ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၃၉) Zawgyi

"စံလင္း စံလင္း"

အိပ္မွုန္စုံမႊားျဖင့္ သူမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေလေတာ့ အသံလာရာက အိမ္ေရွ႕ခန္းမွျဖစ္ေန​သည္။ အနားရွိဖုန္းမွ နာရီကေတာ့ မနက္ရွစ္နာရီတိတိကို ညႊန္ျပလၽွက္။

႐ုံးပိတ္ရက္တြင္သာ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ရသည့္ သူ႔အဖို႔ တနဂၤေႏြေန႔​၏ မနက္ခင္း ရွစ္နာရီဟူသည္က အမွန္ပင္ အိပ္ေကာင္းေနသည့္အခ်ိန္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ မက္လက္စ အိပ္မက္ကေလးပင္ ေကာင္းခန္းေရာက္လုဆဲဆဲကာလ။

"ဘယ္သူလဲ"

အိပ္ရာမွလူးလဲထကာ အဝတ္အစားတို႔ကိုျပဳျပင္ရင္း အိမ္ေရွ႕ခန္းဆီထြက္လာမိေတာ့ ဖိနပ္ခၽြတ္ေလွကားတြင္ရပ္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦး။ တစ္ဦးကား သူတို႔ရပ္ကြက္​၏ မနက္ခင္းအတြက္မရွိမျဖစ္ ၊ ပဲျပဳတ္သည္ အန္တီႀကီး၊ တစ္နည္း ရပ္ကြက္မွ အင္တာနက္ဟုပင္ ေခၚတြင္သည့္ ေဒၚစိန္လွ။ က်န္တစ္ဦးကေတာ့ သူတို႔ ရပ္ကြက္မွဟုတ္ပုံမေပၚလွ။ အဝတ္အစား သားနားစြာ ဝတ္ထားသည့္ လူကုံထံ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ေနသည္။

"ေဒၚစိန္လွ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲဗ်"

"နင္ကဟယ္ ၿပီးမွ စပ္စု။ ဒီက ညီမေလးက နင့္အိမ္ကို ေမးလို႔ ငါလိုက္ပို႔ေပးတာ"

တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ေသာ့ကိုယူကာ သံပန္းကိုဖြင့္ေပးေလေတာ့မွ ႏွစ္ဦးသား အလ်င္အျမန္ အိမ္ထဲဝင္လာၾကသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးက ျမန္မာဝတ္စုံကို ႂကြႂကြရြရြဝတ္ထား​၏။ ဆံပင္တိုႏွင့္ျဖစ္ေစကာမူ အသက္အရြယ္ႏွင့္လိုက္ဖက္သည့္ က်က္သေရရွိမွုတို႔ကေတာ့ ေလ်ာ့မသြားေပ။

"မင္း အန္တီ့ကို မွတ္မိလား"

ခပ္ျပတ္ျပတ္ထြက္လာသည့္ အသံတို႔က ရင္းႏွီးသည္ဟု ခံစားရသည့္တိုင္ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း စံလင္း မေသခ်ာ။ ခပ္ေရးေရးစဥ္းစားမိသမၽွ မွတ္ဉာဏ္ေတြထဲ ဤအမ်ိဳးသမီးကရွိမေနပါ။

"စိတ္မရွိပါနဲ႔ အန္တီ။ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိလို႔"

"ယဥ္မင္းဟန္။ အန္တီ့နာမည္ ေဒၚယဥ္မင္းဟန္။ မင္းသိေအာင္ေျပာရရင္ေတာ့ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္ရဲ့အေမေပါ့"