ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၃၄) Zawgyi

"ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္ခန႔္မယ္လို႔ေျပာလိုက္တာလား"

"ဟုတ္တယ္။ ေမာင္ရင္နဲ႔ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ပါရေစ"

ေက်ာင္းမၿပီးခင္ပင္ အလုပ္သင္အေနျဖင့္ဝင္ခဲ့ရသည့္ ကုမၼဏီမွ သူေဌးက အလုပ္သင္ကာလၿပီးဆုံးသည့္ေန႔တြင္ပင္ အျမဲတမ္းဝန္ထမ္းအျဖစ္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရန္ ကမ္းလွမ္း​လာသည္။

"စာခ်ဳပ္ကို ေသခ်ာေလးဖတ္ပါ။ နားမလည္ရင္ ျပန္ေမးနိုင္တယ္ေနာ္"

"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"

လက္ထဲေရာက္ရွိလာသည့္ စာခ်ဳပ္ကေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္း စံလင္း ဝမ္းသာမဆုံးျဖစ္ေနမိသည္။

ဤေခတ္၊ ဤအခါတြင္ အလုပ္တစ္ခုရဖို႔မလြယ္ကူလွ။ ထိုက္သင့္သည့္ ပညာအရည္အခ်င္းရွိသည့္တိုင္ "အေတြ႕အၾကဳံ ရွိရမည္" ဟူေသာ ေဘာင္အတြင္းမွ အလုပ္ေခၚစာမ်ားေၾကာင့္ စားဝတ္ေနေရးေျပလည္ရန္လုံေလာက္မည့္ လစာတို႔က ဘြဲ႕ရၿပီးစ သို႔မဟုတ္ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကဳံနည္းသည့္ လူငယ္တို႔အတြက္ အလွမ္းေဝးေနဆဲ။

ရေတာင့္ရခဲ အခြင့္အေရးျဖစ္သည္မို႔ စံလင္း အထူးအေထြ မစဥ္းစားလို။ စာခ်ဳပ္ပါအခ်က္အလက္မ်ားကိုအေသအခ်ာ ခပ္သြက္သြက္ဖတ္လိုက္သည္။ ပုဂၢလိက ကုမၼဏီတို႔​၏ ထုံးစံအတိုင္း ႏွစ္ႏွစ္စာခ်ဳပ္ျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ စံလင္း အလုပ္တစ္ခု တရားဝင္ရလာခဲ့ၿပီ။

"ေလာေလာဆယ္ေတာ့ စာရြက္စာတမ္း ဘာသာျပန္တဲ့ကိစၥပဲ အရင္ႀကိဳးစားေပးပါဦး ေမာင္စံလင္း။ Tour တစ္ခုလုံးကို တာဝန္ယူဖို႔က် မင္းမွာ အေတြ႕အၾကဳံေတြ လိုေသးတယ္မလား"

"ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး"

"ေအးကြာ။ က်န္တာေတာ့ ခ်ိဳႏြယ့္ဆီကသာ သင္။ သူမင္းကို အမ်ားႀကီိးကူညီေပးနိုင္မွာပါ"

မခ်ိဳႏြယ္ဆိုသည္မွာ စံလင္းတို႔ ခရီးသြားကုမၼဏီမွ Tour Operator အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ စံလင္းကို ေထာက္ခံေပးသည့္ အမ်ိဳးသမီးဆိုလၽွင္လည္း မမွားေပ။

"ေရွ႕ေလၽွာက္ ႀကိဳးစားေပးပါဦး ေမာင္ရင္ေရ"

"စိတ္ခ်ပါ ဦးေလး။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္"