Dissonance of Two Hearts (Book 2)

CHAPTER THIRTY-FOUR

AUTHOR'S NOTE

HELLO, GUYS! Pagkatapos ng maraming linggo na pagkatengga ay heto na po ang chapter. I just need to update para malaman at masabi ko na kahit papaano ay umuusad ako, but, sadly after this chapter hindi ko pa alam kung kailang naman ang next. You see, I'm stuck and I don't know of I'm doing the right thing. Maraming factors po kasi ang nagpapabagal sa akin.

Una, ang technicality ng mga pangyayari. I need to do some research para hindi naman magmukhang minadali at sulat na lang ng basta ang mangyari.

Pangalawa. Nu'ng nasa last week na ng August ay nagkaroon ng emergency which is naospital ang lola ko at nag-stay sa ospital ng halos isang linggo.

Pangatlo, busy po ako kasi may pinapaayos dito sa bahay at helper ako. LOL. Ang dami kasing project at sa dami ng iniisip ay wala na akong maisip na eksena.

Pang-apat, ewan ko ba at naiisip ko na huwag na munang ipagpatuloy ito at magsimula naman ng bago. I'm lacking in motivation. Hindi ako makaariba. Dagdagan pa na sumasalakay sa akin ang insecurity at doubt ko sa sarili ko. Sometimes I can't stop myself from being negative. Masyadong maraming issue at katanungan sa part ko. LAGI KONG TINATANONG KUNG MAY NAGBABASA BA O NAE-ENJOY mg mga MAMBABASA ang sinulat ko. Since the day I started posting my stories, that was the thought that always playing in my mind. Ang hirap naman kasi na wala akong makuhang reaksyon. Don't get me wrong about this. Sinasabi ko na sapat na ang komento ng ibang reader pero paano naman ang iba? I always wanted interaction with the people who reads my stories. Huwag niyo naman pong ipagkait. MOTIVATION. That was the thing that I always need. Kung wala iyan, then, maybe, I'll just wait for it and go back from being a reader again.  Thank you.

CHAPTER THIRTY-FOUR

I'M sorry for the pain that I've caused you, Austin. I'm wrong on everything that I have done. Blaming you everything that happened  was a big mistake in my part. Again, I'm sorry. Dapat nilawakan ko pa ang pang-unawa ko. Dapat inintindi kita at isinalang-alang ang nararamdaman mo. Sorry for being selfish. Sorry for realizing my mistakes just now. Sorry for being late and making  things hard for the both of us. I still love you, I really do. Ikaw pa rin ang sinisigaw ng puso ko. Let me heal your broken heart again. Make me responsible for it once again. Let me give you happiness. Let us start anew. Or better yet, ipagpatuloy natin ang nasimulan natin. Ikaw pa rin ang gusto kong makasama hanggang sa pagtanda ko. Ikaw pa rin ang gusto ko na makasama sa pagbuo ng sarili kong pamilya. Bubuhayin ko kayo ng mga anak mo. I'll be more responsible. I'll be more considerate. I'll be more loving. I'll do everything for the both of us, for our family. Hintayin mo ang pagbabalik ko. For now, I'll be doing some important things. When I get back, I'll marry you. I love you, Austin. So much. I love you. Again, I'm sorry.

After pressing the send button and making sure that it was sent, Theo put back his phone inside his pocket. Kung may oras pa sana siya, sasabihin niya iyon ng personal kay Austin. Nagkataon kasi na araw na ng flight nila ngayong araw. Things are sudden. When he talked about it his mother booked a flight immediately. Madali nitong nagawa iyon dahil sa connections nito.

But for now, sapat na muna sa kanya ang pagpapadala ng mensahe kay Austin. Malaki ang tiwala niya na mababasa nito iyon at panghahawakan ang mga salita niya. Kampante rin siya na mahal pa rin siya ni Austin at hindi ito tumigil kahit na nahirapan ito. Hindi ito basta-basta susuko sa pagmamahalan nilang dalawa.

"Nakapadala ka na ba ng message kay Austin?"

Napatingin si Theo sa mommy niya. "Yes, 'my, I already did."