ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၅)

"ငါ ကျောင်းထွက်ရတော့မယ် ဇံထူး"

ဆေးရုံဆင်းပြီးသည့်နောက်ရက်များတွင် စံလင်းတစ်ယောက် အိမ်တွင်းအခြေအနေအလုံးစုံအား နားလည်သဘောပေါက်ခဲ့ပြီမို့ ကျောင်းထွက်ရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ခြင်းသာဖြစ်တော့သည်။ ဒါတောင် ကိုးတန်းနှစ်ကလေးကို အားတင်း၍ပြီးအောင်တတ်ရန်ကြိုးစားနေဆဲ။ သို့သော်လည်း အခြေအနေအရပ်ရပ်ကို ကာယကံရှင်သာ အသိဆုံးပေမို့။

"ဘာလို့ထွက်မှာလဲ။ မင်းကလည်းကွာ ဆယ်တန်းတော့အောင်မှဖြစ်မယ်လေ။ ဖြစ်နိုင်ရင်မထွက်ပါနဲ့ကွာ။ ငါကူညီနိုင်တာရှိလည်း ပြော။ ငါအစွမ်းကုန်ကူညီပေးမယ်။ ကျောင်းတော့မထွက်ပါနဲ့"

စံလင်း​၏ ကျောင်းထွက်မည်ဟူသော စကားအဆုံး ကာယကံရှင်ထက်ပင် ပိုမိုစိုးရိမ်နေသူမှာ ဇံထူးပင်ဖြစ်လေတော့သည်။

"မင်းတတ်နိုင်တာမျိုးမဟုတ်ဘူးဟ။ မင်းစေနာကိုတော့ ငါသိပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အခြေအနေက မထွက်လို့ရမနေဘူးဟ။ စားဝတ်နေရေးကရှိသေးတယ်"

တစ်နှစ်နီးပါးခင်မင်ခဲ့သောအချိန်ကာလတစ်ခုတွင် စံလင်းနှင့်ဇံထူးနှစ်ဦးစလုံး ညီအစ်ကိုရင်းများပမာခင်မင်နေကြပြီဖြစ်သလို တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်လည်း အတော်အသင့်သိရှိနေကြပြီ။

"ဦးလေး မသက်သာဘူးလား"

"အေး။ မသက်သာတဲ့အပြင် ပိုဆိုးလာတယ်"

ကျောက်ကပ်တစ်ခြမ်းပျက်စီးနေသည့်ဖခင်အတွက် ကျန်ကျောက်ကပ်တစ်ခြမ်းကို လစဉ်ဆေးနေရသည့် ဆေးစရိတ်။ ထို့အတူ ညီမငယ်ကလေး​၏ ကျောင်းစရိတ်၊ အိမ်​၏စားစရိတ် စသဖြင့် စရိတ်များပင် အလျင်မီသည်မရှိသော စံလင်းတို့အိမ်အတွက်
ဆယ်တန်းကို အေးအေးဆေးဆေးဖြေရန် စံလင်း ယုံကြည်ချက်မရှိပါ။

"ဒီစာမေးပွဲတော့ ဖြေလိုက်ပါကွာ။ ဘယ်လောက်မှလည်းမလိုတော့တဲ့ဟာပဲ။ ဆယ်တန်းဆက်တက်ဖို့ကတော့ မင်းသဘောပါ"

"အေးပါ။ ငါလည်း အခုချက်ချင်းထွက်မယ်မပြောပါဘူး။ ဒီစာမေးပွဲတော့ဖြေမယ်။ ပြီးရင်တော့ တစ်နှစ်လောက်နားပြီး ပိုက်ဆံလေးစုချင်တာ။ နို့မိုဆို မင်းသိတဲ့အတိုင်းပဲ ဟိုမိန်းမက ကြည်တာမဟုတ်ဘူး။ ငါလည်း ဆယ်တန်းမအောင်ပဲ ထောင်ထဲရောက်တော့မယ်"