ချည်တိုင် [ Philophobia ]

Philophobia - 2 (ZG)

မိုးအကုန္ေဆာင္းအကူးရာသီျဖစ္သည္မို႔ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ ေနမင္းႀကီးက ျမဴခိုးတို႔အၾကား တစ္ဝက္တပ်က္ ပုန္းလၽွိုးကြယ္လၽွိုးျဖင့္ အလင္းေရာင္ျဖာက်လို႔ေနသည္။

"သား မင္းေမာေနၿပီလား"

ေယာက္်ားေလးဆိုလၽွင္ ခႏၶာကိုယ္က်စ္က်စ္လစ္လစ္ရွိရမည္ဟူေသာ ဖခင္ျဖစ္သူ​၏ တထစ္ခ်ယုံၾကည္မွုေၾကာင့္ မနက္ခင္းေလ့က်င့္ခန္းကို အေၾကာင္းအရင္းမရွိပုံမွန္လုပ္ေနရသည္မွာ ယခုဆိုလၽွင္ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးပင္ျပည့္ေတာ့မည္။ ဇံထူး ေက်ာင္းေျပာင္းကတည္းက ဆိုပါေတာ့။

" ရတယ္ အေဖ"

ဤကဲ့သို႔ ေလ့က်င့္ေပးမွုမ်ားေၾကာင့္လည္း အသက္တစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္သာရွိေသးသည့္ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္သည္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ဖက္စြာ ရွည္လ်ားေသာအရပ္အေမာင္းႏွင့္ ေတာင့္တင္းေသာ ခႏၶာကိုယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္ ေယာက္်ားပီသေသာ လူပ်ိဳေပါက္ကေလးအျဖစ္ ေကာင္းမြန္စြာ အရြယ္ေရာက္ေနလာခဲ့ၿပီမလား။

" မိုးရြာေတာ့မယ္ထင္တယ္ သားေရ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ျပန္စို႔"

က်ဳံးအေရွ႕ဘက္တြင္ရပ္ထားသည့္ ဆိုင္ကယ္ေလးေပၚ ဦးၿဖိဳးေအာင္က လွမ္းတတ္ေတာ့ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္က အေနာက္မွ အလိုက္တသိ ခြလၽွက္လိုက္ပါလာရသည္။

ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းကို ျဖတ္ေမာင္းရင္း အိမ္ရွိရာ ေျမာက္အရပ္သို႔မ်က္ႏွာမူမိေတာ့ မည္သည့္အခ်ိန္ျဖစ္ေစ မရိုးလွေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည့္ မႏၲေလးေတာင္ႀကီးက လြမ္းေဆြးဖြယ္ မွိုင္းညိဳ႕စြာ....

" အေဖ... အေမနဲ႔ စကားေျပာၿပီလား"

ဆိုင္ကယ္သံ၊ ေလသံ ႏွင့္ ကားသံတို႔ၾကား ျပည့္ၿဖိဳး အသံကို ျမႇင့္ကာ ဖခင္ျဖစ္သူကို မရဲတရဲ ေမးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အတန္ၾကာသည္အထိ အေျဖကေတာ့ရွိမလာခဲ့သည္မို႔ သူ ဆိတ္ဆိတ္ေနရင္းသာလိုက္လာမိေတာ့သည္။

ေဘးဘီမွ ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည့္ ကားမ်ားမွ ေလသံတို႔ကလြဲ၍ အရာရာ တိတ္ဆိတ္လၽွက္။ ဦးၿဖိဳးေအာင္သည္လည္း ရိုးရာမပ်က္ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနလို႔....

"ျပန္လာၾကၿပီလား"

ၿခံဝန္းမွဝင္ကာ အိမ္အဝင္ဝတြင္ ဆိုင္ကယ္ကေလး ထိုးရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ မိခင္ျဖစ္သူ၏ အႏွစ္မပါေသာ အေပၚယံစကားသံတို႔က ဦးစြာဆီးႀကိဳသည္။ ဤသည္မွာလည္း ထုံးစံပါပဲ။