Dissonance of Two Hearts (Book 2)

CHAPTER FIVE

CHAPTER FIVE

GULAT. Hindi pagkapaniwala.

Iyon ang reaksyon ni Austin sa walang babalang pagyakap sa kanya ni Theo. Hindi basta-bastang yakap dahil sobrang higpit na hindi siya makawala.

Nakasubsob ang mukha nito sa pagitan ng kanyang balikat at mukha, sa leeg niya. He also clearly heard his sobs. His reaction was not the one he expecting. Ang ini-expect niya ay lalayo ito at iiwas sa kanya, na mahihiya itong pakiharapan siya pagkatapos ng mga ginawa nito.

Pero bakit ganoon? Wala siyang madamang galit sa ginawa nito dahil may parte sa kanya na na-miss ito katulad ng paulit-ulit na sinasabi nito.

"I missed you so much. I'm happy seeing you again."

He missed him also. Itanggi man niya o tanggapin sa sarili, na-miss niya rin ito. And his heart was pounding hard. It was like he came from a marathon running nonstop. There is also a bugging voice saying that he should return the hug tightly. Ngunit mas pinairal pa rin niya ang matinong bahagi ng pag-iisip niya. Handa na siyang itulak ito palayo sa kanya nang gumalaw ito. Mula sa pagyakap sa kanya ay inilayo siya nito. Theo cupped his face then looked at him intently. He now saw clearly the longing in his eyes. Malinaw na rin niyang nakita ang luhang namumuo sa gilid ng mata nito pati ang dumaloy sa pisngi. Pinaghalong saya at lungkot ang makikita sa mukha nito.

"Na-miss kita ng sobra, Austin. Hinintay ko ang araw na muli tayong magkita. Ngayon na nandito ka na hindi na kita papakawalan pa. Nagsisisi ako sa mga nagawa ko sa 'yo noon at gusto kong bumawi. Mahal pa rin kita, sobra."

What he said made him speechless and immobile. Ang balak niya sanang paglayo rito ay nawala sa isip niya dahil tila nabingi siya sa huling sinabi nito na sinabayan pa ng malakas na pagkabog ng puso niya. Baliw na siguro siya sa nararamdaman. But he needs to be sane. With all his will he pushed Theo. Ikinagulat nito ang ginawa niya.

"Austin..."

"Huli na para sa sorry mo, Theo. Things changed. Salamat. Iyon na lang ang pwede kong sabihin sa 'yo ngayon. Don't worry also because I already forget  the things that you have done in the past."

"Kung nakalimutan mo na ako hindi pa."

"Then it wasn't my fault if what you did still haunts you."

"Yes. It still haunting me but not just because of resentment. Not only resentment but also with love. Alam ko ang pagkakamali ko at handa akong harapin ang parusa mo. Mahal na mahal na mahal pa rin kita. Ilang beses kong hiniling na sana magkita tayo sa mga mahahalagang araw sa buhay ng pamilya natin. I'm always looking forward to see your face, your smile, your changes and how far did you go. Nagsisisi ako na hindi mo ako kasama sa pagkamit ng mga pangarap mo dahil sa nagawa ko."

"Hindi ko na kasalanan 'yon. You should know how to read between the lines, Theo. Sa tingin mo, bakit hindi ako pumupunta sa mahahalagang okasyon ng pamilya natin at pinili ko na lumayo?" Hindi ito nagsalita kaya nagpatuloy siya. "Its because I don't want to see you. Oo, napatawad na kita pero hindi madaling makalimot, Theo. You broke my heart and torn it into pieces. You know how devastated I am before that was why I chose not to see you. Hindi ko na rin kailangan ang sorry mo lalo na ang pagmamahal mo."

"Alam ko," mapait nitong sabi. "Kaya nga handa akong gawin ang lahat para mahalin mo ulit. Just give me a chance, Austin. Just one chance and I'll prove my love to you."

"Hindi ko na kayang magbigay ng isa pang pagkakataon sa taong nagkamali." He said coldly.

"Ganyan ka rin ba sa mga estudyante mo." What Theo said made him speechless. Hindi niya inaasahan ang tanong nito.