ချည်တိုင် [ Philophobia ]

(၃၅) Zawgyi

"ခရီးသည္မ်ားရွင့္။ မၾကာမီအခ်ိန္အတြင္း ထမင္းစားရပ္နားေတာ့မည္ျဖစ္ပါ၍ မိမိ​၏ တန္ဖိုးႀကီး ပစၥည္းမ်ားကို ကားေပၚတြင္ထားခဲ့ျခင္းမျပဳဘဲ တစ္ပါတည္း ယူေဆာင္သြားေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္ရွင္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္"

ကားစပီကာဆီမွ အသံခပ္စူးစူးက နားၾကပ္မွအသံကိုလြန္ကာ စံလင္းနားထဲသို႔ ႐ုတ္ခ်ည္း ေရာက္လာသည္။ အိပ္မွုန္စုံမႊား မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔မွာတအံ့တဩ။ သူအျမင္မမွားလၽွင္ ရန္ကုန္မွ စထြက္လာသည့္ ညဉ့္ဦးပိုင္း အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ မနက္ခင္း အခ်ိန္သို႔ပင္ေရာက္ေနေလၿပီမလား။

"လူေလး နိုးပလား"

ေဘးခုံရွိ အန္တီႀကီးက သူ႔ကို စိုးရိမ္တႀကီး ၾကည့္ရင္း စကားသံဝဲဝဲျဖင့္ အေျခအေနေမး​ရွာသည္။ စကားသံက အနီးစပ္ဆုံးေျပာရလၽွင္ ယိုးဒယားစကားသံႏွင့္တူ​၏။ စံလင္း ယခုတိုင္ေခါင္းထဲ တရိပ္ရိပ္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္ကေတာ့ အားအင္ျပည့္ဝေနသည့္ႏွယ္။

"ေျပပါတယ္ အန္တီ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲခင္ဗ်"

"အိတာ ဟိုက စထြစ္ကတီးကပဲ"

အေတာ္ကေလး ဝဲသည့္ေလသံကိုမွ အျမန္ေျပာေလသည္မို႔ စံလင္း နားမလည္နိုင္ျပန္။

"ဗ်ာ"

"ရွင္ အိပ္တာ ဟိုက စထြက္ကတည္းကတဲ့"

အေနာက္ခုံမွ သူတို႔ႏွစ္ဦးခုံကိုျဖတ္သြားသည့္ ေကာင္မေလးက ဘာသာျပန္ဆိုေပး​ရွာသည္။

"ဪ ဟုတ္လား အန္တီ"

တအံ့တဩျဖင့္ ဖုန္းကို ထုတ္ၾကည့္မိေတာ့ ဖုန္းစကရင္တြင္ ေပၚေနသည့္အခ်ိန္က 8:23 ဟူ၍ ညႊန္ျပေနေလသည္။ ဤအတိုင္းဆိုလၽွင္ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ည သို႔မဟုတ္ (၁၅) နာရီ နီးပါး သူအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ျခင္းမလား။

"မန္းစားမား။ ဆင္းေတာ့ ေကာင္ငယ္"

အန္တီႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို အေရွ႕မွဆင္းသြားသည္မို႔ စံလင္းလည္း ေက်ာပိုးအိတ္ယူကာ ဆင္းလာလိုက္ေတာ့သည္။

အေတာ္အသင့္ႀကီးမားသည့္ ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္။

ဆိုင္ေတြ႕ေလေတာ့မွ ဗိုက္ထဲ အသံစုံေအာ္ျမည္ေနသည္ကို သတိထားမိေတာ့​၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ေနရာယူရင္း ထမင္း၊ ဟင္းမွာရန္ျပင္ရသည္။