ချည်တိုင် [ Philophobia ]

ခ်ည္တိုင္

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက သူတို႔ငယ္စဥ္ကႏွင့္မတူေတာ့ အရာရာေျပာင္းလဲခဲ့ေလၿပီ။

စံလင္းငယ္စဥ္က ေက်ာင္းတြင္စားခဲ့ဖူးသည့္ ငါးက်ပ္တန္ သၾကားလုံးသည္လည္း ယခုအခါ အေႂကြအမ္းသည့္ ငါးဆယ္တန္အရာေလးေတြျဖစ္လာၾကသည္။ ထိုစဥ္က ၾကားခဲ့ဖူးသည့္ သီခ်င္းသံခပ္ေအးေအးတို႔ေနရာတြင္လည္း အျမန္သီဆိုရသည့္ ရက္ပ္သီခ်င္းမ်ားက အစားထိုးဝင္ေရာက္လာၿပီ။ သူတို႔ေတြပင္ အသက္အရြယ္တစ္ခုေရာက္လာၾကၿပီမလား။

"ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ စုန္း"

"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီတိုင္း"

ကားေမာင္းေနရင္း သူ႔ကို သိခ်င္စြာ ေမးျမန္းလာသည့္ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ ျပည့္ၿဖိဳးက မေက်နပ္သည့္ဟန္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပန္​၏။

"အေရွ႕ကိုၾကည့္"

"အင္း"

ျပည့္ၿဖိဳးသည္ပင္ ယခင္ကလို မွုန္သုန္သုန္ေကာင္ေလးမဟုတ္ေတာ့သည္ကို သူဝန္ခံပါရဲ့။

ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လၽွင္ ခရီးရွည္ႀကီးတစ္ခုကို သူတို႔ အတူတကြ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရသည္။ ႏွစ္အေတာ္ၾကာ အတူရွိခဲ့ၾကသည့္သံေယာဇဥ္က မ်က္စိတစ္မွိတ္ကေလးတြင္ပင္ ဤမၽွ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီမွာ ယုံနိုင္စရာပင္မရွိပါေလ။

"မင္းကေလ ေက်ာင္းတုန္းက တကယ္ အျမင္ကပ္ဖို႔ေကာင္းတာ"

"စလာၿပီ"

သူ႔စကားေၾကာင့္ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္က ျပဳံးကာ ေျပာေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေန႐ုံမွအပ။

"ငါလည္း ေဂါက္တာပါ ေပါင္ေပါင္ရာ။ မင္းကိုမွ ႀကိဳက္မိရတယ္လို႔။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ယုံခ်င္စရာကိုမရွိတာ။ အဲ့ဒီတုန္းက မင္းငါ့ကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အနိုင္က်င့္ခဲ့လဲ"

႐ုတ္တရက္ ကားကို ရပ္ကာ သူ႔ဘက္လွည့္လာသည့္ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္။ ပတ္ဝန္းက်င္အရ ျပည့္ၿဖိဳးေဒါသကို ဆြမိျပန္ၿပီဟု သူခံစားလိုက္ရ​၏။

"စုန္း"

"ေအး မေျပာေတာ့ဘူး။ မေျပာေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စိတ္မတိုနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား"