This Is My Kingdom 2

First Round

Üstüme aynada son kez bakıp kılıcımı düzelttim ve derin bir nefes aldım.

Leon iki gün önce bir mektup yazıp bugün için turnuva yerini söylemişti ve birazdan oraya gidecektik.

En iyi halimde olmam gerekiyordu.

Güçlü, dik duruşlu, gerçek bir kral gibi.

İçten içe tükenmiş olduğumu göstermemem gerekiyordu.

Normalde böyle zamanlarda yanımda ya Alec olurdu ya da Clary.

Clary olsa şu kapıdan girip "Çok iyi gözüküyorsunuz prensim." Diyerek yanağımdan öperdi ve bana sarılırdı. "Merak etmeyin, bu turnuvayı siz kazanacaksınız."

Ya da Alec olsa "Dudaklarını yeme, sen stresli olunca dudaklarını yersin." Deyip gülümser, "Aklından beni çıkarma, her zaman yanındayım." Deyip dudaklarıma bir öpücük bırakırdı.

Şu an ikisi de yoktu ve bugün kader günüydü.

Aynada tekrar kendimi süzerken odanın kapısı tıklatıldı. Gelebilirsin sözümden sonra içeriye Maryse ve Isabelle girmişti.

Maryse...

Isabelle'i az çok görmüş ve tanıma şansım olmuştu. Güçlü bir kızdı ve bunun nedenini Maryse'i tanıyınca anlamıştım.

Şu süreçte Alec konusunda en çok desteği bana veren kişi bu kadın olmuştu.

Tek bir kere üzüldüğünü, ağladığını ya da kuşkuya kapıldığını görmedim. Bu süreçte dimdik durmayı başarmıştı.

"Oğlum güçlüdür, onu yıkmak için fazlası lazım. Ben Clary hakkında endişe duyuyorum çünkü onun saf bir kalbi var." Deyip durmuştu. Jace ve Alec nasıl bu kadar sağlam iki karakter olmuş daha iyi anlamıştım. Böyle bir anneniz varsa yanında diğer özellikle geliyordu.

"Çok harika görünüyorsun." Dedi Isabelle yanıma gelerek. "Biliyorum, Clary veya Alec gibi olamaz benim desteğim ama yanında olduğumuzu söylemek için geldik. Babam ve Max Jace'in yanına gittiler, biz de sana geldik."

"Teşekkür ederim." Diyerek onlara dönmüştüm. Elim hala kılıcımda duruyordu.

"Sen çok kararlısın ve bu iyi bir şey." Dedi Maryse öne çıkarak. "Sana güveniyorum, oğlumu bana geri getireceksin."

"Ben de kendime güveniyorum. Teşekkür ederim."

Maryse bana sıkıca sarıldığında ondan destek almak istercesine kendimi ona teslim ettim.

Uzun zamandır bir anne şefkati göremediğim için onun bana sarılışı içime huzur dolmasını sağlamıştı.

Sanki annem onun kollarından bana sarılıp destek vermek istiyordu.

"Teşekkür." Dedim ona sarılmayı keserken. Annemin bir yerlerden beni izlediği hissi ile gülümsedim.

Sana da teşekkürler anne...

....

Hep beraber yola çıktıktan kısa bir zaman sonra sınırın biraz ötesinde bulunan ve Leon'un düello için hazır hale getirdiği büyükçe meydana varmıştık.

Burası bu tarz düeloolar için kullanılan bir yere benziyordu. Etrafta seyircilerin oturması için yuvarlak bir oturma alanı vardı ve ortası da dövüş için ayrılmıştı.

Leon'un yeri ise en baştaydı ve onu henüz görememiştim.

Biz bize ayrılan bölüme geçip oturduktan sonra insanların konuşmaları kulağıma gelmeye başladı.