκιά τους πέφτει στην άλλη πλευρά του τείχους δίπλα στο οποίο βαδίζουν. Η φωτιά καίει πίσω τους ένα φως φειδωλό. Ο κάτοικος του σπηλαίου βλέπει τις σκιές από την σκεύη και σκέφτεται πως αυτή είναι η πραγματικότητα του.

Αλλαγή σκηνικού.

Είναι απόγευμα Παρασκευής. Σχεδόν εφτά η ώρα. Κάνει ζέστη και μόλις γύρισες σπίτι, ευχαριστημένος που δεν στέκεσαι στην στάση του λεωφορείου ή στο εσωτερικό του αυτοκινήτου σου, μέσα στην ζέστη. Έχεις ανάψει θερμοσίφωνα για να φύγει το αποτύπωμα της ημέρας από πάνω σου. Για την ώρα, ξεκουράζεσαι...

Ίσως έχεις τηλέφωνο ή το τηλεκοντρόλ στο χέρι σου. Κοιτάζεις την οθόνη βαριεστημένα. Θα δεις αναρτήσεις στο Facebook με σκυλάκια, κάποιον συνάδελφο ή φίλο να παραπονιέται για την κυβέρνηση, στο τσακίρ κέφι απαντάς και ξεκινάς ένα ανούσιο πολιτικό ντιπέιτ που θα καταλήξει στο ότι ο μαλακας ο Κουλης είναι γκαντεμοσαυρος και η ευχή του 'καλή χρόνια να έχουμε' πιθανώς σας γαμησε ανάποδα. Μπορεί να βλέπεις εκείνη την παπαρια, το τουρκικό που παίζει στον σταρ τρία χρόνια τώρα χειμώνα-καλοκαίρι και δεν λέει να σταματήσει, τα παιδάκια ανοιγοκλείνουν τα μάτια μπας κι κανεις καταλάβει ότι τα έχουν αιχμαλωτίσει και εσυ γελάς με το σαχλό σου αστείο. Γυρίζεις κανάλι. Αλλάζεις εφαρμογή.