[အပိုင်း ၁၇]
က
ိုယ်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ စည်းရှိတယ် စည်းမရှိဘူး။
စည်းကျော်သင့်တယ် စည်းမကျော်ရဘူး။
မင်းကိုကိုယ်ဆွဲထားသင့်တယ် နောက်ပြီး မင်းကိုကိုယ်..
မင်းကိုကိုယ် တခြားသူလက်ထဲ ထည့်ပေးရမယ်။
X
အိမ်မက်ထဲမှာ စာရေးဆရာမက သူမကိုတစ်ခုခုပြောပြီး အဖြေတစ်ခုခုကို ပြန်မေးနေတယ်။ မီးခိုးရောင်ဖျော့ဖျော့ အနွေးထည်နဲ့ ဒူးလောက်စကတ်ကို ဝတ်ထားတဲ့သူလည်း အနားမှာရပ်နေတာကို သတိထားမိတယ်။ ဘယ်သူမှန်း သေချာမသိတော့။ Seung Wan သိတာ အဲ့အချိန်မှာ နှလုံးခုန်နှုန်း အရမ်းမြန်ပြီး ဘူတာမှာမရပ်နိုင်တော့တဲ့ ရထားလေးတစ်စင်းလို ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာပဲ။
အိပ်မက်တွေကို Seung Wan မကြိုက်တာရှိတယ် ။ တစ်ခါတစ်လေ မက်တဲ့အိပ်မက်ကို ပြန်ပြောင်းတွေးပြီး အမှတ်ယူရတယ်ဆိုတာ၊ အိပ်မက်ထဲမှာ အရာရာက မသဲမကွဲဖြစ်နေတာ။ အိပ်မက်ကနိုးလာရင် လက်တွေ့မှာ နေရထိုင်ရခက်နေတာ။
အခုလည်း Seung Wan ညကမက်တဲ့ အိပ်မက်ကို အခုထိ ရင်တွေခုန်ပြီး ထိတ်လန့်နေတုန်း။ မတော်တဆ အိမ်ရှေ့မှာ ကားဟွန်းတီးသံများ ကြားရမလားဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ ဂဏှာမငြိမ်ဖြစ်နေရတယ်။
"သမီး ဘာဖြစ်နေတာလဲ အိမ်ကိုဧည့်သည်လာစရာများရှိလို့လား "
ဧည့်ခန်းမှာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်နေတာကို မြင်ပါများလာတော့ ဖခင်ဖြစ်သူက မေးလေတော့သည်။ Seung Wan ဆံပင်အနောက်ဖက်တွေကို လက်နဲ့ ထိုးဖွရင်း ရယ်ကျဲကျဲလုပ်နေလိုက်တယ်။
"မရှိပါဘူး ဒီတိုင်းလမ်းလျှောက်နေတာပါ "
"သမီးကြည့်ရတာ ဂဏှာမငြိမ်ဘူးနော်"
"တကယ် ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး"
ထပ်ပြီး လမ်းလျှောက်နေရင် ထပ်အပြောခံရနိုင်တာမို့ ကိုယ့်အခန်းထဲကိုပဲ Seung Wan ပြန်လာလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်ပြန်တယ်။
တကယ်တော့ တစ်ယောက်ယောက်ကို ရင်ထဲထည့်ပြီး အသက်ရှင်နေထိုင်ရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်။ ပျော်ရသလောက်ကို နာကျင်ဝမ်းနည်းစရာတွေကလည်း ထပ်တူထပ်မျှရှိတယ်။
