Derin Düşünce / GxG

031- D&D Kaybetme Korkusu

(: keyifli okumalar :)

...

Kapıdan gözümü ayırmadan, koluna sabitlenmiş şekilde bakıyordum. Dışarıdaki kişinin her yüklenmesinde biraz daha açılacak gibi oluyordu kapı. Soğukkanlılığımı korumaya çalışarak etrafıma bakındım ve şöminenin yanındaki odun parçalarından gözüme kestirdiğim birisini elime aldım hemen.

Kapıdan birkaç metre geride, gardımı alıp beklemeye başladım. Asla korku yoktu içimde. Enteresan bir şekilde Derin'i koruma içgüdüsü içimdeki korkuyu silip atmıştı. Savaşçı ruhuma bürünmüştüm yıllar sonra yeniden. İçimde yeniçerilerin Allah Allah nidaları ve Kızılderililerin savaş çığlıkları yankılanıyordu resmen. ~Gel bakalım her kimsen, geleceğin varsa göreceğin de var şerefsiz!~

Kapı artık kırıldı kırılacak durumuna geldi. Derin'in ufacık zarar görebilme ihtimali içimdeki canavarı uyandırmıştı. Derin'e arkama geçmesi için seslendim ama cevap vermedi! Gözümü kapıdan ayırmadan bir kez daha seslendim yine sesi çıkmadı. Arkamı dönüp odayı kolaçan ettim ve Derin'i göremedim. ~Saklanmış olabilir mi ki acaba? Belki de kendini banyoya falan kapatmıştır.~ Bütün dikkatimi kapıdan uzaklaştırıp, küçücük odada Derin'i aramaya başladım. Esas olan Derin'di çünkü.

Büyük bir gürültü koptu ve ben tekrar gürültünün geldiği yere başımı çevirene kadar bir el boğazıma yapıştı bile. ~Savunmasız yakalandım!~ Elimdeki sopayı bir hışımla benden alııp uzağa atan adamın, sabahki sarhoş olduğunu farkettim o an. ~Şaşırmadım bile buna. Tabii ki o pislik olacaktı!~ Boğazımı adamın ellerinden kurtaramıyordum ama umrumda da değildi, Derin hâlâ ortada yoktu. ~Derin'i bulmalıyım. Başına bir şey gelmiş olabilir. Derin'i bul!~ Hiçbir yerde göremedim. ~İşte şimdi korkmaya başla Deniz. Umarım banyodadır ve adam onu asla görmez!~ Başına bir şey geldiğini düşündükçe daha çok korkmaya başladım. Tekmelerle kendimi kurtarmaya çalıştım elinden ama çok başarılı olduğum söylenemezdi. Yakalamıştı bir kere beni, bırakması kolay olmayacaktı. Benden çok daha güçlüydü maalesef ve benim boğazım adamın ellerinin arasındaydı. ~Bütün kozlar ondan yana! Kahretsin! Bu herif bu kadar iri miydi yaa? Sabah hiç böyle değildi. Bir anda bu kadar güçlenmiş ve irileşmiş olamaz.~

Nefes almakta zorlandıkça, gözlerim kararmaya ve gücüm tükenmeye başladı. Hiç beklemediğim bir anda boğazıma sarılarak gerçekten gafil avlamıştı beni. ~Derin'i ararken dikkatim dağılmasaydı böyle bir şey asla olmazdı, bu fırsatı vermezdim ona. O kadar savunma dersleri boşa gitti.~ Beni duvara yaslamış ve elini asla gevşetmemişti. Bütün odayı tamamen olmasa da artık daha iyi görebiliyordum. ~Lanet olsun!~ Derin hâlâ yok ve nefes almam gittikçe zorlaşmaya başladı. ~Ah sevgilim! Her şey buraya kadarmış. Şu kısacık zamanda en mutlu günlerimi bana yaşattığın için sana sonsuz teşekkürler.~

Ne yaparsam yapayım kurtulamıyordum elinden. Bir süre sonra adamın yüzündeki o korkunç ifadeyi, gözbebeklerinin yerinden fırlayacakmış gibi bakışını bile bulanık görmeye başladım. Elini göğüslerimde hissettiğimde artık benim adıma her şeyin bittiğini anladım! Derin'i görür gibi oldum o an hayâl meyâl. Aklım benimle oyun oynuyor olabilirdi çünkü Derin'i arasamda bulamamıştım o ana kadar. Yine de son bir güçle "Derin kaç!" demeye çalıştım. Umarım beni duymuştur... ~Benden sonra lütfen Derin'e bir şey yapamasın Allah'ım. Ben her şeye razıyım, yeter ki ona bir şey olmasın. Kaç sevgilim... Hoşça kal sevgilim!~

Adamın eli bir anda gevşedi... Beni bırakıp birkaç adım geriledi. Ben can havliyle ciğerlerime oksijen doldurmaya çalışırken, deli gibi öksürmeye başladım. Kolumdan tutarak kaldırıp, beni dik tutmaya çalışanın Derin olduğunu anladığımda hissettiğim rahatlık, bütün endişemi ve korkumu yok etti. Buradaydı Derin. Yanımda, yanıbaşımda. ~Ölmediysem şayet, Derin iyi görünüyordu.~ O beni kontrol ediyordu iyi miyim diye ben de onu. Hiçbir yerinde bir iz falan görmedim. ~İyiydi sevdiğim. Çok şükür!~