ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၁၄) Zawgyi

ညေနခင္းအခ်ိန္အခါသည္ ေလအေဝွ႕တြင္ပါလာသည့္ ေနမင္း​၏ရနံ႔ျဖင့္အဆုံးသတ္​၏။ ပုစြန္ဆီေရာင္ဟု တင္စားၾကသည့္ ေနဝင္အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္သည္ အမွန္ပင္ လွပေနသည္ကေတာ့ ျငင္းဖြယ္ရာမရွိပါေလ။

ညေနေစာင္းအခ်ိန္ျဖစ္သည္မို႔ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ လူသံ၊ ကားသံတို႔ျဖင့္ဆူညံလၽွက္ရွိေနသည္။ အလုပ္ဆင္းသူတို႔​၏ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကေလးက တစ္ေန႔တာ စကားမျပတ္သညိ့ႏွယ္ ဆူဆူညံညံျဖင့္။

​အထပ္ျမင့္ျဖစ္သည္မို႔ ခပ္ယဲ့ယဲ့ေနေရာင္ကေလးက ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းကေလး​၏ ဝရံတာသို႔ အလင္းေရာင္ မွုန္ပ်ပ်ေပးေန​သည္။ ဝရံတာတြင္ေတာ့ ေတြေတြေငးေငးထိုင္ေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ဦးရွိေနသည္။ လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ ေဆးလိပ္ကေလးက မီးတရဲရဲျဖင့္။ တိုက္ခန္းေလးအတြင္းမွာေတာ့ ပကတိ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္လၽွက္လို႔။

"ျပည့္ၿဖိဳးလား"

"သက္သာလား"

မေရွးမေႏွာင္းေပၚလာသည့္ေမးခြန္းကို အလိုက္သင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ဟိုဟိုသည္သည္ၾကည့္မိသည္။

စံလင္း ေခါင္းထဲေနာက္က်ိက်ိျဖင့္နိုးလာခဲ့သည္မွာ မၾကာေသးေပ။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး နာက်င္ကိုက္ခဲေနသလို ေျခက်င္းဝတ္ဆီမွလည္း ေျခလွမ္း လွမ္းလိုက္တိုင္း ဆစ္ခနဲ၊ ဆစ္ခနဲခံစားေနရသည္။

" မင္း မနက္က အဖ်ားေတြတက္ေနတာ"

မီးဖိုခန္းအတြင္းမွ အသံထြက္ေပၚလာသည္မို႔ စံလင္း အံ့ဩသြားရသည္။ ပုံမွန္ဆိုလၽွင္ ဧည့္သည္မရွိသည့္အိမ္ေလးျဖစ္သည္မို႔ သူအံ့ဩေနသည္မွာလည္း မဆန္းလွေပ။

"ဇံထူး မင္းက ဒီကို ဘယ္လို"

"မင္းကို အိမ္ျပန္ေခၚလာရတာ ငါေလ။ မမွတ္မိဘူးလား"

စံလင္း ေသခ်ာေစရန္ျပန္လည္စဥ္းစားေနရ​၏။ တျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားမိေတာ့ မနက္အေစာပိုင္းက ကိစၥရပ္ ၊ အျဖစ္အပ်က္တို႔က ေခါင္းထဲသို႔ အစီအရီ တိုးဝင္လာၾကသည္မွာ ႐ုပ္ရွင္ျပဇာတ္တစ္ခုလို။

ေလွကားမွ ေျခေခ်ာ္က်ျခင္း၊ ယုယသြယ္ဆီမွ ပါးရိုက္ခံရျခင္း၊ နားေနခန္းတြင္ ဇံထူး ေဆးလိမ္းေပးေနျခင္း ၿပီးေနာက္ ျပည့္ၿဖိဳးဟန္ ေခ်ာ္လဲသည္ဟု သိရွိခဲ့ရျခင္း။