ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၂၈) Zawgyi

ကမၻာေျမႀကီးေပၚမွ လူသားတစ္ဦး ေလၽွာ့နည္းသြားခဲ့ၿပီဟု ဆိုၾကပါစို႔။ သက္ဆိုင္သူ၊ ဆက္ႏြယ္ေနသူတို႔ကေတာ့ ထြက္ခြာသြားသူကို သတိတရ ရွိေနၾကမည္မွာ မလြဲဧကန္ျဖစ္ေသာ္လည္း အရာရာကေတာ့ မေျပာင္းမလဲ၊ ဤစက္ယႏၲရားႀကီးက ပုံမွန္လည္ပတ္လို႔ေနဆဲ။

" သတင္းစာ ေရာက္ၿပီ"

ေန႔စဥ္ မနက္ခင္းအေစာပိုင္းတြင္ ​ေရာက္လာေနက် သတင္းစာပို႔သူ ဦးေလးႀကီးက ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးဆြဲကာ သတင္းစာကေလး ထည့္သြားသည္အထိ ယႏၲရားဟာ ပုံမွန္လည္ပတ္လို႔ေနသည္။

"ႏြားနို႔ စစ္စစ္ေတြ"

တိုက္တန္းေရွ႕မွ အျမဲတေစျဖတ္ေနက် ႏြားနို႔သည္ အန္တီႀကီးကလည္း ပုံမွန္အတိုင္း တက္ႂကြေနဆဲ။ သူတို႔အဖို႔သာ တစ္ပတ္တာဟူေသာ အခ်ိန္ကာလက ရွည္လ်ားစြာ ကုန္ဆုံးခဲ့ျခင္းေလလား။

လူတစ္ကိုယ္ ဘဝကိုယ္စီျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနရေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ထားခဲ့သူႏွင့္ က်န္ရစ္သူသာ ကြဲျပားလိမ့္မည္။ မည္မၽွ ႏွေျမာတသကာ ဝမ္းနည္းေနပါေစဦး၊ ကိုယ္တိုင္ဘဝေရွ႕ဆက္ရန္အတြက္ေတာ့ ေန႔စဥ္ျပဳသမၽွ အမွုတို႔ကို တာဝန္ႏွင့္ဝတၱရားအရ ပ်က္ကြက္ျခင္းမရွိ ေဆာင္ရြက္ရေပလိမ့္ဦးမည္။ ဤသည္မွာလည္း လူ႔ဘဝေပကိုး။

" ျပည့္ၿဖိဳး မင္း ေက်ာင္းမသြားေသးဘူးလား"

"ခဏေနမွ"

"ေအး ေအး။ ငါသြားႏွင့္မယ္ေနာ္"

ဧည့္ခန္းတြင္ မလွုပ္မယွက္ထိုင္ကာ စီးကရက္ဖြာေနရွာသည္။ မ်က္လုံးအစုံသည္ ဝမ္းနည္းမွုေၾကာင့္ ရီေဝေနသလို မခံမရပ္နိုင္ျဖစ္ေနျပန္​၏။ အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းကို ဆုံးရွုံးခဲ့ရ၍ ျပည့္ၿဖိဳး ဝမ္းနည္းေနလိမ့္မည္။ ထိုအတူ ႏွုတ္ဆက္ခ်ိန္ေရာက္သည္အထိ ဆက္ဆံေရးမေကာင္းခဲ့သူမ်ားျဖစ္ခဲ့၍ ခံျပင္းကာ ႏွေျမာတသျဖစ္ေနလိမ့္မည္။

"ဒီ တစ္လိပ္ကုန္ရင္ လိုက္ခဲ့ေတာ့ေနာ္"

​ျပာခြက္အတြင္း သုံးေလးလိပ္ဆင့္ေနသည့္ စီးကရက္တို႔ကို မ်က္ကြယ္ျပဳရင္း သတိေပးကာေက်ာင္းသို႔ ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ သည္ရက္ေတြေတာ့ ရွိပါေစေတာ့ေလ။