ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၃၁) Zawgyi

မိုးရာသီ​၏ ေလထန္ေသာေန႔တစ္ေန႔.....

အဆင္ေျပသလိုေနရင္း အဆင္ေျပေနၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး​၏ အိမ္ကေလးကေတာ့ ေန႔လည္ခင္း​၏ ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးေအာက္တြင္ အနည္းငယ္မၽွပင္လွုပ္ရွားမွုရွိမေနေသးေပ။

"ေဒါက္ ေဒါက္"

ကန႔္လန႔္ကာ ဆီမွလာသည့္ ေနျခည္တန္းက ဧည့္ခန္းအတြင္းျဖာက်လၽွက္ရွိေန​၏။ အနည္းငယ္လွစ္ထားသည့္ ျပတင္းတံခါးဆီက ေလစိမ္းတို႔ေၾကာင့္ အနီးအနားရွိ ပန္းအိုးကေလးက မယိမ္းခ်င္ ယိမ္းခ်င္ ျဖတ္ခနဲ ယိမ္းသြားသည္။

"ေဒါက္ ေဒါက္။ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္"

စံလင္း​၏ အိပ္ခန္းတံခါးေလးက ျဖည္းညႇင္းစြာပြင့္လာသည္။

"ဘယ္သူလဲ"

အိပ္ေရးမဝ၍ က်ိန္းစပ္ေနသည့္ မ်က္လုံးကို အသည္းအသန္ပြတ္ရင္း တံခါးမႀကီးဆီေလၽွာက္လာမိေတာ့ အခ်ိန္က မနက္ ေျခာက္နာရီတိတိ။

"ျပည့္ၿဖိဳးဟန္ ရွိတယ္မလား"

တံခါးဖြင့္လၽွင္ ဖြင့္ခ်င္း ေတြ႕လိုက္ရသည္က တံခါး ဝတြင္ အေလာတႀကီးရပ္ေနသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး။

"ဟုတ္ကဲ့။ အန္တီက ဘယ္သူလဲခင္ဗ်"

"သူ႔အေမ"

ေျပာေျပာဆိုဆို စံလင္းကို တြန္းကာ ဧည့္ခန္းဆီဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္သြားရင္း ထိုင္သည္။

ခဲျပာေရာင္ ရွပ္အကၤ်ီႏွင့္ စတိုင္ေဘာင္းဘီအမည္းေရာင္ကို ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးဝတ္ကာ က်က်နန ထိုင္ေနပုံမွာ ဂုဏ္ေမာက္သည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွယ္။ ဆံေကသာတိုတိုႏွင့္ ျခယ္သထားသည့္မ်က္ႏွာကေလးက ေခတ္ဆန္သည့္အသြင္ကို အတိုင္းသား ေဖာ္ျပေနသေယာင္။

"မင္း ျပည့္ၿဖိဳးဟန္ကို ႏွိုးေပးမလား"

အနည္းငယ္ မာေၾကာလွသည့္ ေလသံျဖစ္လင့္ကစား ေဒါသျဖစ္ေနသည္ကအတိုင္းသားေပၚေနသည္။

"ဟုတ္ကဲ့။ ခဏေလးေနာ္ အန္တီ"

"အိုေကဓ"

ကပ်ာကယာ ျပည့္ၿဖိဳးအခန္းဆီ ေျပးကာ ႏွိုး႐ုံပဲရွိေတာ့သည္။ မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းအရင္းမွန္းမသိသည့္တိုင္ အေျခအေနမေကာင္းလွသည္ကိုေတာ့ စံလင္းရိပ္မိပါသည္။